Donderdag 17 nov: Almería - Adra (60,1 km - 480 D+)
Een gruwelfietsdag! Vijf en een half uur rijden over slechts 60 km, dat is aan 10,9 km/uur. Een doorsnee loper gaat sneller. Tegenwind van 50-60 km/u en een verschrikkelijk lelijke omgeving, althans vanaf Aguadulce. Tot daar liep de rijbaan tussen een rotswand en de zee en was de wind nog matig.
Gisteren had mijn fiets een nazicht gehad en de fietsenmaker had een nieuwe ketting gestoken. Vandaag trapte de fiets geregeld een halve pedaaltrap door, ook tijdens het schakelen en klimmen. Niet tof, met de lange klim naar het Alpujarras gebergte in het vooruitzicht. Daarom besliste ik bij de eerstvolgende fietsenmaker te stoppen. De oorzaak van de verspringingen was de nieuwe ketting op een vrij versleten cassette. Gelukkig had de fietsenmaker nog een geschikte cassette voor mijn vehikel in huis, want dat is geen courant gebruikt type meer. En nu weet ik ook dat ik een 12-28 heb. Tegelijk verving hij ook het derailleurwieltje. Al bij al was ik drie kwartier bij de fietsenmaker, en toen ik terug verder kon, had de wind stormachtige proporties aangenomen. Eerst kwam hij nog een poosje langszij, maar dan moest ik afzwenken naar het westen en zat hij pal van voren.
Veertig kilometer wind tegen en heel de rit door plastiekland. Vanuit de lucht gezien is dit een witte vallei. En het is een heel brede vallei. Vanaf Balerma reiken de plastiekserres tot aan de zee. Een poos geleden schreef ik dat je bij tegenwind langer van het landschap kunt genieten, maar hier viel niets te genieten.
Toen ik bij een baancafé pauzeerde, las ik in de krant dat de politie gisteren in deze regio een groot BTW fraudenetwerk van handelaars in plastiekserres oprolde. Ze verpesten dus niet enkel het milieu en het landschap, ze zitten ook nog eens in de zakken van de staat en de belastingbetaler. De mens op zijn slechtst….
Tien kilometer voor aankomst had ik opnieuw een probleem met mijn Ortlieb tas. Onderaan was een plastieken riemgeleidertje afgeknakt en het afgebroken deeltje kletterde tussen mijn spaken. Dat was snel verwijderd, maar daardoor merkte ik dat het zeildoek van de tas op die plaats begint af te scheuren. ORTLIEB Outdoor Equipment materiaal is blijkbaar toch niet zo onverwoestbaar als de reclame claimt.
En om de zware fietsdag zeker ‘in moeheid’ te eindigen liet Komoot me ook nog eens 4 km tegenwinds te ver rijden. Toen de zoetgevooisde Komoot vrouwenstem het lang verhoopte ‘je bent dicht bij je bestemming’ aankondigde, stond ik bovenaan het dorp aan de ingang van een fabriek. Geen camping te bespeuren. Ik keek op GoogleMaps en zag dat ik over één kilometer zeewaarts moest afdalen en dan drie kilometer door plastiekland terugfietsen. Ondertussen was het donker en kon ik niet genieten van al dat wit. De sport was nu de putten ontwijken met mijn beperkte fietsverlichting. Maar trappen hoefde ik op deze extra kilometers niet te doen. Nu was de wind mijn motor.
In camping Las Vegas werd ik heel hartelijk ontvangen door de moeder des huizes, die erg met me te doen had na die windrit. Voor haar was het met de avondlijke 18 graden al ijskoud. Ik mocht de tent vlak achter een vaste caravan plaatsen zodat ik uit de wind stond. Daardoor kon ik zonder oordopjes slapen want de tent flapperde nauwelijks.
Vrijdag 18 nov: Adra - Regen-rustdag
Gisteren 56 km wind tegen, gevolgd door een stormachtige nacht en voor vandaag wordt wind én regen voorspeld... Dat laatste zag ik niet meer zitten. Bovendien moest ik de scheur in mijn Ortlieb-tas proberen te herstellen voordat hij nog verder zou doorscheuren.
