25 juni: Sourbrodt - Butgenbach (12,98 km)
Na de vermoeiende veentrek wilde ik het een dagje kalm aan doen: een korte wandeling van 13 km naar het mooie meer van Butgenbach.
Om Sourbrodt uit te geraken moest ik 2,5 km naast een N-baan lopen. Niet zo leuk, maar ik passeerde wel een groenten- en fruitwinkeltje waar ik ter plaatse een mooie hoeveelheid fruit verorberde. Check vitamine C voor vandaag.
Het viel me op hoeveel leegstand er in het dorp was. Ik passeerde verschillende grote hotels, vergane glories die blijkbaar al jaren staan te verkommeren. Jammer, het dorp is nochtans een goede uitvalsbasis voor Veenwandelingen.
Na dit betontraject volgden prachtige bossen afgewisseld met weiden.
Vlak voor Butgenbach ging het normaal gezien enkele kilometers over de Ravel tot camping Worriken bij het meer, maar omdat ik inkopen moest doen nam ik een vroegere afslag via het dorp. Dit stelde me in de gelegenheid om de 30-meter hoge viaduct te fotograferen waarover vroeger de Vennbahn spoorlijn liep. Die werd op 1 juli 1912 geopend door de Pruisische Staatsspoorwegen uit militaire overwegingen. Op die voormalige spoorlijn bombardeerden de geallieerden tijdens WOII ook een trein met meer dan 100 jongeren die terugkeerden van een proclamatie. Zwarte bladzijden in de geschiedenis van Butgenbach.
In camping Worriken ontmoette ik Tom Van Dyck uit Brecht. Hij was de Venntour aan het fietsen en kwam mee op de tentenweide staan. Ik woonde tot 1990 in Sint-Job-In-'t-Goor, een deelgemeente van Brecht. De wereld is klein....
26 juni: Butgenbach - Medendorf (16,70 km)
Ik genoot geen goede nachtrust op camping Worriken. Er waren een zestal lawaaimakers die tot een stuk in de nacht een feestje met muziek aan het bouwen waren. Dat gebeurt wel meer op grote campings tijdens weekends. Op camping Baalse Hei in Turnhout had ik dit ook aan de hand.
's Ochtends had ik zoals gewoonlijk enkele malen op en af naar het sanitair gebouw gelopen en was alles OK. Ik nam afscheid van Eric en Sientje Mielissen uit Hoeselt, die mij de dag tevoren uit eigen beweging een elektriciteitsstekker geleend hadden om mijn apparaten op te laden. Ik hees mijn zak op mijn rug, begon te stappen, en vanaf de eerste pas voelde ik pijn aan mijn linkerenkel vooraan. Waar komt die pijn plots vandaan? Ik dacht dat ze na enkele tientallen meters wel zou verdwijnen, maar dit bleek ijdele hoop. De enkel bleef zeuren. Na 3 km ben ik gestopt om hem te stretchen en in te smeren, maar ik heb de pijn heel de tocht blijven voelen.
De wandeling vertrok langs het mooie meer van Butgenbach en sloot daarna aan op de Ravel richting Büllingen. Ik arriveerde daar iets voor twaalven, net op tijd voor een slaatje in een Italiaans restaurant.
Na Büllingen liep ik lang op een kaarsrechte weg naast de rand van een bos, pal in de zon. Het was er weer iets te warm. Gelukkig stond er in het midden van die lange weg één bankje verscholen in hoog gras waarop ik een powernapje kon doen. Het laatste gedeelte was lang bergop, waarvan enkele honderden meters door een weide met hoog gras. Vermoeiend.
Bij de ingang van het gehucht Medendorf, dat maar uit één straat bestaat, rustte ik even uit op een bank bij een laag stenen kruis, het Croix des Flins, uit het begin van de 17de eeuw. Zo zouden er nog enkele in de omgeving staan.
Snowview Lodge is een B&B, groepsaccommodatie en heel rudimentaire minicamping. Een gladgemaaid terreintje met enkele speeltuigen en houten stronken als zitmeubilair, maar met een prachtig vergezicht over de heuvels. Het sanitair bevindt zich in een WC-wagen die werd ingebouwd in een schuur. Eén heerlijke, op zonne-energie verwarmde douche en twee spoelbakken met warm water. Kampeerders mogen in de zitruimte van de B&B vertoeven en daar hun apparaten opladen. Een koelkast met verschillende dranken aan heel billijke prijzen. Dit alles voor slechts 7 euro. Zeker een aanrader voor niet veeleisende tentkampeerders.
