9 juni: Bergeijk - Hamont-Achel (17km).
Vandaag geen spannende toestanden, wel een 'human interest' verhaal.
Bij het afrekenen vanochtend deed ik een praatje met de uitbaatster van Vakantieoord De Hulsdonken. Zij runnen de camping nu 18 jaar. De voorgaande 18 jaar was het een landbouwbedrijf met kippen en varkens. Daarvan kon het gezin echter niet leven omdat de vleesprijzen zo schandalig laag gehouden worden. Ze kregen te maken met een enorme schuldenberg. Op een gegeven moment stelde de regering een uitkoopregeling voor, waarop ze gretig ingingen om daarna over te schakelen naar de recreatieve sector. De varkensstal, die er nog maar 11 jaar stond en nog niet was afbetaald, werd terug afgebroken. Zuivere kapitaalvernietiging. Met het uitkoopbedrag van de staat waren alle schulden nog niet vereffend, maar dankzij een bij-job lukte dat uiteindelijk wel. Het gezin heeft nu geen spijt dat ze die omschakeling maakten.
De route viel beter mee dan ik verwacht had. Ik vreesde ellenlange asfaltwegen tussen de velden, maar gelukkig ging het overwegend over veldwegen, af en toe afgewisseld met een schaduwrijk bos.
Na het lange stoffige Tabakspad passeerde ik visvijvers omzoomd met een glad gazonnetje met schaduwpartijen. Dit was te aanlokkelijk om niet even lijf en leden neer te vlijen in het frisse gras en een kwartiertje te 'aarden'. Op Facebook krijg ik altijd reclame dat 'earthing' heilzaam is voor de recuperatie van je lichaam. De positief geladen vrije radicalen in je lichaam zouden tijdens het contact met de aarde geneutraliseerd worden door negatief geladen electronen die in de aarde aanwezig zijn t.g.v blikseminslagen. Dat lijkt me straf. Is dit een zoveelste medisch fabeltje om 'aardingsdekens' te verkopen?
Enkele kilometers voor Hamont-Achel kwam ik langs het Mulken, het huisje dat ooit bij een watermolen uit de 18de eeuw hoorde, maar waarvan nu niet veel meer te zien was. Ze verkochten er wel zelf gedraaid hoeveijs, waaraan ik bij deze zwoele zweterige namiddaghitte niet kon weerstaan...
De laatste kilometers door de Acheltse bossen passeerde ik nog nog een geologische cirkel met rotsen die dateerden van het primair (500 miljoen jaar geleden) tot het kwartair (jonkies van slechts 2,5 miljoen jaar geleden), en een gereconstrueerde met palen omzoomde voorhistorische grafheuvel.
Aan het begin van de lange Kapelstraat ontmoette ik Lutgarde bij de bijzondere 'Kapel voor de gesneuvelden'. Lutgarde, die voor de kerkfabriek verantwoordelijk is voor alle Acheltse kapelletjes, vertelde me heel de historie. Op 16/17 juni 1941 stortte niet ver hier vandaan een Britse bommenwerper van de RAF neer die op terugweg was van een bombardement in Duitsland. De zeskoppige bemanning, allemaal twintigers, schoten er het leven bij in. De gemeente beloofde toen om na de oorlog een kapel te bouwen ter nagedachtenis van de slachtoffers die het leven lieten voor onze vrijheid. In 1952 werd de kapel ingehuldigd. Sindsdien vond/vindt er ieder jaar een huldiging plaats in het bijzijn van vrienden en nabestaanden van de zes gesneuvelden. Tot een drietal jaar geleden kwamen er nog steeds enkele hoogbejaarde Engelsen opdagen om de huldiging bij te wonen. Een uitstervende generatie, maar de kapel blijft verder getuigen van de gruwel die toen plaatsvond.
Na 1 km Kapelstraat wachtte me een heel hartelijk onthaal met een frisdrankje en een portie olijfjes en Acheltse kaas in de tuin bij Rudi en Katleen.
Omdat ik in een dorpscentrum overnacht, heb ik het voor de verandering na een week eenpans kampgerechtjes eens breed laten hangen: een kabeljauwschotel in Grand Bistro Napoleon, onder de oude Napoleonsmolen. En dat het gesmaakt heeft!
10 juni: Hamont-Achel- Weert (21 km)
Hamont-Achel uit geraken duurde wel even, maar het bracht me wel langs de beste frituur uit 2018. Ze was echter nog dicht.
Een eindje verderop ontmoette ik Riek en Wil. Ze waren een authentiek huisje van begin 20ste eeuw met een prachtige voorgevel aan het restaureren voor hun dochter.
Ze raadden me aan zeker langs Budel-Dorplein te wandelen, een fabrieksdorp dat rond 1900 door de Waalse industrieel Dor nabij zijn zinkfabriek gebouwd werd om zijn arbeiders en (vnl. Waals) tussenkader te huisvesten.
Dor bouwde er zelfs een 'prisonneke' met 2 kleine cellen met enkel een brits en een toiletemmer. Aan de achterzijde was nog een langwerpig luik om met de gevangene te communiceren. Een gemeentearbeider die het terreintje errond aan het rakelen was, zei dat de boosdoeners (meestel stropers of openbare dronkenschap) er hoogstens één nacht verbleven. s' Ochtends kwam de politie langs om de gevangene(n) op te halen.