Iets na achten begon het inderdaad te gieten. Ik trok naar het overdekte terras van de camping om mijn sociale media bij te werken. Na de middag hield het op met regenen en kon ik een strandwandeling maken. Er viel echter niet veel te strandwandelen: de kust bestaat hier uit inhammetjes tussen kleine golfbrekers waar je telkens over moet kruipen. Na 800m ging ook dat niet meer zonder nat te worden van opspattende golven. Langs de parking van een zaadbedrijf kon ik terugkeren via een asfaltbaantje door plastiekland. Aan de zeekant van die weg bevonden zich enkele grote huizen. Het valt op hoe zwaar die beveiligd zijn: hoge muren of hekwerk, camerabewaking, honden... Eigenlijk is dit meestal zo bij grotere finca's buiten de steden.
Tussen de serres lag zowaar ook een lapje grond met een paard en een stal. Ik vraag me af waar men hier gaat paardrijden.... Vanop een paard zie je waarschijnlijk wel uit over het weidse landschap van plastiekserres. Dat zal men hier rustiek vinden.
Na de wandeling repareerde ik de fietstas. Ik hoop dat het houdt want ik heb mijn garen voor leder thuis gelaten. Die hoek heeft nu ook geen bescherming meer omdat dat plastiekboordje is afgebroken.
Na mijn avondkokerellen ging ik met de laptop terug naar het terras om te werken. Toen ik terugkeerde naar de tent, schoot een van de campingkatten weg van mijn Colruyt eetzak in het tentportiekje. Die zak was gelukkig dicht, maar voor de tent lag een groen plastiekzakje met inmiddels ontvroren diepvriesgroenten en een pakje kaas -- nu een pakje zonder kaas. Ze had het zakje uitgeladen en haar buikje goed vol gegeten, haha. Ik legde mijn zadelpelske op de Colruytzak zodat ze wat zachter zou liggen, maar ze is niet meer komen verder slapen.
Zaterdag 19 nov: Adra - Calahonda (52,3 km - 680 D+)
De fietsdag begon mooi: geen wind en weer volop zon. De eerste kilometers door plastiekland en naast de kust. Op een gegeven moment passeerde me een 'guardia rural'. Even verder zag ik een bord 'verboden te storten op straffe van boete' geflankeerd door een grote berg plastiekafval. De guardia rural heeft hier nog veel werk aan de winkel. Ofwel draagt hij oogkleppen. De opgedroogde bedding van een rivier lag ook vol plastiekstort. Wat een ecorampgebied hier.
Het was een heel heldere ochtend en plots zag ik in de verte de besneeuwde toppen van de Sierra Nevada. Dat eerste zicht veroorzaakt bij mij altijd een 'waw'-gevoel. Raar, op zeeniveau rij je hier overdag nog in een T-shirt, en een aantal kilometers landinwaarts heeft het al stevig gesneeuwd.
In Adra was het net markt. Met sneeuw in de Alpujarras in het achterhoofd ging ik op zoek naar een lichtgewicht fleece. In een tweedehandsbak vond ik er een heel goeie voor 3€. Hij was zelfs gewassen want hij rook naar waspoeder. Daar kun je geen kou voor lijden.
Na Adra begon het fel op en af te gaan, met enkele 'kuitenbijter' hellingen. Het Spaanse wegenstelsel is indrukwekkend in dit landschap. Ik heb er wel begrip voor dat sommige autostrades hier betalend zijn.
Ik vorderde goed. Vanaf drie uur begon wat tegenwind terug de kop op te steken. In Castell de Ferro, na ong. 40 kilometer, had ik een camping aangeduid, maar ik besliste naar de volgende te fietsen 14 kilometer verder. Dit niet zonder eerst even te checken of ik er terecht kon. Dat kon, maar de receptioniste zei dat het zwaar waaide en er geen beschutting tegen de wind was op de tentplaatsen. Toen ik na mijn rustpauze terug op de fiets stapte, had de wind inderdaad opnieuw stormachtige allures aangenomen. Er wachtte me nog één lange klim, en die was hels. Ik moest fietsduwen, niet omdat het zo extreem steil was, maar vanwege windstoten die me de adem afsneden. Bij zulke windstoten daal ik langzaam af, maar daarvoor hoefde ik nauwelijks mijn remblokjes te verslijten. De wind stond in voor het remwerk.
