23 feb: O Sel Ling - Granada (69,5 km - 840 D+)
Rond 11 uur verliet ik O Sel Ling, nadat ik van iedereen afscheid had genomen. Ik was verdrietig om te vertrekken en zal de sfeer, mijn 'tweede familie', de katten en honden, de indrukwekkende land- en luchtlandschappen en de diepe stilte 's nachts missen.
Na een snelle afdaling van 17 km naar Órgiva, gevolgd door een soms steile klim naar Lanjarón, dacht ik dat het vanaf daar minder zwaar zou worden, maar dat was wishful thinking. De 30 km tussen Lanjarón en El Puntal kreeg ik veel lange stukken bergop te verwerken in combinatie met een vrij sterke tegenwind, waardoor ik echt moe werd. Ik moest regelmatig stoppen om mijn benen te laten rusten. Na drie maanden zonder fietsen zijn ze het niet meer gewend...
Gelukkig gingen de laatste 15 km zachtjes bergafwaarts.
Een paar kilometer voor aankomst in Granada voelde ik een luchtig briesje bij mijn bips toen ik moest stoppen voor verkeerslichten. Toen ik in de spiegel van de lift van het hostel keek, zag ik een enorme, onherstelbare scheur in mijn broek.
Het eerste wat ik morgen ga doen: een nieuwe kopen, want ik gebruik mijn reservebroek ook als pyjama.
24 - 25 - 26 feb: Granada
Om terug te wennen aan de stadsdrukte, nam ik drie dagen om Granada rustig te kunnen bezoeken. Deze boeiende stad is zeker een apart artikel waard.
Maandag 27 feb: Granada - Loja (67,8 km - 600D+)
Volgens Komoot zou het vandaag een redelijk zware rit worden, met zo'n 450 hoogtemeters en slechts één heel steil (fietsduw)stuk helemaal aan het eind, in de stad Loja.
Bijna de hele route ging over rustige landelijke wegen en grindpaden, door boomgaarden en olijfboomgaarden. Heel aangenaam fietsen.
De eerste 20 kilometer van Granada naar Fuente Vaqueros -- waarover ik later las dat dit het geboortedorp was van de dichter Federico García Lorca -- verliepen vlot, met een zachte wind van rechts in de rug. Komoot maakte hier toch wel een fout: na enkele kilometers bleek een grindweg naast een spoorlijn plots voor een brug gebarricadeerd te zijn voor alle verkeer. Gelukkig kon ik onder de brug door via een klein paadje langs wat brokstukken op de weg.
Toen de weg licht bergop begon te lopen, keerde de wind zich tegen me en vertraagde ik aanzienlijk, maar de hellingen waren nooit echt steil.
Voorbij Vilanueva Mesia had ik weer een Komoot-tegenslag: plotseling stond ik op een grindpad geblokkeerd door een rivier die eroverheen stroomde. Ik ging kijken hoe de ondergrond was: grote ronde stenen, waar je met een beladen fiets niet overheen kunt zonder te vallen. Even overwoog ik om mijn zomerhardloopschoenen aan te trekken en door het water te waden, maar iets eerder, in een bar in Tocon waar zoals gewoonlijk een tv schetterde, had ik op het nieuws gehoord dat het vandaag de koudste dag van de winter zou zijn en dat Almería en enkele andere steden een koud alarm hadden afgegeven. Dit was geen geschikte dag om met een zware fiets door een ijskoude rivier te waden. Mijn voeten of beenspieren riskeerden in een koude kramp te schieten en dan zou ik daar staan, midden in een ijskoude rivier. Toen besliste ik toch maar rechtsomkeer te maken en via een omweg verder te fietsen.
