Frans ontbijt bij Laurence en Jean-Jacques, het zwaardere klimwerk dient zich aan, enkele keren Frankrijk in en uit en schuilen en naar een gezellig ouderwets cinemaatje in Bouillon.
28 sep: Villers-Sir-Nicole - Chimay (58,79 km - 494 m klim)
Na een warme douche en een rijkelijk ontbijt met croissants, pains-au-chocolat en een bol koffie nam ik afscheid van Laurence en Jean-Jacques. Bovenop het gastvrije onthaal kwam er nog een grote gift bovenop voor de Brailleliga vzw. Zo'n lieve mensen, daar stroomt mijn gemoed van vol.
Vol verse ontbijtenergie begon ik aan mijn rit. De energie was broodnodig, ik reed zuidwaarts en had dus de Z3 wind pal op kop.
Mijn eerste stop was in Solre- sur-Sambre, om een kaart in de bus te gaan steken bij 'Welcome to my garden' gastvrouw Hélène, die had laten weten dat ze overdag niet thuis was.
De sluis, die vorig jaar niet toegankelijk was wegens werken -- waardoor ik 2 km in de hitte moest omlopen naar de volgende brug over de Samber -- was nu geopend. Ik kon dus een aantal foto's van de kerk en het kasteel trekken die ik vorig jaar gemist heb.
Tussen Solre en Thirimont, waar ik bij het WTMG gastgezin van Boris ook een dankkaart achterliet, was het zware kost met veel steile hoogtemeters. Ik reed aan een gemiddelde van nog geen 10 km/uur, nauwelijks een stevig jogtempootje...
Eerst moest ik de kale boomloze hoogvlakte over die ik vorig jaar in een verzengende hitte doorkruiste, daarna reed ik langs enkele kleine dorpjes die telkens in een nieuwe vallei lagen. Op en neer en op en neer.
In Montigny Saint-Christophe passeerde ik een Mariagrot en een overblijfsel van een zgn. "Romeinse" brug die dateert van de 16de eeuw.
Ik had nog 30 km te gaan tot Chimay, dus ik rekende op nog een drietal uur zwaar labeur, maar godzijdank kon ik vanaf Thirimont een ravel volgen. Die bleef ook nog stijgen, maar heel zachtjes, en de begroeide bermen braken de Z3 tegenwind. Mijn tempo ging dus twee versnellingen hoger en ik was al na twee uur aan de Camping Communal van Chimay.
Omdat ik serieus moe was, trakteerde ik mezelf in het Grand Café op een veggie pizza en een blonde Chimay. Gezelliger dan koken in mijn tentportiek, want het begint hier 's nachts serieus af te koelen naar maar een graad of vijf.
Morgen plan ik een kortere rit.
29 sep: Chimay - Olloy-sur-Viroin (27,93 km - 255 m klim)
Vannacht werd het een zware regennacht. Toen ik vanmorgen ging plassen -- nog steeds in de gietende regen -- stonden er rondom de tent serieuze plassen, maar ik had de tent gelukkig op een hoger gedeelte geplaatst en hield het droog.
Vanaf 10u30 zou het volgens de Buienradar ophouden met gieten, en die voorspelling kwam gelukkig uit. Het grootste gedeelte van de dag was het zelfs vrij zonnig.
Omdat ik maar een rit van 27 km gepland had, struinde ik eerst nog even door Chimay en bracht een bezoek aan de Collegiale Sint-Pieters-en-Paulus-kerk, waarvan het oudste gedeelte, het koor, dateert uit de 13de eeuw. Nadien volgden nog verscheidene restauraties. Ik maakte enkele interieur- en detailfoto's. Het praalgraf is van Charles De Croy (overleden 1527).
De eerste 13 km waren heel makkelijk verdiend: een zacht dalende Ravel met W3 wind in de rug, want mijn traject keerde vandaag pal oostwaarts. Het mag al eens mee zitten. Ik reed dit gedeelte aan een gemiddelde snelheid van 22km/uur.
Op de Ravel kwam ik Joe tegen, die met twee ezels en twee honden te voet op weg is naar Bretagne. Meer over haar in een aparte post.
Meer over ezelwandelaarster Joe
Na de Ravel was het over de gewone asfaltbaantjes terug klimmen en dalen geblazen. In het grotere en zo te zien toeristische dorpje Nismes kon ik iets gaan drinken en even uitblazen.