Bij het binnenrijden van Calahonda, op vier kilometer van de camping, zag ik een hostal met één ster: Hostal Miguel. Dertig euro voor een kamer met badkamer. Daarvoor laat ik mijn tent niet aan flarden waaien. Nog eens een nachtje in een bed met eigen WC. Heerlijk.
Morgen rij ik verder naar Órgiva. Er is weinig wind voorspeld. Daarna volgen enkele erg winderige dagen, ook in de Alpujarras. Wanneer ik de laatste en steilste klim naar O Sel Ling ga aanvatten weet ik nog niet. Morgen neem ik alleszins een rustdag.
Zondag 20 nov: Calahonda - Órgiva (44,8 km - 660 D+)
Ik was graag twee dagen in het hostalletje in Calahonda gebleven, onder meer om wat te kunnen genieten van de Klara top 100, maar de wind besliste anders: zondag zou de enige windarme dag zijn, gevolgd door drie stormachtige dagen. Ik kon maar beter de eerste etappe van de in totaal 1800-meter D+ klim naar O Sel Ling vandaag aanvatten. En zo geschiedde.
Aan de uitgang van een tunnel voorbij Carchuna passeerde ik kilometer 340 van de N-340. De N-340 is een lange kustweg die Cadiz met Barcelona verbindt. Ik volgde hem enkele malen net onder Barcelona, en toen zat ik aan kilometer 1300+. Een beetje verder, achter Motril, zei ik vaarwel aan de N-340 en zwenkte af richting het Alpajurras gebergte, een voorgebergte van de Sierra Nevada.
Ik had een veel moeilijkere klim verwacht. Eigenlijk zat er maar één echt steil gedeelte in, de klim naar de Presa de Rules. De rest was goed fietsbaar in mijn kleinste versnelling.
De route door de heuvels was mooi. Het eerste gedeelte geflankeerd door hoge rotswanden; vanaf de Presa de Rules (stuwdam) trok het landschap meer open. Toen ik in Órgiva arriveerde, had ik het geluk dat een herder met een grote kudde geiten net de brug bij het dorp overstak. Hoe mooi, die zachte geitenhoefjes op het asfalt en het geklingel van hun belletjes.
Ik ben nu 17 kilometers en 1.200 hoogtemeters van mijn overwinterplek verwijderd. Zo’n groot hoogteverschil wil ik niet ondernemen in stormachtige omstandigheden. Ik blijf dus waarschijnlijk tot donderdag ‘plakken’ op Camping Órgiva.
21-22 nov: Camping Órgiva
Wat een nacht. Het waaide al de hele dag vrij hard, maar vanaf een uur of tien 's avonds begon de wind echt te bulderen, soms alsof er een straaljager kwam over gevlogen. Mijn oordopjes waren er niet tegen opgewassen.
Ik keek op Buienradar en tot twee uur stond windkracht 8 aangegeven vanuit het noorden. Dan zou hij geleidelijk afzwakken tot 4 tegen de ochtend. Dat leek me te kloppen, het was wind die je uit evenwicht kon blazen. Om de vier trapjes naar het sanitair op te gaan voor mijn nachtplas hield ik me voor de veiligheid vast aan de afrastering van het zwembad ernaast. Die hing trouwens al helemaal scheef onder het gewicht van klimop.
's Ochtends bleek dat de wind een beetje ravage aangericht had: drie afgebroken takken, gelukkig niet neergekomen op gerief van kampeerders, en al het terrasmeubilair van de taverne lag op de inrit en soms tot ver in de camping. Gelukkig blies de wind in de camping, anders had alles op straat of verder gelegen. En ook gelukkig voor mij, want nu brak het receptiegebouw de wind en kreeg de tent het minder hard te verduren.
Kortom, ik heb niet rustig geslapen.
