15 mei: Zeehonden spotten bij Vlieland en avontuurlijke overtocht naar Vlieland
De boot enkele reis naar Vlieland vaart maar eenmaal daags om 17:15. Ik moest dus nog een dagje 'Texelen'. Fietsen heb ik ondertussen al genoeg gedaan, daarom besloot ik mee te gaan met een boottocht om zeehonden te spotten op grote zandbanken bij Vlieland.
En er lag inderdaad een clubje te zonnen. Zowel gewone als grijze zeehonden. Die laatste zijn hier geïmmigreerd vanuit Schotland. Ze kunnen tot 130 kg wegen. De jonge zeehondjes met hun mooie blonde vachtjes lagen wat verder op de zandbank achter de volwassen dieren.
Mijn minieme fotoapparatuur volstaat niet om goede close-ups te maken, maar met de sterke verrekijkers die de boot 'De Vriendschap' ter beschikking stelt kon ik het gezelschap heel goed observeren.
Het was de moeite, ik ben blij dat ik ben meegevaren. Voor wie het interesseert: 17€ voor een tocht van +1,5 uur.
In de duinen bij de aanlegsteiger passeerde ik ook nog een mooie goudfazant.
Op de boot en in een taverne nadien kwam ik in gesprek met geïnteresseerde Nederlanders die hopelijk een gift voor Tibet zullen overwegen.
Ik fiets door Nederland voor het Tibetaanse alfabetblokjesproject van Manjushri Educational Services འཇམ་དབྱངས་ཤེས་ཡོན་ཞབས་ཞུ་ཁང་། Meer info vind je op de projectpagina: https://savetibet.nl/cyclingfortibet/. Alle steun om dit project te kunnen opstarten meer dan welkom. Tx tx!
Texel - Vlieland per boot en vrachtwagen.
Om 17:15 kon ik mee met de boot naar Vlieland, een eiland waarop, op bewoners na, geen auto's toegelaten zijn.
De overtocht was als 'avontuurlijk' aangekondigd, maar ik dacht dat dit wel met een korreltje zout te nemen was. Edoch....
Om tot de steiger te geraken moest ik mijn zwaar beladen kar door het mulle strandzand sleuren. Dat viel uiteindelijk wel mee omdat het bergaf was. Er zaten maar vier medepassagiers op de boot. De terugvaart zou echter drukker bevolkt zijn, zo bleek, met dagjesmensen die voor één dag Vlieland bezocht hadden.
Na vijven koelt het hier sterk af en ik vroeg me af of ik op de boot mijn sandalen niet zou omwisselen voor mijn sportschoenen. Gelukkig deed ik dat niet, of ik had met doorweekte schoenen en sokken gezeten.
Op Vlieland is er geen aanlegsteiger meer. Tot vorig jaar was er nog wel een houten steiger op palen, maar door de heftige stormen de voorbije winter hebben de zandbanken zich verplaatst en is de steiger niet meer bereikbaar voor de boot. Die voer nu tot tegen het strand aan, waarna er een trapladder over de boeg gekanteld werd tot... enkele meters voor het strand. Die afstand moest je overbruggen door het water.
Daarna was het weer met mijn fiets door mul zand ploegen tot de open vrachtwagen die ons tot het 'Posthuis' zou voeren, een half uurtje rijden. Best een hobbelige rit door het losse strandzand, want het was ondertussen hoog water.
Op een gegeven moment stopte Volkert de vrachtwagenchauffeur en vroeg ons waar we logeerden. Er stond windkracht 5 uit oostelijke richting -- d.w.z. tegenwind -- en vanaf het Posthuis was het 8 km fietsen tot het dorp. Hij stelde voor ons mee te nemen tot een strandpaviljoen op de kop van het eiland, waarna we met rugwind zouden kunnen terugfietsen tot onze verblijfplaatsen. Wat een vriendelijke man! Iedereen ging gretig op dit aanbod in.
Daardoor moest ik nog maar 2,5 km tegen de wind fietsen tot Kampeerterrein Stortemelk.
Met windkracht 5 zal het een lawaaierige nacht worden in mijn tentje.... En mijn Tibet vlaggetjes overleefden tot nog toe de stormwind. Ze kunnen tegen een stootje.