27 juni: Medendorf - Sankt Vith (19,8 km)
Mooie wandeling, vrijwel volledig langs grintpaden door majestueuze bossen.
De tocht begon met een lange afdaling tot een bruggetje over de rivier, daarna natuurlijk gevolgd door een even lange klim uit het dal. Dan was het zwaardere klimwerk voorbij en ging het over zachtglooiende paden.
Na 14 km passeerde ik het gehucht Wallerode. Ik hoopte er iets te vinden om even te pauzeren, maar het enige café dat er nog was, stond te koop. Er was wel een kerk en..... de deur stond los. 20 minuutjes stiltemeditatie en ondertussen mijn telefoon bijladen zag ik wel zitten. In diepe stilte verzonken, weergalmde plots het heldere GPS vrouwenstemmetje: 'Het GPS signaal is zwak. De route wordt vastgelegd, maar uw positie is mogelijk onnauwkeurig.' Hilarisch. Gelukkig was er niemand anders in de kerk.
Toen ik de kerk verliet begon het te druppelen en over de heuvels kwamen gitzwarte wolken aandrijven. Ik zette me in regenmodus en wilde verder stappen, maar toen er ook nog gebliksem en gedonder bijkwam, maakte ik toch maar rechtsomkeer om te schuilen in een kapelletje voor de kerk. Juiste keuze, want enkele minuten later viel het water met bakken uit de hemel. Wat een geluk dat ik 20 minuten in die kerk had gespendeerd. Als ik had verder gewandeld, had ik midden in dat onweer gezeten.
Rond 17:30 arriveerde ik op camping Weisenbach in Sankt Vith, vrijwel zonder proviand, maar er was een restaurant aan de camping dat bovendien nog open was ook. Voor het ontbijt morgenvroeg schooide ik daar enkele broodjes, die ik meteen meekreeg
En de enkel, die zeurde verder, maar de pijn was draaglijk.
28 juni: Sankt Vith - Beho (23,14 km)
Zondagavond had het stevig geregend in Sankt Vith en maandagochtend was de tent nog kliedernat. Net toen ik ze wat had droog geveegd kwam het zonnetje erdoor, en 20 minuten later was de tent helemaal opgedroogd. Omdat er weer regenwolken zaten aan te komen, heb ik snel ingepakt. Een meevaller, even later begon het opnieuw te druppelen.
Omdat ik helemaal zonder proviand zat op de zes geschooide broodjes in het restaurant na, vroeg ik de campingbaas of het buurtwinkeltje in Maldingen maandag geopend was. Hij dacht dat ze geen voeding verkochten, dus ben ik voor de zekerheid maar om gelopen via Sankt Vith.
Toen ik daar aankwam, begon het te stortregenen. Ik kon nog net op tijd schuilen in een bakkerij met een warme latte. Dit is al de tweede plensbui die ik op het nippertje weet te ontlopen. Regelmatig doken er vandaag donkere regenwolken op, maar op enkele spatjes na bleef ik gevrijwaard van nattigheid.
Bossen kwamen er vandaag niet aan te pas. Komoot stuurde me merendeels langs kleine asfaltbaantjes door open terrein. Normaal houd ik daar niet van, maar met de pijnlijke enkel kwam dit wel goed uit. Niet te veel laterale kantelingen van de voetzool. Achtereenvolgens passeerde ik de gehuchtjes Neundorf, Crombach, Weisten, Braunlauf, Maldingen en Aldringen.
In Neundorf liep ik over een verhoogde grasberm -- een voormalige spoorlijn vermoed ik -- waarop de 14 staties van de kruisgang uitgebeeld stonden.
Van Braunlauf tot voorbij Maldingen volgde ik een brede grintweg, maar dan kwam ik voor een Komootverrasssing te staan. Met nog 500 meter te gaan tot een afslag, liep de grintweg onverwachts dood op een ondoordringbare woestenij. De weg boog af naar rechts op een smal pad met hoog gras tussen twee weiden. Ik dacht in een ruime boog rond een grote weide met koeien tot aan de afslag te geraken. Hiervoor moest ik verschillende omheinde weiden passeren met weelderig groeiend gras tot op heuphoogte. De boeren hebben hier blijkbaar deelgenomen aan #MaaiMeiNiet.
