Dwars door een net ingezaaid maisveld? Dat wilde Komoot, maar ik had mijn twijfels of dit een goed idee was. Ik hou niet van ziedende landbouwers.... Een buurtbewoner bevestigde echter dat het pad gebruikt mag worden. Het leidt naar de verscholen ingang van een 1,7-km lange tunnel die de heuvel dwarst. En daar begon mijn avontuur door de pikdonkere tunnel.
De lange strek door de onverlichte tunnel was fijn, maar toch ietwat beangstigend. De ondergrond was makkelijk bewandelbaar, dat had ik ook nagevraagd, maar vrijwel niemand wandelt er helemaal door. Ik heb dus enorm opgelet om mijn enkel niet te verzwikken of te vallen, want in die ondergrondse locatie had ik natuurlijk geen bereik om hulp in te roepen. Evenmin kon ik op Komoot checken hoe ver ik al gevorderd was. Stappen in het volledig ongewisse.
Wanneer ik een eind in de tunnel mijn koplampje uitzette was het pikdonker en heerste er absolute stilte. Dit was een heel bevreemdende maar ook verrijkende belevenis. Ik bevond me te midden een zwart gat, niets te horen of te zien. Een voorafspiegeling van de dood? Wie zal het zeggen....
Onderweg trok ik enkele sfeerbeelden van het militair tunnelmeubilair. Toen ik op een gegeven moment veel bierblikjes- en ander menselijk afval begon te zien, vermoedde ik dat ik de uitgang naderde, maar plots stond ik voor een dichte wand. 'Oh my god, ik moet toch niet helemaal terug!', schoot er door mijn hoofd.
Vlak naast mijn gang liep echter een parallelle gang die af en toe te betreden was via een doorsteek. Ik keerde een hondertal meters op mijn stappen terug tot de laatste doorsteek en oef, in de verste zag ik licht. Deze corridor gaf uit op de uitgang.
Toen ik terug in het daglicht stond, viel de warmte op me neer. 13° versus 28°, het is een serieus verschil.