Dit was niet de laatste farce vandaag. Het relatief goedkope hotel waar ik heen wilde ligt naast de snelweg A92, die boven het plaatsje Loja loopt. Loja is gebouwd tegen een berghelling met zeer steile steegjes. Toen ik mijn fiets tot boven in het dorp had geduwd, wilde ik eerst even kijken aan welke kant van de snelweg het hotel ligt. Volgens Komoot aan de Loja-kant, volgens Google aan de andere kant. Ik ging het vragen bij een tankstation en ze adviseerden me om Google te volgen. Dat traject ging weer via een berijdbare weg, maar….. het leidde rechtstreeks naar de snelweg. De afslag naar het hotel was ongeveer 500 meter verder. Ik zag geen andere mogelijkheid dan deze afstand over de snelweg af te leggen.
Zodra de weg vlakker werd, schakelde ik een versnelling hoger en klang-padang!, mijn ketting viel van het voortandwiel. Dit is mij nog nooit eerder overkomen bij het opschakelen, en nu gebeurde het op een plek waar fietsers verboden zijn. Ik zette de fiets tegen de vangrail en legde de ketting weer op het tandwiel, wat resulteerde in 10 inktzwarte vingertoppen. Gelukkig heb ik altijd een flesje handgel in mijn stuurtas, zodat ik op de marmeren receptiebalie van het hotel geen vlekken zou maken met zwarte vingerafdrukken.
Wat voelde ik me opgelucht toen ik eindelijk mijn kamer binnenkwam, deze keer een kamer zonder snurkende huisgenoten.
Interessant om te weten: beide gps'en hadden gelijk: aan weerszijden van de snelweg staat een hotel.
Dinsdag 28 feb: Loja - Salinas (15,6 km - 360 D+)
Omdat ik gisteren pas om 18:30 was aangekomen, wilde ik de rit van vandaag qua hoogtemeters wat lichter houden. Tot Archidona kwam ik uit op 500 hoogtemeters voor slechts 26 km en daar was een hotel. Ik programmeerde die rit in Komoot. Als er in het hotel geen kamers meer vrij zouden zijn, kon ik nog altijd verder fietsen naar een camping 15 km verder.
Gelukkig moest ik niet in tegenrichting over de A-92 autostrade fietsen om weer op gewone wegen te geraken. Aan de achterzijde van het hotelcomplex was een grindweg, de oorspronkelijke weg die er voor de autostrade was. Die ging wel heftig op en neer en dat juist nadat ik deze ochtend met flanellen benen was opgestaan. Dat kwam waarschijnlijk doordat ik de voorbije nacht voor de eerste keer eindelijk weer eens diep geslapen had. Tijdens de vier nachten in de dormitory in Granada werd ik telkens door snurkers uit mijn slaap gehouden en de laatste nachten in O Sel Ling sliep ik onrustig wegens vertrek- en afscheidsemoties. Het feit dat ik vanaf de start met onopgewarmde beenspieren meteen steile kuitenbijters te verwerken kreeg, kan bij de snelle verzuring ook een rol gespeeld hebben.
Toen ik terug op de rijbaan was, arriveerde ik na een lange afdaling in Riofrio, een groot toeristisch complex met verschillende restaurants. Ik dronk er op mijn gemak een koffie en rustte wat, want daarna zou een nonstop klimpartij over 5 km beginnen. Die viel gelukkig beter mee dan verwacht. Ik geraakte zonder al te veel afzien boven. De weg liep opnieuw door eindeloze olijfgaarden en flirtte de hele tijd met de A-92.
Een van de dorpen op mijn route was Salinas. Hier waren verschillende restaurants en het was er mega-druk. Alles zat stampvol met luidruchtig feestende Spanjaarden. Plots zag ik dat een van de restaurants ook een 'Hostal' was. Ik zat op slechts 7 kilometer van Archidona en dit 'Hostal' zou waarschijnlijk stukken goedkoper zijn dan het rustieke 2-sterrenhotel in Archidona. Inderdaad, slechts xx euro voor een kamer met badkamer. Onverwarmd weliswaar, terwijl het hier 's nachts nog best koud is, maar alleszins comfortabeler dan mijn tent.
En waarom was het vandaag zo druk in dat dorp? Het was 'Dia de Andalucia', de nationale feestdag.
