2 juni: Antwerpen – St.-Antonius Zoersel (23,43 km)
De kop is eraf! Op dag 1 kwamen er 23 km op de teller van mijn sponsorstaptocht voor Straatverplegers vzw.
Ik vertrok echter met een klein hartje, want om Antwerpen uit te geraken stond me veel beton te wachten en zoals vorig jaar was het opnieuw broeierig heet. Vorig jaar waren mijn voetzolen na 7 km al helemaal verschroeid, was de huid eraf afgebladderd en liep ik op enkele grote, pijnlijke blaren.
Maar nu hebben de voeten gelukkig stand gehouden. Ter voorbereiding had ik twee weekends een testwandeling van een 10-tal km met zware rugzak gemaakt, en preventief had ik mijn voetzolen bespoten met kamferspray. Het heeft geholpen, hoewel het ook zou kunnen dat de eelt van vorig jaar er nog op zat....
Zoals verwacht liep ik voornamelijk op bestrate wegen. Enkel de korte stukjes door het Te Boelaerpark, Rivierenhof, park Klein Schijn, park Wijnegem en een bos nabij het Antitankkanaal brachten een groene toets in de lange trek.
Maar vanaf de Kempen zal dit wel beteren.
3 juni: St.-Antonius Zoersel – Beerse (23,71 km)
Na een verkwikkende nachtrust op een comfortabele zetel bij Els van Vlimmeren begon de dag met een lastige keuze: ofwel 5 km over de doodsaaie Zoerselsteenweg, op een fietspad naast de rijweg, ofwel mooiere natuurpaden langs de Trappistenabdij in Westmalle, maar dan minstens 5 km meer op de eindteller.
Wegens het warme weer koos ik voor de kortere saaie route, en gelukkig maar, want uiteindelijk bedroeg de totaalafstand 23,7 km.
Toen ik in Zoersel naast een standbeeld van Marcel Kiekeboe (Merho) eventjes zat uit te blazen, kwam Els eraan gereden op haar Dax. Nog net op tijd voor een foto.
Vanaf Zoersel verliep de route via schaduwrijke landelijke asfaltbaantjes met mooie uitzichten. Het Mariakapelletje aan de Salphensebaan (foto) werd in 1952 geïnstalleerd ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van de Boeren Jeugd Zoersel. Sindsdien werd het talloze keren vernield en telkens terug heropgebouwd door ene volhardende meneer Fons Schrijvers.
In de bossen voor Vlimmeren merkte ik een boomstronk op die bewoond werd door sprookjesachtige figuurtjes.
Het enige stukje echte natuur van deze dag was de Eksterheide, enkele kilometers voor Beerse. Daar passeerde ik een land art kunstwerk van Luc Vermeerbergen: een uitgelopen cirkel, waarbij voorbijgangers werden uitgenodigd ook enkele rondjes meditatief in het rond te draaien om het kunstwerk in stand te houden. Met bijna 20 km in de benen liet ik die uitnodiging aan mij voorbij gaan.
De laatste 2 km naast de vaart waren eentonig en zwaar, maar de ontvangst bij Elke Van Rulo, een van de hosts bij het Welcome to my Garden platform, was des te hartelijker. Er wachtte me zelfs een heerlijke buitendouche met warm water om het zweet weg te spoelen.
14 juni: Beerse - Oud Turnhout (14,20 km)
Een korte trek vandaag, en toch viel hij me zwaarder dan de twee eerdere 20-plussers. Het drukkende weer zal daar wel voor iets tussen gezeten hebben.
Het eerste gedeelte langs kleiputten viel mee, maar pal op het middaguur volgden enkele kilometers via de Schotense Vaart. Murphy was van de partij, want ik bevond me natuurlijk aan de zonkant met geen gruimeltje schaduw. Een grote steenbakkerij met eindeloze stapels bakstenen deed er vermoedelijk nog een graadje bovenop.
Daarna kon ik gelukkig mijn route vervolgen via brede lommerrijke dreven langs landerijen.
Toen de maag begon te protesteren, was er nergens een bank of boomstronk te vinden, dus installeerde ik me in een grasberm naast een grote weide met mijn rugzak als ruggensteun.