Over de eerste prikkeldraad geraakte ik met behulp van een klein houten opstapje zoals in Engeland. Dat zat snor. Bij de tweede, vier draden boven elkaar, was er geen opstapje te bekennen. De draad was te hoog om er zonder kleerscheuren over te geraken -- en als je maar één broek bij hebt is dat lastig -- en te laag om er onderdoor te kruipen. Een eindje verder vond ik een stukje waar de bodem wat inzonk en plat op de buik geraakte ik er juist onder. Twee keer moest ik me op die manier behelpen, maar toen bereikte ik gelukkig een beter begaanbaar graspad dat me terug op de Komootroute bracht. Door de vele oneffenheden in het hoge gras was mijn enkel echter beginnen gloeien en deed hij erg pijn. Nu moest ik verder pikkelen, de pijn was niet meer zeurend maar stekend. Na de comfortabele kruisweg in Neundorf heb ik hier mijn eigen kruisgang met twee 'buikvallen' mogen lopen.
Na een eindje bergaf op de Komootroute ging het asfaltbaantje over een beekje. Koud stromend water, dat kon ik niet laten passeren. Linkerschoen uit en voet 10 minuten in het frisse water. Het is ongelooflijk hoe helend stromend water werkt: na die koudesessie kon ik terug verder met de mild zeurende pijn van voorheen.
Net voorbij Aldringen, het laatste Duitstalige dorp, passeerde ik een huis met een nokhoog ongebruikelijk Christuskruis uit 1804. Een oude vrouw die bij het huis zat zei dat mensen met pijn of problemen daar om verzachting komen vragen. Dat kruis kwam dus als geroepen voor mijn zere enkel. Baat het niet, dan schaadt het niet. Ik geloof dat Blaise Pascal dat ook zei m.b.t. het al dan niet geloven in een godheid. Benieuwd of de pijn morgen beter zal zijn. Subiet word ik op mijn oude dag nog (bij)gelovig.
Kort daarna was ik op mijn eindbestemming Beho -- dacht ik. De boerderijcamping waar ik heen moest lag echter nog 2,5 km buiten het gehuchtje. 2,5 km via twee hoofdbanen zonder voet- of fietspad. Een half uur balanceren op een witte lijn en naar de grasberm uitwijken wanneer er een brede vrachtwagen kwam langs gedonderd. Er zijn prettiger manieren om een lange stapdag af te sluiten...
29 juni: Beho - Moulin de Bastin Rettigny (15,19 km)
Rond middernacht barstten de hemelsluizen in Beho open en ontketende de natuur een lawaaierig onweer. Mijn tentje doorstond de zondvloed, maar het gedonder en het regengekletter op het tentzeil verstoorde serieus mijn nachtrust, waardoor ik 's ochtends pas om 8 uur wakker werd. De vogeltjes floten en het zonnetje scheen.... Een jong Nederlands fietskoppel dat 's avonds laat bij op mijn pleintje was komen staan, was ook droog gebleven. Zij zijn op weg naar Marseille.
Snel de tent wat droog geveegd zodat de zon sneller haar werk kon doen en dan op mijn gemakje ingepakt en ontbeten.
Het eerste gedeelte tussen Beho en Gouvy was prachtig, door bossen met regelmatig mooie vergezichten. De enkel bleef verder zeuren, en zelfs geleidelijk erger naarmate de stapuren voorbij streken. Mijn bede bij het helende kruis gisteren werd niet verhoord…
Volgens GoogleMaps is alles gesloten in Gouvy op dinsdag, maar ik vond gelukkig nog een biowinkel open waar ik wat spulletjes kocht om meteen te verorberen. Ik vroeg of ik er even naar toilet kon gaan omdat alle horeca dicht was, maar dat mocht niet. Niet sympathiek. Ik dacht eigenlijk dat dit wettelijk verplicht was.... Gelukkig waren er aan de overkant van de straat een dichte heg en wat bosjes.
Toen ik terug van start ging, waren ze er weer, de gitzwarte wolken en het gerommel in de verte. Het duurde echter nog ruim een uur eer het begon te regenen. Gelukkig bleef het nu bij 'gewone' regen die niet uitliep in een stortvlaag.
Na het lange traject door Gouvy begon mijn enkel serieus pijn te doen. Om hem niet verder te forceren, besliste ik de -- waarschijnlijk erg slijkerige -- Komootroute langsheen de oostelijke Ourthe niet te volgen en braafjes over de kleine asfaltbaantjes te blijven wandelen. Een kilometer voor Rettigny zag ik daar een slachtoffer van het moordende verkeer naast de weg liggen: een mooi ros vosje. Zo jammer...