Woensdag 1 maart: Salinas - Mollina (40,1 km - 310D+):
De lentemaand begon hier met vriestemperaturen. In bars en winkels wordt alom geklaagd over de huidige extreme koude en het gebrek aan regen de voorbije winter. Voor de landbouw, die een belangrijke ecologische factor is in deze streek, ziet het er niet goed uit. De amandelbomen bijvoorbeeld staan al volop in bloei.
Gelukkig moest ik niet zwaar klimmen vandaag, want ik had de hele route een stevige noordwestenwind tegen. Enkel de bergop naar Archidona was even afzien. Daarna volgde een steile afdaling naar Huertas del Rio.
Het was een karige route zonder café’s onderweg. Mijn baguette met kaas moest ik op een rotsblok naast de weg nuttigen, in het gezelschap van een kolonie nijvere mieren.
Enkele kilometers vóór Mollina stopte ik bij een hotel. Een kamer was 5€ duurder dan de maximumprijs van 50€ die ik me voorgenomen had uit te geven, maar ik had genoeg van het geraas van koude wind rond mijn oren. Deze keer had ik gelukkig een verwarmde kamer en dat deed deugd na de ijskelder van gisteren 😀.
Donderdag 2 maart: Mollina - Osuna (55 km - 510 m D+)
Gisteravond had ik een slechte ervaring in Saydo Park Hotel. Het restaurant was gesloten vanwege het laagseizoen, maar de bar zou open zijn tot 23u. Toen ik rond 21u wat tapas wilde gaan eten, bleek de keuken al om 20u gesloten te zijn. Dat was heel verwonderlijk want in Spanje gaan de meeste keukens juist rond die tijd pas open. Het dorpje Mollina lag 4 km verder, maar ik had echt geen zin om weer op de fiets te springen en 4 km door de kou en in het donker te fietsen. Gelukkig had ik nog een pakje instant noodle curry in mijn tas en kon ik dat in mijn kamer zelf klaarmaken.
Vandaag was het een rustige rit, bijna continu door olijfboomgaarden, hier en daar onderbroken door een dorpje.
Het traject liep over een paar lange stukken grindweg langs de snelweg A-92 en zo'n 10 km op de 'Vía Verde de Las Lagunas' waar ik alleen olijfbomen zag, maar geen lagunes... Toch zouden er in dit gebied daadwerkelijk heel interessante lagunes voor vogelwaarnemers zijn.
Rond 17u kwam ik aan in de stad Osuna, een prachtige, goed bewaard gebleven historische ’villa ducal’. Ik had nog tijd om een wandeling te maken in het oude centrum. Deze plek is zeker een apart artikel waard.
Vrijdag 3 maart: Osuna - Marchena (39,6 km - 300 D+)
Vandaag zou het een ontspannen rit worden: slechts 30 km naar Marchena, via een baan die bijna net zo vlak was als de Nederlandse fietspaden, windstil, rustig en vrijwel geen verkeer. Zoals op de foto's te zien is was dit ‘fietsersgenot’ de eerste 20km ook echt het geval. Maar als je de GPS van Komoot gebruikt, kun je altijd voor verrassingen komen te staan. Na 20km kreeg ik de aanwijzing om een hoofdweg naar Marchena over te steken en in dezelfde richting verder te gaan over een vrij hobbelig grindpad.
Omdat het grind er nogal slecht uitzag aarzelde ik, maar aangezien het enkel voor 5km zou zijn en ik daarvoor al zo genoten had van de rust van de mooie, vlakke weg, besloot ik toch het grindpad te nemen en desnoods zou ik gewoon lopen op de slechtste stukken.
Slechte beslissing: na ongeveer 1km liep het pad dood op kreupelhout en moest ik rechtsomkeer maken waardoor ik in plaats van 30km en 80D+ bijna 40km en 300D+ heb afgelegd.
Deze nacht logeer ik bij Warmshowers Foundation host Manuel Ramón Ternero Villalobos en zijn partner Carmen.
Zondag 5 maart: wandeling in het Parque Nacional de Doñana
Georganiseerd door de zoon van Manuel Ramón, mijn Warm Showers-gastheer.
