Maandag 27 mei: Pevensey- Brighton (55,35 km - 546 m klim))
Tot een uur of drie geen probleem, rustig tegenwinds fietsen door de 'countryside'. Volgens Google Maps moest ik de laatste 10km naast de A27. Een drietal kilometer verliep dat vlotjes op een vrijliggend fietspad, maar aan een rond punt hield dit plots op. Ik had de indruk dat het aan de overzijde van de baan verder ging, dus draaide mee rond. Een 200-tal meters was er een brede strook, maar even verder versmalde die tot amper 50 cm. Daar zat ik dan met mijn breed bepakte fiets naast een drukke autostrade.... Ik zag dat beneden een grintpad liep, maar door de doornstruiken op de taludberm was niet door te komen.
Op een parking ong. 1 km verder was een paadje naar beneden naast de uitgang van een tunneltje onder de autostrade. Ik nam mijn bagage van de fiets, zwierde alle tassen over de vangrail en droeg hen naar beneden. Als laatste torste ik ook de fiets over de vangrail en schuifelde voorzichtig langs het steile paadje naar beneden. Niet aangenaam, maar ik was erg opgelucht dat ik weg was van de drukke M-baan. Achteraf vernam ik dat je in Engeland met een fiets langs die grote, superdrukke wegen mag rijden. Onbegrijpelijk, ik voelde me net een zelfmoordkandidate….
Daarna verliep alles enkele km vlotjes, tot ik over een steil kalkgrintpad met diepe groeven en losse keitjes een klif op moest -- of anders heel ver rondrijden... Dan maar beginnen duwen. Mijn schoenen gleden echter uit op de keitjes en de fiets schoof zelfs met aangespannen remmen naar beneden, dus opnieuw achterbagage eraf gegooid en heel het handeltje in stukken naar boven gesjord. Daar was het nog niet gedaan, ik moest verder over een wandelgraspad, maar dat was gelukkig niet zo steil meer en beter befietsbaar, zelfs met een stormachtige tegenwind.
Uiteindelijk arriveerde ik pas om 20 uur i.p.v. 18 uur in Brighton. En zo komt het dat ik altijd achter loop met mijn sociale media updates... Wat een mens niet allemaal moet doen om een Afrikaanse jongen een toekomst te geven...
28 mei: Brighton – Arundel (43,7 km - 65 m klim)
In de camping te Brighton wilde 's ochtends voor mijn muesli-ontbijt aan de nieuwe pot Griekse yoghurt beginnen die ik de avond tevoren voor de koelte vlak naast de tent had gezet, maar die bleek spoorloos! Ik was nochtans zeker dat ik hem daar gezet had. Dan maar naar de receptie gefietst om melk te kopen, en daar zag ik op een plakkaat welke dief 's nachts op de camping rondwaart: een campingvos! Soit, ik hoop van harte dat de yoghurt hem gesmaakt heeft.
Ik verliet het badstadje Brighton via de strandweg. Op het keitjesstrand bij de binnenstad is het een heuse kermis, met paardenmolens, eet- en dranktenten, terrassen en allerlei ander speel- en zwiertuig. Geen zen-stilteverblijf op Brighton beach...
Na ongeveer een uurtje fietsen begon het stevig te regenen en ben ik een strandbar in gedoken waar gelukkig ook wifi was, zodat ik Facebook kon updaten. Campings, zelfs de grote en dure stadscamping van Brighton (18£ zonder elektriciteit voor fietstkampeerders), hebben hier nauwelijks wifi. Wegens de regen was de wind gaan liggen en kon ik zo goed als normaal fietsen, maar de route was niet tof: bijna altijd naast gewestwegen met druk verkeer en zonder fietsstrook. Gelukkig had ik voor mijn vertrek 's ochtends mijn achteruitkijkspiegeltje van links naar rechts verplaatst. Wat fietsinfrastructuur betreft staan ze hier enorm achter op 'the continent'.