Dat was een goed idee, want de klim uit Nismes was een vrij lange aan 9% -- wat nog goed lukte -- maar het laatste loodje, een nog veel steilere klim over 800 meter, lukte maar gedeeltelijk. Ik moest enkele keren fietsduwen. Daardoor kwam ik toch maar weer uit op een gemiddelde van geen 10km/uur. Morgen plan ik best weer geen te lange rit ...
Interessant om weten voor zachte weggebruikers: In Camping Ardinam zei de vriendelijke gerante Vanessa me dat het voor fietsers en wandelaars interessanter is om nog een eindje de Ravel, die in het dorp vertrekt, te volgen en dan een baantje te nemen dat naar de achteringang van de camping leidt. Dat zou veel minder steil zijn....
En momenteel is de temperatuur hier gezakt naar 6° en zit ik met al mijn beschikbare kledinglagen boven elkaar in mijn gesloten tentportiek -- dat net hoog genoeg is voor mijn Helinox stoeltje, mijn verslagen te typen. Het wordt nog wat wennen aan de koude na de voorbije zachte weken....
30 sep: Olloy-sur-Viroin - Gedinnes (36,31 km - 646 km klim)
Vandaag waren mijn schamele 36 fietskilometers niet licht verdiend.
Na een bijna-ijskoude avond en nacht -- bij een glasheldere open hemel daalde de temperatuur naar 3 graden -- kostte het me eerst heel wat werk om mijn kletsnat gecondenseerd gerief een beetje droog te krijgen. Ik haalde de tent leeg en verplaatste haar naar een een plekje in de zon, die vanmorgen gelukkig scheen.
Door al dat gehassel kon ik pas om 11:30 vertrekken.
Na een serieuze klim uit het dal van de Viroin passeerde ik in het dorpje Vierves-sur-Viroin langs een kerkhof met een Mausoleum van Barones de Mesnil de Volkrange. Die goedhartige dame van adel schonk in 1903 het terrein op verzoek van de gemeente omdat de begraafplaats van het dorp tegen begin jaren 1900 vol lag. Voor haar familie liet ze er een mausoleum met eeuwigdurende concessie op bouwen.
Tijdens WO I redde de moedige Barones ook het leven van vele dorpelingen die de bossen in gevlucht waren voor het oprukkende Duitse leger. De barones, die perfect Duits praatte, slaagde erin een Duitse generaal te doen afzien van een klopjacht, met het argument dat het slechts angstige burgervluchtelingen betrof en dat er geen gewapende verzetsstrijders bij waren.
Na die korte historische fotostop volgde een afdaling naar Treignes, het dorp waar ik vorig jaar, na een wandeling van 8 km heen en terug, voor een gesloten Delhaize stond omdat de uitbater van de camping waar ik verbleef zich van het sluitingsuur op zondag had vergist. Waardoor ik erg krap in alimentaire voorraad kwam te zitten.
Enkele kilometers voorbij Treignes fotografeerde ik in Cité du Maroc een huizenrij die naar mijn aanvoelen van stijl eerder thuishoort op de dijk van een kuststadje. Helemaal anders dan de rode bakstenen dorpshuisjes die hier schering en inslag zijn.
En toen was ik in Frankrijk voor een kilometer of vijftien. En wat voor kilometers. Na de brug over de Maas in 'Village Fleuri' Vireux-Wallerand volgde een ellenlange klim over meer dan 4 km die ik grotendeels in mijn kleinste versnelling moest rijden. Aan een slakkengangetje van 5 km/uur dus. Bijna een uur aan een stuk klimmen, maar gelukkig zonder fietsduwen....
Daarna ging het serieus golvend verder tot Gedinne, waardoor ik uiteindelijk op meer dan 600 verticale hoogtemeters uitkwam.
In Camping-Caravaning de la Croix-Scaille schonk de jonge patroon Pierre-Yves me meteen opnieuw een gratis overnachting voor het goede doel toen ik hem de dankkaart voor vorig jaar en het nieuwe flyertje overhandigde. Een fantastische kerel!
Vorig jaar ook gratis op Camping Croix-Scaille
Gelukkig is er in dit dorp een taverne open, zodat ik niet heel de avond in de frisse tent hoef te zitten. Seffens meteen de zak in.