Ik passeerde ook langs de 'boerderij' en de ‘grote cantine', het voormalige klooster waar momenteel Poolse seizoensarbeiders gehuisvest worden. Het deed enkele jaren geleden ook dienst als asielcentrum. Als laatste historisch gebouw kwam ik langs een monumentale kerk.
Alle panden zijn gebouwd in typisch Waalse stijl met rode bakstenen en reliëfmetselwerk.
Meer info over Dorplein: https://www.degrooteheide.eu/.../rijksmonument-budel...
Het bezoek aan Dorplein kostte me wel een omweg van een vijftal kilometers. Het historische en het nieuwe dorp liggen vrij ver uit elkaar.
Daarna wachtten me nog tien broeierige kilometers, waarvan een zestal door de Weertse Heide en langs de IJzeren Rijn spoorweg. Veel ploeteren door mul zand, want de Weertse Heide wordt ook gebruikt als militair oefenterrein.
Meer info over IJzeren Rijn: https://www.degrooteheide.eu/.../4160125655/de-ijzeren-rijn
De rustige WegaWeert Natuurcamping ligt vlak achter de IJzeren Man, een recreatiegebied met zwemgelegenheid, een grote kinderboerderij en verschillende natuurbelevingstrajecten. Interessant voor mensen met kinderen.
11 juni: Weert - Neeritter (20,6 km)
Vandaag was het meteen natuur van zodra ik natuurcamping WegaWeert buiten stapte. Eerst een uurtje door een bosrijk gebied, daarna ettelijke kilometers naast de Tungelroyse beek over graspaden en soms door hoog ongemaaid hoog gras. De oevers van de beek worden door runderen begraasd.
Er was weinig beschutting tegen de zon. Onder het koele gebladerte van die ene zeldzame grote loofboom had de kudde Schotse Highland runderen verkoeling gezocht, net op een een plek waar het graspad smal was. Ik kon de 25-meter veiligheidsafstand dus niet respecteren. Dan maar behoedzaam achter de kudde door. Highlanders zijn gelukkig geen agressieve dieren, ze lieten me rustig mijn gangetje gaan.
Nabij Tungelroy staat een reconstructie van een Romeinse Brug. In 2005 werden daar vlakbij restanten van het originele exemplaar gevonden, evenals een aantal artefacten en Keltische munten. Het hout van de originele brug dateert van het jaar 27 van onze jaartelling.
Naast de brug was een mooi plekje waar ik me kon neer vleien met mijn heet gelopen voeten in het water. Deed me dat goed. Ik hield er wel een natte kont aan over, want de oever bleek nogal zompig.
Na de beek volgden nog enkele kilometers door zonovergoten velden, waarvan een heel eind pal op de Belgisch-Nederlandse grens. Een zweterig stukje. In de buurt van Kinrooy zag ik weer een stukje van de 'Dodendraad' uit WO-I (zie tochtverslag 8 juni)
Bij Anneke in Neeritter wachtte me een verkoelend glas zelf gemaakte vlierbloesemdrank en kersen uit de moestuin. Alweer een allergastvrij Welcome to my Garden onthaal. Anneke heeft hier een klein paradijsje op aarde gecreëerd. Hierover morgen meer.
12-13 juni, Neeritter – Kinrooi (10,83 km)
Even wat gas terugnemen.
Dit weekend moest ik vanalles op internet zetten en had ik nood aan een goede wifi verbinding. Ik ging dus best naar een camping. Er waren er twee in de buurt van Neeritter. De volgende was ineens 25 km verder. Omdat ik de voorbije week al +100 km in de benen kreeg, opteerde ik voor de korte route naar de dichtstbijzijnde camping.
Mijn te doen lijstje was lang genoeg om me 1,5 dag bezig te houden. Bovendien kreeg ik ook nog al mijn kleren gewassen -- op mijn badpak na, mijn 'tijdens de was' vervangkostuum -- en de scheuren in mijn broek geraakten genaaid. Ik hoop dat die broek het nog enkele weken uithoudt, want ik heb er geen andere bij...
Els van Vlimmeren en haar vriendin Lieve kwamen zondag even langs en gingen daarna varen op de Maas in een boot van familie van Lieve.
Morgen staat een vrij lange trek tot onder Opoeteren op de agenda.
14 juni: Kinrooi - Opoeteren (19,53 km)
Vandaag gebeurde er niets speciaals en passeerde ik ook geen boeiende landschappen.
Buiten een 5-tal zinderende betonkilometers om Neeroeteren door te geraken -- natuurlijk net tijdens het heetst van de dag -- liep ik vnl. over zandwegen door rustige agrarische landschappen.
Het terrein begint hier al wat te glooien, de Ardennen kondigen zich aan: 99 hoogtemeters i.p.v. de gebruikelijke 10-15 m.
Aandachtspunt voor budget lange-afstandsfietsers of -wandelaars: ik overnacht op camping Zavelbos. Een grote camping, goed gelegen midden in de natuur, goed uitgerust en modern sanitair, snelle wifi over heel het terrein, en rustige tentenweide op een eilandje in de vijver met voldoende zitmeubilair.... Maar: erg duur voor één persoon met trekkerstentje zonder elektriciteit: 23€, douche en warm water lavabo's nog bovenop te betalen. Dat warme water kreeg ik echter gratis omdat ik voor een goed doel stap.
Ook opgelet: keuken taverne sluit op maandag om 17 uur en is dinsdag gesloten. Die dagen moet je best je eigen eten meebrengen, en in het nabije Opoeteren is geen voedingswinkel.