29 oktober: laatste rit fundraising voor Brailleliga vzw: Berchem-Brussel en terug (94,27 km - 200 m klim)
Als laatste rit tot Brussel fietsen aansluitend op mijn volledige tocht rond België is niet gelukt omdat de datum voor de Brailleliga niet goed uitkwam. Daarom stelden we de slotrit uit tot een latere datum.
Vorige vrijdag was het zo ver, en die 24ste en laatste rit van mijn 'Ronde van België' werd meteen ook de langste. Wegens windkracht-4 tegenwind in het heen rijden werd het ook een van de zwaardere ritten. Het klimmen in de Ardennen was ook vermoeiend, maar dat hoef je nooit drie uur aan één stuk te doen.
Om 14u30 was ik afgesproken bij de Brailleliga. Iets na elven zat ik al op mijn fiets. Ik dacht dat ik ruim vroeg genoeg vertrokken was om in Mechelen rustig te kunnen lunchen, maar dat was buiten die wind gerekend. Mechelen-Brussel is nog 25 km en minder snel dan Berchem-Mechelen (20 km), omdat op dat gedeelte van de F1 fietsostrade meer stoplichten en dwarswegen met nijdige stoepjes zijn. En uiteraard gaat het in Brussel zelf ook veel langzamer. Ik was dus genoodzaakt enkele 'noodkoeken' die ik altijd bij heb al fietsend naar binnen te werken en onderweg één keer in de boskes te gaan zitten voor een andere natuurlijke behoefte... Toiletpapier en een afvalzakje is nog zoiets dat iedere lange-afstandsfietser altijd bij moet hebben.
Klokslag 14u30 -- geen minuut te vroeg! -- klonk ik mijn fiets vast aan een straatboompje voor de ingang van de Brailleliga, mijn voeten voorzichtig laverend tussen twee hondenstrontjes die op het zand rond het boompje prijkten.
De receptie verwittigde Kelly Forrier, mijn contactpersoon bij de communicatiedienst, dat ik gearriveerd was. In de wachtzaal zat ik tegenover een blinde oudere dame die in een dik brailleboek aan het lezen was. In haar openstaande aktetas zag ik nog drie zulke turven. Die boeken zijn zo dik omdat enkel de voorzijde van een pagina gelezen kan worden. De papierkwaliteit moet ook dikker dan normaal zijn om de uitstulpende bolletjes te kunnen punchen.
Ik was diep onder de indruk van wat die dame daar presteerde! Zij gleed vlotjes met haar vinger van links naar rechts over de bolletjes tot aan de onderkant van de pagina, sloeg het blad om en ging verder op de volgende pagina. Ik heb thuis een 7-dagen pillendoosje -- ik ben ook al aan een dagelijks pilletje toe, en nu geen anticonceptiepil meer -- met op het dekseltje van iedere dag een brailleteken. Bij wijze van inlevingsoefening probeerde ik voordat ik op mijn fietstocht vertrok de brailletekens voor iedere weekdag te leren. De plaatsing van de bolletjes onthouden is niet zo moeilijk, maar het braillelezen in de praktijk brengen was een ander paar mouwen... Ik zat er bijna altijd naast wanneer ik met mijn ogen toe mijn vinger op een willekeurige dag legde en de plaatsing van de bolletjes probeerde te voelen. Wat een vingerspitsgevoel moeten onze slechtziende medeburgers hebben om dit zo vlotjes te kunnen! Respect.
Na deze korte wachtpauze, die gelukkig net lang genoeg duurde om wat af te koelen van de windrit en mijn bril boven het mondmasker ontwasemd te krijgen, werd ik hartelijk ontvangen door Kelly en haar diensthoofd Christine Massin. We hadden een boeiend gesprek over de werking van de Brailleliga en enkele moeilijkheden waarmee ze momenteel kampen. Hierover volgt volgende week een apart artikel.
Rond 16 uur stond ik vertrekkensklaar voor de terugtocht. Bij het losmaken van mijn fiets was mijn aandacht op de ondergrond echter iets minder alert en kreeg mijn schoenzool alsnog een veeg van de hond. Soit, dat schuivertje brengt misschien geluk en ondertussen was het beginnen gieten. Het veegje zou er onderweg met het opspattende water wel af regenen.
Dankzij de stevige rugwind vorderde ik nu heel vlotjes, maar iets voor Vilvoorde begon de lege maag fel te protesteren. Tot Antwerpen zou ik het zonder nieuwe brandstof niet volhouden en mijn koeken waren bijna allemaal gesneuveld op de heenweg. Het was echter nog geen vijf uur, de meeste restaurantjes die ik in Vilvoorde passeerde waren nog gesloten. Gelukkig vond ik één eettent open, een Egyptisch restaurant. Na een vegetarisch falafelschoteltje kon ik er terug tegenaan om in een trek naar Berchem te fietsen. Ondertussen was het ook opgehouden met regenen en hield ik het droog tot thuis. Het hondenstrontje bracht geluk.
Voor fietsers die de F1 Antwerpen - Brussel nog niet gedaan hebben ( Nicole Fux HoutHart ):
Na het station van Berchem heb je geen enkel oponthoud tot Mechelen. Het eerstvolgende stoplicht is bij Mechelen-Nekkerspoel, en op de meeste dwarswegen hebben fietsers voorrang - te nemen met de nodige omzichtigheid natuurlijk. Rond Mechelen volg je enkele kilometers een gewoon fietspad naast de ring en de N1 tot aan het Zennekanaal. Daarna is het heerlijk rustig trappen naast het Zennekanaal tot iets vóór Vilvoorde, waar je opnieuw invoegt op het fietspad naast de N1. Ik vermoed dat je ook het Zennekanaal kunt blijven volgen, maar dat maakt volgens de kaart een grote omschrijvende boog rond Vilvoorde. Voorbij Vilvoorde, meer bepaald vanaf het viaduct, voeg je terug in op de fietsostrade naast het zeekanaal Brussel-kust, dat je kunt blijven volgen tot aan het Zuidstation.
--------
STEUNOPROEP
Mijn fietstocht bracht nog niet genoeg op om een nieuwe brailleleesregel te kunnen schenken aan een slechtziende gedupeerde van de watersnood. Giften met mededeling 'fietstocht eva' zijn nog steeds meer dan welkom op rek. nr IBAN: BE11 0000 0000 4848 - BIC: BPOTBEB1 van de Brailleliga.
Binnenkort volgt een financiële update.