Volgende nacht zou het windkracht 6 worden, en woensdagavond zou Aeolus zich eindelijk te ruste leggen. Hopelijk voor lang na zo’n winderig weekje.
Woensdag 23 nov: wandeling in de vallei van Órgiva
's Avonds nam de wind iets in sterkte af en kon ik nog gedurende een tweetal uurtjes een wandeling maken door de vallei van Órgiva.
Op de terugweg kwam ik twee toffe en lieve honden tegen die alleen op stap waren. Ze hadden een halsband om en zagen er goed doorvoed uit, het waren gelukkig geen honden die uit de wagen gegooid werden.
Donderdag 24 nov: klim naar El Centro - O Sel Ling (18,4 km - 1.130 m D+)
Na drie dagen verplichte stormwind rust in Camping Órgiva, was het vanmorgen eindelijk windstil bij open hemel. Ik kon naar boven vertrekken, naar mijn winterstopplaats: het
O Sel Ling meditatiecentrum. De 'plaats van het heldere licht' in het Tibetaans.
Het beloofde zwaar te worden, +1.100 hoogtemeters over slechts 18 km, dat is non-stop klimmen. Gelukkig mocht ik al mijn kampeer- en fietsreparatiemateriaal achterlaten op de camping. Dat scheelt toch een tiental kilogram.
De haarspeldbochten over de eerste 12 geasfalteerde kilometers waren heel goed vol te houden. Ik stopte maar af en toe af voor een kiekje. Tussen Órgiva en Soportujar zag ik een grot die ooit bewoond moet geweest zijn, want de bovenkant was roetzwart.
Tegenover de 'Ermita del Padre Eterno' moest ik links afslaan naar een grindweg. Nog slechts 6 kilometer, maar daar begon het zwaardere werk.
De eerste 2 kilometer tot een tweesprong kon ik nog grotendeels op mijn fiets blijven zitten. Daarna was de kous af. Het werd zo steil dat ik de laatste vier kilometer helemaal heb moeten fietsduwen. Sommige stukken moest ik om de 10 passen even stoppen om mijn armen en schouders te laten rusten. Die hadden het zwaarder te verduren dan mijn benen.
Ik deed langer dan een uur over dat gedeelte. Het had wat weg van een calvarietocht, stappen - even stoppen - stappen - even stoppen. Alleen wachtte mij boven geen kruis, maar een heerlijk bed. Een mens moet er wat voor over hebben om de wintermaanden in een bed te kunnen slapen, haha.
Rond 17:30, een half uur voordat hier de duisternis intreedt, was ik ter plaatse. Ik werd hartelijk ontvangen door de Belgische vrijwilligster Maude, die me een kamertje toewees, en daarna door Jessie (Duitsland), Alejandro (Canarische Eilanden) en de twee schatjes van honden Mila en Repa. Milarepa is een Tibetaanse heilige. Met de katten maak ik morgen kennis.
Voor mijn winterstop klok ik af op 3.145 kilometers en 30.380 hoogtemeters. De hoogtemeters houden mooi gelijke tred met de kilometers.
China verwoest de Tibetaanse cultuur en traditie in Tibet. Die kan enkel overleven via Tibetaanse kloosters in het buitenland. Ik fiets voor het Tashi Lhunpo klooster in Bylakuppe, India. Help de Tibetanen in ballingschap hun bedreigde cultuur te bewaren met een gift via de donatiepagina https://www.reachoutforacause.org/ik-help of via een gewone bankoverschrijving op rek nr BE63 8918 7405 7108 van Reach Out vzw met vermelding 'Tibet'
Dank - Thuk ye she
Alle #cyclingfortibet etappes tot vandaag: https://www.komoot.nl/.../-cycling-for-tibet-summer-2022
#CostaBlanca #cyclingforTibet #KeepTibetCultureAlive #reachoutforTibet #humanrightsforall #SaveTibet #FreeTibet
Klik op een van onderstaande links voor meer info:
International Campaign for Tibet Europe - Freedom for Tibet - Campaign for Tibet - International Campaign for Tibet Deutschland e.V. - Lights on Tibet - TibetNews - Free Tibet - Tibetan Community in Belgium - Reach Out for a Cause