15 augustus: stadswandeling Luik
Ze ligt overhoop, die vurige stad!
Het lager gelegen gedeelte van bijna heel de binnenstad op de linkeroever van de Maas ligt opgebroken wegens wegenwerken en het trekken van nieuwe tramsporen. Je sukkelt er van het ene houten staketsel naar het andere; je passeert langs smalle paadjes tussen nadarbarelen en je moet over losliggende stoepranden zonder stoep. Jammer, maar zo toegetakeld, met autoverkeer dat zich waar mogelijk nog door de niet opgebroken straten wriemelt, kan de stad een fietsende bezoeker moeilijk bekoren. Wegens een brugdag op de maandag voor ‘Sainte-Marie’ werd, zo vermoed ik, ook het vuilnis niet opgehaald. Overal lagen grote stapels vuilniszakken.
Omdat in die omstandigheden rond flaneren in de binnenstad niet bepaald aangenaam is, besliste ik de Maas over te steken – over een knappe, hypermoderne voetgangersbrug – en het Museum van Schone Kunsten La Boverie te bezoeken. Als die brug een voorafspiegeling is van de nog aan gang zijnde infrastructuurwerken, zit er wel iets moois aan te komen.
Ik had onderweg affiches gezien dat er hedendaags werk uit een twintigtal Luikse privéverzamelingen getoond werd in het La Boverie museum. Zoals wel vaker gebeurt, had ik de aankondiging echter te oppervlakkig gelezen. De ticketbeambte informeerde me dat de tentoonstelling vorige zondag beëindigd was. Ik was twee dagen te laat, nu was er enkel de vaste collectie, weliswaar met werken van enkele twintigste-eeuwse iconen, maar daarop ben ik ondertussen al wat uitgekeken. De mindere goden sprongen er evenmin uit.
In de namiddag werd het pufferig heet. Ik verpoosde een tijdje in het rustige Parc Boverie rondom het museum. Om toch nog iets van de binnenstad mee te pikken, besliste ik de ‘Navette Fluviale’ tot het andere uiteinde van de stad te nemen en dan een viertal kilometer terug naar mijn hostel te wandelen. Deze rivierpendelboot vaart constant op en af tussen Luik-noord en Luik-zuid. Erg aangenaam en ontspannend openbaar vervoer, zo’n boottochtje over de Maas.
Nabij de halte waar ik uitstapte zou zich een trap met 374 treden bevinden die naar de Montagne de Bueren klimt. Na al dat slenteren en zitten zag ik een stevige tredenklim wel zitten. Het begin van de trap heb ik echter niet gevonden, maar via een andere, kortere trap gevolgd door een opwaarts zigzaggend pad afgewisseld met af en toe een aantal treden, belandde ik bij een uitkijkpunt met een prachtig vergezicht over de stad en de kronkelende Maas. Een onverwachte meevaller.
Toen ik ’s avonds van een Italiaans restaurantje nabij het Guillemin station terug naar het hostel wandelde, vroeg een jonge dakloze vrouw me om een aalmoes. Ik zocht in mijn buideltasje naar kleingeld en vroeg haar en passant of ze Infirmiers De Rue Liège (Straatverplegers). Ze antwoordde meteen bevestigend en zei dat de verplegers hier bij het station regelmatig wonden komen verzorgen bij daklozen. Ik vertelde haar dat ik momenteel fondsen voor hun werking aan het werven ben. Het was fijn om rechtstreeks van een betrokkene zo’n positieve reactie te krijgen over een organisatie die we met Reach Out vzw steunen. Wie ook een duit in het zakje wil doen, kan dit via de link hieronder.
—-
Ik fiets ditmaal door België en Noord-Frankrijk en werf met deze tocht fondsen voor een Belgische en een Franse organisatie: Straatverplegers vzw, actief in Brussel en Luik, en het Tibetaanse Dorje Pamo vrouwenklooster in Fiac, Frankrijk.
Vermeld op de mededeling van je gift welke organisatie jouw voorkeur wegdraagt. Zonder mededeling spijs je de Reach Out kas, zodat we met eindejaar meer te verdelen hebben onder onze goede doelen.
Op deze pagina vind je alle betaalmogelijkheden: www.reachoutforacause.org/ik-help
Straatverplegers vzw - Infirmiers de rue - Monastere Dorje Pamo