4 juni: Isle of Wight – Fareham/Portsmouth (46,97 km)
Superdag vandaag, niet weergewijs want het regende, maar sponsorgewijs.
Toen ik in een pub een kleinigheidje ging eten om hun wifi te kunnen gebruiken, kwam er een groepje wielertoeristen iets drinken. We verlieten na de regenbui met z'n allen samen de gelagzaal om verder te fietsen, en op de parking vroegen ze me waarmee ik bezig was. Resultaat: 4x20£, of 90,2€ voor Cipriano!
Thanks, guys, you 've made my day!
5 juni: Fareham - Winchester (28,4 km)
Ik zou voor het tijdschrift de Wereldfietser/Vakantiefietser een interview gaan afnemen met de Britse vrouwelijke lange-afstands fietspionier Josie Dew en reed daarvoor zo'n 200 km om naar Portsmouth, i.p.v. recht van Dover naar Fishguard te fietsen om daar de ferry naar Ierland te nemen.
Vorige week was ze, wegens de schoolvakantie, gaan fietsen op Isle of Wight. Daar konden we elkaar niet treffen omdat Josie’s zoon ziek geworden was en ze vervroegd terug naar huis keerden.
Tijdens het weekend verwittigde ik haar dat ik dinsdag terug naar Portsmouth zou fietsen en vroeg haar een tijdstip en plaats mee te delen die haar schikten voor het interview. Ik hoorde niets tot dinsdagavond, toen ik al ingecheckt was in een camping 25 km NW van Portsmouth, mijn rijrichting naar Fishguard.
Als reactie op een allerlaatse e-mail, schreef Josie dat zaterdag voor haar zou lukken, maar nog eens vier dagen wachten kon ik me niet meer permitteren. Daarop verontschuldigde ze zich en zei dat ze niet wist dat ik voor een project en volgens een -- weliswaar los -- schema reed, en voegde eraan toe dat ze vandaag om 16u30 een half uurtje tijd kon vrij maken in haar dorp, dat 50 km terug naar het oosten ligt, d.w.z. terugkeren van waar ik gekomen was en helemaal uit de richting voor Fishguard. Nog eens 100 km extra fietsen zag ik niet meer zitten, dus het interview zal op een andere manier afgenomen moeten worden. Ik was vrij ontgoocheld over de tijd en de nodeloze kilometers die dit gekost hebben, want ik had nu al in Ierland kunnen zijn. Isle of Wight was gelukkig de moeite, dat verzacht de bittere pil enigszins.
De route naar Winchester verliep over glooiende landelijke asfaltbaantjes. Ik kampeerde in een camping op enkele kilometers van Winchester
6 juni: Winchester - Pitton (44,7 km)
Winchester is een gezellig en pittoresk stadje. Een bezoek aan de kathedraal kostte 9€. Ik bezocht hem al een begin jaren '80 en zou er zelfs nog ergens een gidsje van moeten hebben liggen, dus die centen heb ik maar in mijn beurs gehouden.
Het was stevig en lang klimmen om Winchester uit te geraken, maar daarna werden de hellingen zacht-glooiender en was het heerlijk fietsen langs kalme landweggetjes en grintpaden tot Pitton.
Dit was de eerste dag van mijn reis door Zuid-Engeland dat heel de tocht louter fietsplezier was!
Voor vannacht werd een zware storm voorspeld, om mijn tent extra te beveiligen tegen windstoten heb ik de stormtouwen verzekerd met dubbele haringen.
8 juni: Pitton – Tilshead via Stonehenge (40,5 km)
Vannacht heeft de tent haar eerste zware storm doorstaan: Westenwind 7. Ze heeft het goed gehouden. Mijn fiets niet, die lag omver. Van slapen kwam ook niet veel in huis, met al dat getrek aan en geraas rond de tent. Oordopjes brachten wel enig soelaas.
s’ Ochtends was het nog winderig, maar niet meer zo extreem en het was gelukkig opgehouden met gieten. Dankzij de wind was de tent vrij snel droog en iets na 10 uur stond ik gepakt en gezakt om te vertrekken naar Stonehenge, zo'n 25 km verder. Ik had een ticket gekocht voor 13 uur, dus tijd zat dacht ik. Dat was buiten mijn achterband gerekend: die stond zo plat als een pannenkoek. Zucht en vloek. Alle bagage er terug af en een nieuwe binnenband steken. Het is gelukt, maar ondertussen waren we wel een klein uurtje later...
De rit naar Stonehenge verliep via aangename landweggetjes en een graspad over 4 km. Niet bepaald aangenaam om met een bepakte stadsfiets te befietsen, maar na een kilometer of drie werd ik eerst beloond met een aantal prehistorische graftumuli naast het pad (de Normanton Down Barrows, las ik later in het Stonehenge bezoekerscentrum). Toen ik over een volgende heuvel gesukkeld was, zag ik plots recht voor mij het Stonehenge monument in zijn volle glorie staan. Dat doet je hart even (nog) sneller kloppen! Klik hier voor mijn verslag over Stonehenge.
Op de camping in Tilshead heb ik nog tot halfelf zitten 'aperitieven' bij drie West-Vlaamse motorrijders en een Brits-Franse fietser. Daarna moest ik nog iets gaan koken en douchen... Het is dus een lange dag geworden.
9 juni: Tilshead – Bristol (78 km)
De hoofdmoot van deze rit verliep over een grintpaadje langs Bath Canal 6, dat over heel zijn lengte van zo'n 140 km niet minder dan 105 sluizen telt die manueel door de schippers zelf moeten bediend worden. Op het kanaal varen uitsluitend 'narrowboats' omdat de sluizen zo smal zijn. Veel van die boten zijn permanent bewoond. Het was aangenaam om weten dat je daar niet moedermens alleen bent. Je kunt ook een vakantie boeken op zo'n kanaalboot. Aan het ruwe grintpad had ik mijn tweede lekke band op twee dagen te danken.
Van Bath naar Bristol verliep het traject via het Railway Cycling Path, voor mij het eerste fietspad die naam waardig in Groot-Brittanië. Inclusief een treintunnel met doorsijpeling die me erg aan sommige van de talrijke Noorse tunnels deed denken.
Wegens de lengte van de rit (80 km), de lekke band en een lange plensbui in Bradford on Avon kwam ik pas tegen tienen op camping Enneywevvers aan. Een camping met een heel hoog sixties gehalte.