De Marina camping naast de rivier Arun in Arundel is een heel ruime, open camping bij een vriendelijke dame, maar opnieuw geen wifi. De zon scheen nog en ik heb me buiten gezellig een potje kunnen koken.
29 mei Arundel - West-Ashling (Chichester - 118 m klim)
Regenrit, dus in de namiddag in Chichester de warmte en droogte opgezocht van het recente Novum museum (2012), dat boven een archeologische site met Romeinse baden gebouwd is. Je ziet er vondsten uit de Romeinse tijd van dit stadje en ook een zaal met objecten en levensgrote poppen uit Hollywood kaskrakers over de Romeinen (Ben Hur, Gladiator, Cleopatra...). Er was ook een mooi uitzicht op de kathedraal, maar die was bijna helemaal ingepakt.
Na die grijze druildag belandde ik op de superluxueuze Concierge camping, die bovendien -- mss omdat ik er zo verzopen uitzag -- een gesponsorde overnachting aanbood. Nog nooit gezien, zo'n sjiek en ruim sanitair. Douches zo groot als mijn badkamer thuis en met alles erop en eraan (regendouche, designlavabo in marmer, alles springt elektronisch af en aan, shampo, conditioner, haardroger...). Oelalaaa!
Mijn nieuwe Hilleberg tent nu ook eens kunnen testen in 'regen-kookmodus', met het deurzeil als tarpje bevestigd aan de fiets. Het heeft gesmaakt!
30 mei: West-Ashling - Hayling Island (18 km)
Vanmorgen zat ik een beetje verlegen over wat ik zou doen. Ik moet voor het tijdschrift Vakantiefietser een Britse (solo)fietster gaan interviewen en had met haar afgesproken dat ik zou verwittigen wanneer ik in de buurt van Portsmouth zat, maar mijn mailtje bleef onbeantwoord. Ik vermoedde dat ze met vakantie was omdat het hier deze week een mid-term schoolvakantie is.
Dat bleek inderdaad zo te zijn. Tegen de middag ontving ik een mail dat ze aan het fietsen is op Isle of Wight. Mijn beslissing was snel genomen: morgen ga ik ook daarheen, want in de omgeving van Portsmouth is het druk en helemaal niet aangenaam fietsen. Tref ik haar daar, tof, zo niet zie ik haar volgende week wanneer ze terug thuis is, en dan heb ik ook een idee van Isle of Wight.
Dus vandaag ben ik al een eindje in de goede richting afgezakt, naar Hayling Island. Morgen eerst een rivierveer om tot in de haven van Portsmouth te geraken, en dan van daar een ferry naar Isle of Wight.
Waar ik gisteren nog in de grootste luxe kampeerde, zit ik nu terug op een doordeweekse Britse camping met aftandse stacaravans en het sanitair in een gebouwtje dat eerder op een paardenstal lijkt. Maar mijn overburen, een koppel uit Zuid-Afrika dat al 15 jaar in Londen woont, kwamen me een fris blikje Carlsberg brengen omdat ze ervan uitgingen dat ik dit op de fiets niet bij had. En de zon is hier terug van de partij vandaag!
31 mei – 1 juni: Hayling Island – Bembridge (Isle of Wight) (46 km 303 klim)
Op Hayling Island reed ik eerst via een toffe kustweg tot een rivierveerbootje naar Portsmouth. Daar was het even wachten met een vettige portie ‘fish & chips’ -- brandstof om mijn fietsrit op Isle of Wight verder te zetten -- tot ik op de veerboot naar Isle of Wight kon.
Van zodra ik arriveerde op Isle of Wight verschenen er terug steile heuveltjes, maar de wegen zijn er veel beter en rustiger dan op het vasteland. Een ware verademing.
Om even rustig te kunnen genieten van de sfeer op Isle of Wight bleef ik twee nachten op een camping in Bembridge nabij Whitecliff Bay en maakte er een strandwandeling en een fietstochtje heen/terug naar het hoofdstadje Ryde (25 km - 266 m klim).
