Omdat de hellingen aan de kust zo steil zijn, besliste ik in Tramore alle materiaal en kleren die ik tot dusver nauwelijks gebruikt had, naar mijn lieve buurvrouw Marina Otto te sturen. Dat scheelt een kleine 4 kg.
Ik fietste met de spullen in een zakje en gewapend met duct tape, een schaar en een viltstift terug naar het dorp en ging ervan uit dat ze bij de post wel kartonnen dozen zouden verkopen. Niet dus, ik moest naar een papierwinkel wat verder. Ik kocht een doos net op maat voor mijn pakketje, kleefde ze mooi dicht en terug naar de post.
Oei, 3,8 kg, dat zou me een fortuin kosten: 58€. De loketdame raadde me aan de inhoud over 2 dozen te verdelen. De grootte van de doos heeft geen belang, enkel het gewicht. Dus terug naar de papierwinkel om een kleinere doos bij te kopen, waarin ik de zwaarste spullen stak.
Resultaat: 28€ voor hetzelfde gewicht, maar de postbode moet nu wel twee dozen bezorgen.
En zo word ik hier bezig gehouden. Rare logica, de EU pakjespost....