De eerste bank die ik tegen kwam stond in een hondenwei enkele kilometers voor camping Baalse Hei, mijn eindbestemming. Lang kon ik daar echter niet verpozen, want in de verte begon het stevig te rommelen en doemden gitzwarte wolken op. Ik hoopte de tent nog droog te kunnen opstellen en stapte aan een stevige tred verder. Nu hield Murphy zich koest: de tent geraakte droog overeind en bij de eerste voorzichtige druppels kon ik nog net even naar toilet. Toen de hemelsluizen voor lange tijd open gingen zat ik onder zeil. Het ultralichte Nordisk Telemark trekkerstentje (1060 gr) doorstond het onweer met verve.
Het tafeltje dat ik 's avonds op het terras gereserveerd had om een kleinigheidje te eten, kon ik wegens het onweer door mijn neus boren. Gelukkig waren er nog uithaalpizza's te verkrijgen, want ik zat door mijn proviand omdat ik onderweg, op een aardbeienautomaat na, geen enkele winkel gepasseerd was. In de lege campingwasserette zag ik een tafel met stoel, zodat ik mijn pizza uiteindelijk toch aan een tafel kon verorberen.
5 juni: camping Baalse Hei - station Turnhout (5,7 km)
Vandaag nam ik de bus naar Antwerpen om de uitvaart van een vriendin bij te wonen. Els Van Vlimmeren bracht me daarna met haar camper terug naar Oud-Turnhout.
6 juni: van Oud-Turnhout - Hooge Mierde (18 km).
Al meteen prachtig open weer en geen condens op de tent. Alles droog inpakken, de droom van iedere kampeerder.
Volgens Komoot had ik 14 km voor de boeg wanneer ik de kortste weg via de vaart tot in Ravels nam. De vluchtweg naast de vaart lag over een lang eind opgebroken, maar voetgangers konden ernaast. Voor fietsers kwam er wat meer acrobatie aan te pas. Ik had opnieuw de zonoever van de vaart, maar gelukkig was het vandaag veel minder warm.
Vanaf Ravels kwam ik op heel bekend terrein: de Ravelse Gewestbossen, waar Els van Vlimmeren en ik de voorbije winter verschillende keren zijn gaan wandelen.
Enkele honderden meters voor een kleine parking aan 'de grenspaal' ordonneerde Komoot me rechts af te slaan om een hele spie af te snijden. Het eerste pad links dat ik daarna moest nemen, bestond echter niet meer. Het was helemaal dichtgegroeid met hoog gras en braamstruiken. Verderop kon ik via een grote omweglus terug op de geplande route geraken, dus dat omwegje nam ik voor lief. Dat was buiten een privéweg van de Kruisberghoeve gerekend. Toen ik de laatste afslag richting Komoot route nam, zag ik in de verte een hoge dubbele ijzeren poort. Ik was 800 meter verwijderd van de geplande route, een alternatieve weg zou ettelijke kilometers omweg zijn. En ik zat toen al aan 14 kilometers. Ik besliste eens te gaan kijken of ik de poort niet kon passeren. Vlak ervoor lag de reusachtige Kruisberghoeve, een 80-jaar oude hoeve die zich specialiseert in uien, wortelen, compost en die ook een groentenwasserij heeft. Ik zag er beweging en ging om raad vragen. Claudia vertelde me dat haar broer 's zondags de poort altijd afsluit omdat er anders te veel fietsers en zelfs wagens door hun privéweg rijden, maar wandelaars mochten er wel door. Ze was zo vriendelijk de poort te openen, en 600 meter verder was ik back on track.
Van daar was het nog maar een drietal kilometer tot boerderijcamping De Dun Ezel in Hooge Mierde.
Na vier jaar afwezigheid ontving uitbaatster Nadja me zoals de voorgaande keren opnieuw erg hartelijk. In de blokhut stonden klapstoelen die ik mocht gebruiken en de blokhut zelf was all mine om me 's avonds in terug te trekken om muggenvrij de sociale media te updaten. Nadat ik mijn tentje gesteld had trakteerde mijn overbuurvrouw Tina Swaager me op een rooibostheetje, en toen mijn diepvries pastaatje fungi verorberd was, bracht mijn achterbuurvrouw een portie aardbeitjes als dessert. Wat een lieve mensen allemaal. Hartverwarmend na een lange stapdag.
7 juni: Hoge Mierde - Zuid Reusel (13,8 km)
Een rustige start van de dag gevolgd door een gezapige wandeling met veel pauzemomenten.
Ik startte vanochtend met de begeleide ZIT meditatie van Tom Hannes . Minicamping Dun Ezel heeft een goede wifi, dat viel mee. De tablet moest ik in de tent zetten omdat het licht buiten te fel was. Overbuurvrouw Tina Swaager nam zonder mijn medeweten een foto, waarvoor dank.