1 okt: Gedinne - Bouillon (38,74 - 665 m klim)
Opnieuw 38 zwaar verdiende kilometers vandaag. Omdat Googlemaps vrijwel uitsluitend grote N-wegen zonder fietspad voorstelde, volgde ik het Komoot traject langs kleine binnenwegjes, wat natuurlijk resulteerde in veel meer hoogtemeters. Het aantal was ongeveer hetzelfde als gisteren, maar nu met een zware tegenwind die er soms net iets te veel aan was. Op zachte dalingen moest ik zelfs blijven bijtrappen.
Buiten mooie weidse landschappen op de hoogste punten was er niet veel speciaals te melden. In een van de klimmetjes uit een vallei zag ik een paard tot de buik in een vijvertje staan. Even maakte ik me ongerust dat het dier er niet meer uit geraakte omdat het vijvertje omheind was. Ik observeerde hem een poos en het leek of hij iets aan het eten was. Hij was alleszins niet in paniek. Toen ik mijn weg vervolgde, zag ik een beetje hogerop aan de ingang van de weide een bordje dat de paarden zich goed vermaken in de vijver en er niets is om zich ongerust over te maken. Ik was dus blijkbaar niet de enige...
Een eind verder passeerde ik tijdens een lange afdaling een aantal jagers die aan een klopjacht bezig waren. Op 1 oktober begint hier het jachtseizoen en aan veel bospaden staan platen met data wanneer daar gejaagd wordt en het pad gesloten is.
Enkele kilometers voor Bouillon deed ik een lange afdaling over een grintweg tot de oever van de Semois, waar Ruben en zijn hond Fien wonen. Ruben was gelukkig thuis. Beiden stelden het wel. Fientje is al 13 en Ruben is gehandicapt, hij verloor zijn linkerbeen t.g.v. diabetes.
Vorig jaar mocht ik, na een lange en vermoeiende wandeltocht vanuit Alle aan de Semois, in zijn zelfgemaakte 'blokhut-caravan' overnachten. Een van mijn betere nachten... Ik bleef er ruim een uur buurten.
Ruben vertelde dat de jacht big business in Wallonië. Veel wild is al per opbod verkocht aan de meestbiedende restaurateurs nog voordat het geschoten is. Tegenover Ruben aan de andere oever van de Semois is een privéjacht waar je 1.600€ moet neertellen om het één week te bejagen. Daar bovenop moet je per geschoten dier ook nog eens een som afdokken.
Ruben vertelde me ook over Ierland, waar hij zeven jaar woonde. In Doolin nabij de Cliffs of Moher, waar ik in 2019 twee dagen verbleef. Ik moet toen tijdens mijn tocht naar de kliffen voorbij het huisje met zicht op de oceaan gewandeld zijn waar hij woonde.
Tegenover het klooster dat ik vorig jaar bezocht fotografeerde ik enkele koeien die zich aan een bronnetje aan het laven waren. Naast paarden zijn koeien mijn belangrijkste supporters onderweg. Ik voel me altijd wat mistroostig wanneer ik hen onbekommerd zie grazen of liggen herkauwen, zonder te weten welke gruwelijke slachting hen te wachten staat. Maar goed dat ze dit niet beseffen....
Het liep uiteindelijk tegen zevenen eer ik in de Jeugdherberg van Bouillon aankwam. En op dat ogenblik begon het net te regenen. Er wordt hier zwaar regenweer voorspeld dit weekend. Ik blijf dat hier comfortabel uitzitten tot het ergste voorbij is. De JH prijzen zijn nu terug 'normaal': 23€ incl. ontbijt voor een bed in een kamer met zes. Vorig jaar vroegen ze hier wegens Corona 100€ per nacht alleen in een groepskamer. Ik verbleef toen in het sjieke 'Hotel de la Poste, pal in het centrum, voor een pak minder geld....
3 okt: regen- en winddag in Bouillon.
Een ontgoocheling, de 'Archeoscoop' en een cinemaatje.
Vrijdag bij het inchecken in de Jeugdherberg had ik gevraagd of ik mijn verblijf met één dag kon verlengen indien de archi-slechte weersvoorspelling voor zondag bewaarheid zou worden. Dat zou geen probleem zijn, plaats te over.