16 mei: ochtendstrandwandeling
Vanmorgen om zeven uur ging ik een strandwandeling maken. Gisteren tijdens de vrachtwagenrit van de boot tot de oostkant van Vlieland hadden we gemerkt dat het profiel van de banden een tekst drukte in het harde strandzand.
De vrachtwagen was blijkbaar al gepasseerd want er stonden verse sporen in het zand en de tekst in één spoor was nog goed leesbaar:
"Wat de diepste indruk maakt werd door water aangeraakt
Door geen mens gestoord neemt de zee het laatste woord"
In het andere spoor stond een andere tekst, maar die was al onder een laagje poederzand verdwenen.
Rondje Vlieland en van West- naar Oost-Terschelling (40 km - 210 hoogtemeters)
Na de strandwandeling meldde ik me aan bij de receptie van Kampeerterrein Stortemelk op Vlieland. Gisteravond toen ik arriveerde was de receptie al gesloten. 21€ was het, voor een megagrote camping met alles erop en eraan: restaurant, supermarkt, zelfs een eigen evenementenhal voor zover ik op het plannetje kon zien. Ze verhuren vnl. tenten en bungalows, maar er is ook een tentenweide en plaatsen met elektriciteit voor passanten. De camping ligt achter de duinen vlakbij het strand. In het hoogseizoen verblijven hier zomaar eventjes 3.000 mensen.
Niet dat ik een grote fan ben van zulke megavakantieparken, maar het toont wel aan dat de kleine boerencamping op Texel met zijn 25€ overdreven duur was....
De taxiboot naar Terschelling vertrok pas om 15:15, ik had dus nog ruim de tijd om op mijn gemakje het eiland rond te fietsen, in totaal 24 km.
Het zuidelijke gedeelte dat naar het vasteland gericht is heeft geen stranden. Voor kampeerders die rust en vogels boven stranddrukte verkiezen, ligt hier Natuurkampeerterrein De Lange Paal, met een aantal grasvelden met heel ruime plaatsen. Ik zag er echter nog geen beweging.... Van hieruit vertrekt een prachtige fietsroute van ruim 10 km door de duinen.
Het brede strand ligt aan noordelijke gedeelte van het eiland. Via een fietspaadje van gebroken schepjes was het ongelooflijk fietsen door de duinen. De meeuwen zijn er blijkbaar gewend aan passerende fietsers. Ze vlogen niet op en lieten zich gewillig fotograferen. Wel jammer dat de militairen van de Vliehors kazerne net vandaag met hun straaljagers aan het spelen waren. Dat motorgeloei verstoorde de rust danig.
Om 15:15 scheepte ik in op de waddentaxi om naar Terschelling te varen. Gelukkig was de wind in de loop van de dag gaan liggen en was de zee tot rust gekomen. Als ik aan de stormrit op de boottaxi van Noord-Ierland naar Mull of Kintyre (Schotland) terugdenk, krijgt mijn maag nog spasmen....
Op Terschelling fietste ik nog 16 km tot hoevecamping De Duinkant, een rustige camping die tegen een uitgestrekt duingebied aanschurkt, helemaal aan het einde van de 'Duinweg'.
17 mei, Oost-Terschelling.
Hoevecamping De Duinkant ligt vlak tegen de duinen, is erg rustig, heeft een sterke wifi en een beschutte zitruimte. Hier ga ik enkele dagen blijven om te rusten en wat bij te werken. Een korte rustvakantie.
Mijn hoofdactiviteiten vandaag waren: al mijn kleren eens goed wassen, mijn foto's op Flickr ordenen en aan albums toevoegen, en Facebook updaten. 's Avonds een korte fietstocht door de duinen en een schemerwandeling over het strand.
Ik had gehoopt wild te spotten op dit avondlijke uur, maar ik zag alleen een haas en enkele geiten achter draad.
Op het strand ontmoette ik een koppel dat ik daags tevoren ook gesproken had op het fietspad naast het wad (zuidkant van het eiland). We wandelden een eindje samen en ik gaf hen een flyertje. Ze overwegen een gift. Mijn dag wordt altijd goed wanneer iemand met oprechte interesse en mededogen voor het lot van de Tibetanen een flyertje in ontvangst neemt. 
18 mei: Fietstocht/wandeling naar Boschplaat, Oost-Terschelling
Gisteren een avondwandeling, vandaag was mijn dagorde omgekeerd.