Daarna stapte ik in een brede boog achtereenvolgens door bos, hei en landbouwgebied tot aan Reusel. Omdat ik door zo'n mooie natuur stapte, voelde ik weinig van het gewicht van de rugzak. De kikkers in het Zwartven gaven goed van jetje.
Ik kon niet anders dan dwars door Reusel wandelen omdat ik proviand moest inslaan. De laatste 3 km van de Jumbo supermarkt tot boerderijcamping Van Gompel wogen dan ook des te zwaarder: langs warme asfaltwegen en met ong. 2 kg meer in de rugzak.
De rust (slechts 1 ander kampeerkoppel), de warme douche en een comfortabele zetel in de zitruimte verdreven al snel de vermoeidheid uit de lichtjes overbelaste rug en leden.
Morgen wordt het, bij leven en welzijn, opnieuw een langere stapdag tot Bergeijk, door de Peelse Heide en grenspark De Kempen. Daar kijk ik naar uit. Ik blijf aan de Nederlandse kant van de grens omdat de natuurgebieden hier veel naadlozer op elkaar aansluiten. In Vlaanderen is het wegens de lintbebouwing altijd veel 'asfaltknoeften' tussen versnipperde stukjes natuur.
8 juni: Zuid-Reusel – Bergeijk (22,2km).
Geweldige stapdag vandaag, zij het met enkele penibele stukjes!
De temperatuur was juist van snee. Na 600 meter asfaltbaantjes arriveerde ik al aan natuurpoort de Brandtoren, die toegang verstrekt tot de uitgestrekte Peelse Heide. Voor de liefhebbers of mensen met kinderen: tegenover taverne Den Ouwe Brandtoren is een spannend adventure parcours. Voor de kleintjes is er ook een kabouterwandeling.
Vanaf daar wandelde ik via lommerrijke bospaden richting E34, die ik later zou moeten kruisen.
Onderweg passeerde ik een reconstructie van de 'dodendraad' die de Duitsers tijdens de grote oorlog 14-18 aanlegden om te verhinderen dat inwoners van het bezette België de vlucht namen naar het neutrale Nederland. Die draad volgde niet altijd de grens maar sneed rechte stukken af, waardoor families soms radicaal van elkaar gescheiden werden en sommige Vlaamse arbeiders niet meer naar hun werk geraakten in de Reuselse sigarenindustrie. Gruwelijke periode, daar is corona niets tegen.
De autostrade over geraken was geen lachertje. Zowel op de Komoot als Osmand wandelnavigatie apps stond een oversteekpad aangegeven. Vooreerst waren een aantal paden die erheen leidden geblokkeerd en moest ik een serieuze blok omlopen. Toen ik uiteindelijk bij het juist paadje richting oversteek aanbelandde, bleek dat verboden. Ik zag er echter fietssporen in gaan en besloot de wet te overtreden. Omlopen tot een volgende autobrug was aan beide zijden kilometers omweg. Nood breekt wet. Het paadje naar de oversteek was herhaaldelijk gebarricadeerd met boomstammen, waarover gelukkig nog heen geklauterd kon worden, zelfs met een serieuze rugzak. Ik dacht dat ik parallel aan de autosnelweg aan 't lopen was, toen ik op de app zag dat ik me pal boven de middenberm bevond. Toen pas besefte ik dat ik op een wildcorridor zat. Aan de overzijde volgden nog enkele barricades en een prikkeldraad waar ik onder door moest kruipen -- zware rugzak af en terug op rug hijsen aan de andere kant, dat was nog het lastigste van al -- maar toen stond ik eindelijk in grenspark De Kempen, Noord Brabant, opgelucht dat ik over de E34 geraakt was.
Daarna volgden nog een 10-tal kilometers door grenspark De Kempen, vrij bekend gebied. Els van Vlimmeren en ik hebben hier al veel dagtochten gedaan.
De laatste 7 kilometer liep ik langs asfaltwegen. Ik moest immers een eindje om lopen om in Bergeijk naar de winkel te gaan.
Op Vakantieoord De Hulsdonken werd ik heel hartelijk onthaald. Alle kampeerplaatsen waren volzet, maar ik mocht mijn tentje neerpoten voor een onbewoonde blokhut en -- waarvoor ik heel dankbaar ben -- ik mocht gebruik maken van de tafel en het zitmeubilair op het terras van de blokhut. Ik kon opnieuw 'dineren' (ahum) aan tafel i.p.v. op de grond. Wat een luxe en weldaad. Zulke lieve mensen!