Ondertussen was het onophoudelijk beginnen te gieten. Omdat ik een rustdag neem op camping Moulin de Bistain en morgen ook nat en koud weer voorspeld is, besliste ik er een trekkershut te huren. Vier jaar geleden kampeerde ik hier al eens om aan de jaarlijkse trailrun van Rettigny deel te nemen. Ondertussen werd het sanitair gemoderniseerd. Qua rust en ligging een echte aanrader, deze camping. Hij ligt aan een heel rustig baantje en de trekkersplaatsen bevinden zich op een weide aan de oevers van de Ourthe.
Een nadeel deze keer: toen ik ging inchecken bleken alle wifi netwerken op de camping uit te liggen wegens een blikseminslag de nacht tevoren. En mobiel bereik is er ook niet wegens te ver van een dorp en de ligging in een vallei. Ik wandelde in de regen naar een iets hoger geleden weide in de hoop het thuisfront te kunnen verwittigen dat ik twee dagen zonder bereik zat, maar geen avans. Er verscheen wel een heel klein E-driehoekje, maar dat was zelfs onvoldoende om een sms te verzenden. Even terug naar het pre-mobiele tijdperk. Heel bevreemdend dat het kleine kastje niet reageert op wat je vraagt. Wat wel lastig is, is dat ik het traject naar Houffalize nu niet kan plannen.
Tijdens mijn rustdag in Moulin de Bistain ging ik vier keer ruim een kwartier in het snelstromend water van de Ourthe gaan staan om de enkel te laten ontzwellen. Dat heeft goed geholpen, maar mijn scheen bleef nog licht gezwollen. Daarom besliste ik het zwaardere geschut van een ontstekingsremmer in te zetten.
1 juli: Rettigny - Houffalize (12,06 km)
Mijn dag begon met een kwartiertje 'Ourthemassage' en dan inpakken. Bij vertrek miezerde het nog wat, maar spoedig bleef het droog voor de rest van de dag.
Heel mooie en stille route tot Houffalize: eerst over hoogvlaktes met wijdse vergezichten, daarna door een imposant (eigenlijk verboden) privébos, gedeeltelijk langs een klein stroompje. De bodem onder de sparren was volledig bedekt met een bijna fluorescerende mossoort. Magisch.
Iets na enen arriveerde ik in het centrum van Houffalize, mooi op tijd om een kleinigheidje te eten.
Daarna was het nog een nijdig heuveltje over -- met pittige MTB routes -- tot Camping du Viaduc. Ik zie hier wel nergens een viaduct, maar soit. De camping ligt opnieuw aan de oever van de Ourthe, ik kan mijn koudwatermassage therapie verder zetten.
Morgen wacht me een +20er tot Bastogne....
2 juli: Houffalize - Bastogne (20,2 km )
De laatste etappe was allesbehalve de mooiste, maar wel een goede om terug te wennen aan verk eersdrukte. De eerste 4 kilometers waren mooi en rustig, maar daarna zat ik geprangd tussen de E25 en de N30.
Maar niet te veel gezeurd: ik neem ook die snelweg om naar de Ardennen of het zuiden te rijden. In een auto geeft die route me zelfs een prettig vakantiegevoel. Perceptie is contextgevoelig...
Twee maal moest ik een heel eind naast de E25 lopen. Eigenlijk drie maal, maar die laatste keer kon ik vermijden door zelf een binnenweg te zoeken, via het dorpje Savy . Ik vroeg me al af waarom Komoot me almaar naar de lawaaierige E25 route bleef sturen. De reden was dat de laatste 500 meter van mijn route over een privéweg liepen die vertrok via een erf van een boerderij. Ik trok mijn stoutste schoenen aan, wandelde er rustig door en begroette vriendelijk een vrouw die ik passeerde. Zij groette me even vriendelijk terug en liet me gaan.
Ik was al lang aan het stappen. Savy is een langgerekt dorp en ik was aan een rust- en plaspauze toe. Ik zag een kapelletje -- dacht ik -- maar dat was een overdekte bron. Een eind verder draai ik een hoek om, en staat me daar een zitbank en een WC cabine, inclusief WC papier! Wat een luxe.
Na de privéweg was ik vlakbij Camping Renval. Opnieuw in Bastogne, in de andere staprichting. Hij is voltooid, mijn staptocht rond ons land voor Straatverplegers vzw....
Zaterdagochtend 3 juli wandelde ik voor mijn vertrek per bus/trein terug naar Antwerpen tot bij Julien en zijn gezin, in wiens tuin ik vorige jaar kampeerde. Ik bedankte hen met een goed flesje wijn omdat Julien me vorig jaar, nadat ik het slechte nieuws over een terminaal zieke vriendin had ontvangen, met de auto tot het station in Libramont had gebracht.