Wandeling Parque Nacional Doñana
Maandag 6 maart: Marchena - Sevilla (72,3 km - 360D+)
Mijn Warmshowers-gastheer Manuel Ramón vergezelde me helemaal van Marchena tot Sevilla. Het werd een behoorlijk avontuurlijke rit, want hij wilde een proefrit maken over een voormalige veeroute naar Alcalá de la Guadaira die onlangs is omgevormd tot een via verde voor voetgangers en fietsers. Veel grind dus, maar een zalig rustige landelijke weg!
Ongeveer 4 km voor Alcalá volgden we een wandelpad langs de rivier Guadaira en zagen een paar watermolens uit het moslimtijdperk die werden gebruikt voor het malen van meel voor de befaamde bakkerij-industrie van Alcalá. Omdat het een voetpad was, waren er een paar moeilijke te smalle stukken voor onze fietsen, één keer moesten we onze fietsen een trap opdragen en één keer moesten we de rivier al fietsend oversteken. Gelukkig was de rivierbedding niet te glad.
In Alcalá wilden we iets eten, maar net toen we te voet de Romeinse brug overstaken, ontplofte Manuels band met een enorme knal. Terwijl we probeerden er een nieuwe binnenband op te zetten, zagen we dat er een groot gat in de buitenband zat waardoor de binnenband ontploft was. Er was maar één oplossing: Manuel moest 4 km verderop naar een fietsenmaker lopen en een nieuwe buitenband en binnenband kopen.
Aangezien het al na 16u was, raadde hij me aan niet te wachten en de laatste 18 km naar Sevilla alleen verder af te leggen.
Ondertussen was het flink gaan regenen. Ongeveer 8 km volgde ik een zandweg op de rechteroever van de Guadaíra, maar toen blokkeerde mijn fiets plotseling door een kluit modder dat dat tussen mijn velg en remblokken geklemd zat. Ik besloot de zandweg te verlaten en kwam via een pad langs een kanaal in een industriegebied terug op een geasfalteerde weg. Gelukkig was het gestopt met regenen tegen de tijd dat ik Sevilla bereikte.
Bedankt, Manuel Ramón, dat je me deze mooie paden hebt laten zien en de helft van mijn bagage op je fiets hebt gedragen. Ik vond het jammer dat we eerder dan gepland afscheid moesten nemen.
Donderdag 9 maart: Sevilla - Taberna del Campo (48,5 km - 570D+)
Slechte fietsdag vandaag! Ik had te maken met veel regen, harde tegenwind, veel bergop en voorstedelijke wegen met veel verkeer, althans de eerste 22 km.
Toen ik uit het hostel vertrok, miezerde het een beetje, maar voor ik Sevilla goed en wel had verlaten, kwam de regen al met bakken uit de hemel. Daar had ik niet zoveel last van, omdat het gelukkig helemaal niet koud was, maar de GPS op mijn telefoon loopt telkens vast als er zware regendruppels op het touchscreen vallen, wat het navigeren in een stad met veel zijstraten erg moeilijk maakt.
Ik wachtte enige tijd onder een brug tot de ergste regen voorbij was en vervolgde toen mijn route.
Het bleef miezeren, maar gelukkig waren er geen buien meer die de GPS uitschakelden.
Een andere factor die me enorm afremde, was de constante tegenwind van 25 km/u. Vooral de vele bergopwaartse stukken van deze weg waren erg vermoeiend door de wind.
In Sanlucar la Mayor stopte ik bij een wegrestaurant om iets te eten en mijn benen wat rust te gunnen. Toen ik rond 15:30 mijn rit hervatte, was de lucht op wonderbaarlijke wijze opgeklaard en werd het landschap ruimtelijk en landelijk met heel weinig verkeer. Alleen de gure wind bleef. Het weer van vandaag was niet geschikt voor foto's, ik heb er maar één gemaakt, van een Spaans iconisch symbool waar ik niet zo dol op ben: de stier.