2 juni - Kettingpechrit naar Chine Farm in Ventnor
Na een ontspannend dagje in Whitecliff Bay en omgeving vertrok ik rond de middag, op aanraden van camping warden Kevin, naar Chine Farm aan de zuidkust van Isle of Wight. Een boerderijcamping bovenop een cliff met uitzicht over de zee.
Jammer genoeg zag ik reeds vanuit de verte dat de cliff in kwestie zich in nevels begon te hullen die vanuit de zee het land in dreven. Een mooie zonsondergang zou er dus niet inzitten.
Zoals de vorige dagen gaat het hier heel de tijd stevig op en neer, en toen ik vooraan terugschakelde naar het kleinste blad vooraan om het zoveelste klimmetje in te zetten, schoot mijn ketting eraf. Op zich geen erg, ik legde ze er al herhaaldelijk terug op, het enige ongemak zijn zwarte vingertoppen van het kettingsmeersel.
Dat viel deze keer echter tegen: de ketting zat geklemd tussen het kamwieltje en de frame en ze viel niet los te wrikken. Ik dacht dat ik meer ruimte zou kunnen creëren door de pedaal wat losser te zetten, maar had geen inbus sleutel bij die groot genoeg was. Aan de overzijde stond (gelukkig) een huis en de bewoners waren aanwezig, dus ik belde aan met de vraag of zij een inbussleutel hadden.
De vrouw des huizes zocht de sleutel en kwam mee om me te helpen, maar zelfs onder ons tweetjes kregen we het niet gefixed.
Ik was van plan te voet naar de camping te wandelen, ongeveer 12 km of 2,5 uur fietsduwen verder, maar wegens de geklemde ketting zat ook het achterwiel geblokkeerd. Geen duwen aan dus.
Astrid -- zo heette de hulpvaardige dame -- bood aan me naar de camping te voeren. De fiets zou in haar wagen passen als ik het achterwiel verwijderde. Dat kreeg ik er gelukkig uit, en een kwartiertje later stond ik met pak en zak en een kapotte fiets op de boerderijcamping.
Nadat de tent gesteld was, begon ik terug aan de fiets te prutsen. Ik zette hem ondersteboven, en doordat het achterwiel eraf was hoefde ik de derailleur niet met een hand te ontspannen en zat er meer speling op de ketting. Na enkele minuutjes lichtjes wrikken en tikken kwam het geklemde schakeltje eindelijk los en kon ik de ketting en het wiel terug opleggen en de rem terug aanspannen.
Wonder boven wonder bleek de fiets ook nog rijvaardig, maar voor de zekerheid rij ik morgen onbepakt naar de dichtsbijzijnde fietsenmaker -- 14 km hiervandaan -- voor een check-up. Ik zou niet graag hebben dat tijdens een snelle afdeling mijn achterwiel plots op de loop zou gaan...want vrouwen en techniek....
Daarna toch nog even een 'opluchtende' kliffenwandeling gedaan bij een stevige zeewindje.
Verwittiging voor low-budget kampeerders: Chine farm is een rustige en mooi gelegen camping is met uitzicht op zee, maar poepduur: 15£ voor een plek zonder elektriciteit en met maar heel basic sanitair, weinig druk op water.
3 juni: naar fietsenmaker in Freshwater
Een rit langs de zuidkust van Isle of Wight met ontzettend mooie seascapes naar Adrian's Bike shop in Freshwater. Na de gratis (!) reparatie van mijn fiets was er nog voldoende tijd over voor een wandeling naar het imposante Tennyson Cross in het uiterste Westen van het eiland. Dat is een monument in de vorm van een Keltisch Kruis, opgericht in 1897 ter nagedachtenis van de Victoriaanse dichter Lord Tennyson . Het staat op het hoogste punt van de ‘Tennyson Down’, een langwerpige kalkrots afgeboord met loodrechte kliffen.