Het was vandaag geen weer om een hond door te jagen dus vanmorgen trok ik naar de receptie om te gaan bijbetalen: gesloten. Enkel de vrouw die voor het ontbijt en de opruim instond was er. Ze wist van niks.
Zij belde naar een van de receptiemedewerkers en die antwoordde doodleuk dat het pand zondag zou sluiten wegens onvoldoende gasten. De keukenmadam moest alles maar goed afsluiten wanneer ze klaar was. En ik mocht mijn plan trekken... Tja, les Auberges de Jeunesse de Wallonie, hoog loop ik er niet mee op. Vorig jaar vroegen ze hier 100€ voor een overnachting, dit jaar zetten ze je zonder verwittiging of verontschuldiging op straat... Dat heb ik in andere landen nog nooit meegemaakt.
Het toerisme is hier zo goed als stilgevallen, zodat een B&B vinden snel geregeld was. De kamer was echter pas vanaf 14u beschikbaar en om de regentijd te doden volgde ik een voorstelling in de 'Archeoscoop' over het leven van Godfried van Bouillon en de Kruistochten.
Tijdens mijn wandeling door de oude stad gisteren passeerde ik een koddige buurtcinema en besliste ik dat ik vandaag om 17 uur een filmpje zou meepikken: l'Origine du monde, een komedie van Laurent Lafitte uit 2020. Het was al verschrikkelijk lang geleden dat ik nog eens naar de cinema geweest was. Daarvoor moet je een fietstocht rond België maken....
En toen ik uit de cinema kwam zat er weer een avondlijke zonnegloed in de hemel. Morgen gelukkig terug op de fiets en in de tent.
4 okt: Bouillon - Gerouville (45,04 km - 552 m klim)
Zoals verwacht stond me vanaf Bouillon een lange klim te wachten. Een tweetal kilometer verliep via een grove grintweg die ik bergop grotendeels moest fietsduwen omdat ik patineerde op de slijkstukken ten gevolge van de zware regen gisteren.
In de afdaling richting N83 kwam ik Maaike en Lieke tegen, twee sympathieke jonge Nederlandse vrouwen die een korte wandel- en mountainbike vakantie namen in Bouillon. Ze vonden de hellingen hier wel heftig met de MTB, wat ik 100% kon beamen.
Aanvankelijk converseerden we in het Engels. Pas toen ik mijn flyertje overhandigde, beseften we dat we alle drie Nederlandstalig waren.
Maaike en Lieke overwegen een gift, waarvoor alvast mijn dank.
Na dit zware stuk ging het lang zacht klimmend verder over de N83, die een stukje samen valt met de Franse grens. Ik had me aan een veel steilere klim verwacht, dat viel fantastisch mee.
Op het hoogste punt nam ik een koekjespauze op de dorpel van het zoveelste leegstaande café.
Daarna ging het lang bergaf tot een panoramisch uitzicht boven het dorpje Chassepierre. Daar kwam ik Hugo Van Acker uit Lochristi en zijn echtgenote tegen. Hugo liep tot 2003 regelmatig marathons in het buitenland met een lopersgroep. Ik vroeg of de reisleider Hugo heette, en die Hugo bleek, zoals ik al vermoedde, mijn loop- en taichikennis Hugo Van Krunkelsven te zijn. De wereld is klein.
Tijdens het tweede gedeelte van mijn rit tussen Florenville en Gerouville, waar ik in de 'Welcome to my garden' tuin van Leonor kampeer, passeerde me tijdens een lange klim een coureur die me een eindje met zijn hand op mijn rug omhoog duwde. Toen we boven waren hielden we halt en maakten een kort praatje. Wat een vriendelijke man. Ik gaf hem natuurlijk nog een flyertje mee.
Het fietsen verging me vandaag veel makkelijker en aangenamer dan de voorbije dagen. De Gaume streek biedt ook prachtige weidse vergezichten, en dat met regelmatig de zon erbij, niet te veel zijwind en een prachtige schaapjeswolkenhemel maakt het tot heerlijk fietsen. Ik kwam dan ook vrij vroeg in de tuin van Eleonor en kon dit verslag nog schrijven in het zonnetje in het portiek van mijn tent. Tot Facebook plat viel....
#Tijdschrift de wereldfietser / de vakantiefietser