Vrijdag 10 maart:
Paterna del Campo - La Palma del Condado (16 km - 130 D+)
Vandaag beloofde een mooie fietsdag te worden: zonnig en windstil. Mijn plan was om zo'n 75 km naar een camping aan de kust te fietsen en daar twee of drie nachten te blijven. Ik ben een beetje klaar met hostels in lawaaierige Spaanse dorpen of steden.
Een bord spinazie dat ik gisteren als lunch at, besliste daar anders over: het was waarschijnlijk opnieuw opgewarmd geweest en ik kreeg er gisteravond en vandaag vreselijke diarree, buikkrampen en hoofdpijn van.
Toch vertrok ik voor een afstand van ongeveer 40 km, de helft van de afstand die ik gisteravond in gedachten had. Het traject van vandaag zou niet heel moeilijk worden en ik dacht dat het fietsen de misselijkheid na een tijdje wel zou wegnemen.
Verkeerd gedacht, elke helling was een hel, mijn benen waren volkomen machteloos. In het dorpje Palma del Condado, amper 16 km voorbij mijn startpunt, zag ik een hostel voor 25€ en heb ik de handdoek in de ring gegooid. Voor het eerst tijdens deze reis heb ik de hele namiddag in bed gelegen.
11-12 maart: La Palma del Condado - San Juan de Puerto (29,3 km - 200 m D+) - Playa Taray (55,8 - 450D+)
Zaterdag: De route van La Palma naar San Juan was erg rustig en soepel met geen moeilijke stukken en weinig hoogtemeters. Ik had geluk, want na de diarree van gisteren had ik een zware route waarschijnlijk niet aan kunnen.
Vlak voor het dorpje Niebla stak ik de Río Tinto over, die hier okerkleurig was. Niebla heeft een lange, zeer goed bewaard gebleven stadsmuur uit het Almohada-tijdperk (12-13e eeuw).
Ik arriveerde rond 13:30 in San Juan, tijd genoeg voor een wandeling door de hoofdstraat, om eten te kopen voor morgen en voor een rustige middag.
Zondag: Net buiten San Juan volgde ik een oude veeweg en de ‘via verde litoral’. Ik reed ongeveer 2 km langs een zonnepark met zonnepanelen zover het oog reikte.
Na het dorpje Gibraleón stak ik via een oude spoorbrug de rivier de Odiel over. Een paar kilometer verder versmalde de via verde tot een enkelsporige zanderige stofweg die deels met onkruid was begroeid. Ik besloot dit pad niet te bewandelen en om te wijken naar de parallelle hoofdweg. Deze beslissing heeft me waarschijnlijk veel tijd en moeite bespaard.
Ik kwam rond 16:30 aan op Camping Taray. Rond 18:30 ging ik voor een rustige strandwandeling. Wat fijn, na de rumoerige Spaanse dorpjes.
Dit was de eerste keer na mijn winterstop dat ik in korte broek fietste en weer in mijn tentje sliep. Terug in de zomermodus, althans voorlopig.
Nog zo'n 15 km en ik ben in Portugal.
Alle foto's van O Sel Ling naar Huelva
China verwoest de Tibetaanse cultuur en traditie in Tibet. Die kan enkel overleven via Tibetaanse kloosters in het buitenland. Ik fiets voor het Tashi Lhunpo klooster in Bylakuppe, India. Help de Tibetanen in ballingschap hun bedreigde cultuur te bewaren met een gift via de donatiepagina https://www.reachoutforacause.org/ik-help of via een gewone bankoverschrijving op rek nr BE63 8918 7405 7108 van Reach Out vzw met vermelding 'Tibet'
Dank - Thuk ye she
Alle #cyclingfortibet etappes tot vandaag: https://www.komoot.nl/.../-cycling-for-tibet-summer-2022
#cyclingforTibet #KeepTibetCultureAlive #reachoutforTibet #humanrightsforall #SaveTibet #FreeTibet
Klik op een van onderstaande links voor meer info:
International Campaign for Tibet Europe - Freedom for Tibet - Campaign for Tibet - International Campaign for Tibet Deutschland e.V. - Lights on Tibet - TibetNews - Free Tibet - Tibetan Community in Belgium - Reach Out for a Cause