Ik stond om zes uur op en zat te zevenen al op de fiets richting de Boschplaat, een EU-erkend natuurgebied. De Boschplaat is een vlakte van 10 kilometer lang en bijna 5 km breed, een paradijs voor trekvogels.
Ik geraakte met de fiets tot op 4 km van de bemande vogelwaakhut. De eerste kilometer van de wandeling wandelde ik nog door duingebied, daarna over een lang recht wandelpad met links de zandduinen en rechts de immense Boschplaat. Tijdens het broedseizoen van 15 maart tot 1 augustus is het gebied niet toegankelijk.
Onderweg fotografeerde ik enkele plantjes met de Obsidentify app. Ik merkte ook dat er enorm veel bastaardsatijnvlinderrupsen (tx Obsidentify) rondkropen.
Bij de vogelhut aangekomen maakte ik een praatje met de vogelhutbewaker, een vrijwilliger die daar samen met zijn partner gedurende een volledige week verblijft, dag en nacht. Ze worden er gedropt door Staatsbosbeheer met een voedselvoorraad voor een week.
Hij beaamde dat er dit jaar een heuse rupsenplaag was, waarschijnlijk omdat het vorige zomer zoveel geregend heeft en de beestjes veel te vreten hadden gehad. De rupsen doorlopen zes levensstadia voordat ze vlinder worden. De eerste drie zitten ze in 'nestjes' die vasthangen aan struikwilgen in de duinen. Daarna verschijnen ze als rups, het stadium waarin ze nu waren. Dan zouden ze terugkeren naar hun nestje om uiteindelijk als vlinder te verpoppen.
Wat minder leuk is aan deze kleurige rupsjes is dat ze, net als eikenprocessierupsen, brandharen hebben die rode uitslag en jeuk veroorzaken. Om die reden worden ze ook gemeden door vogels en kunnen ze ongestoord hun vraatgangetje gaan in de duinen.
De vogelwachter, die een hemd met lange mouwen droeg, toonde zijn onderarmen: die stonden vol rode bultjes, niet omdat hij in een nest rupsen had gelegen, maar omdat de rupsen hun brandhaartjes wegens de droogte ook rondvliegen in de lucht. Gelukkig was het zo vroeg in de ochtend nog frisjes en droeg ik een lange broek en een jasje met lange mouwen... Ik heb er niet veel last van ondervonden.
Verder praatten we nog wat over de Boschplaat. Er broeden momenteel een 120-tal lepelaar koppels. Die zijn vanaf de vogelhut te observeren met een goede telescoop, maar Staatsbosbeheer heeft die jammer genoeg verwijderd.
Vroeger was de plaat gescheiden van de rest van Terschelling, maar door de verschuivende zandbanken groeiden ze tegen elkaar aan. Staatsbosbeheer gaat nu een opening in de duinen maken waardoor los strandzand naar de vlakte kan waaien, om terug wat meer duintjes en variatie op de plaat te krijgen. Aanvankelijk was daar verzet tegen van de bevolking, die vreesde dat de plaat daardoor opnieuw zou loskomen van de rest van het eiland. Moest dit blijken, dan zou de duinwig op één dag met een bulldozer terug gedicht kunnen worden.
Ik stak de zandduinen over en keerde terug langs het immense zandstrand, met een zacht zilt tegenwindje.
19 mei: regendag en mooie avondwandeling op Oost-Terschelling.
Vanochtend om zes uur barstte een heftig onweer los dat ongeveer een uur duurde. Daarna bleef het zacht doorregenen zoals de uitgedroogde natuur dat graag heeft. De eerste nattigheid na bijna drie weken onderweg, dat gebeurt niet veel.
Rond 13 uur was het even droog en wipte ik op mijn fiets om eten te gaan kopen, vier kilometer van de camping vandaan. Na een kwartiertje begon het echter terug te gieten en ik had mijn schoenbeschermers vergeten. Ik hield een paar natte schoenen over aan deze korte winkelrit.
's Avonds klaarde het op en maakte ik nog een wandelingetje tot aan het wad. Ik wandelde mijn natte schoenen en sokken bijna droog en werd bovenop getrakteerd op prachtige hemelschilderijen.
Een mooie afsluiter van een rustige dag.
20 mei: Oosterend - ferry terminal West-Terschelling (15,6 km)
Het was droog vanochtend en de zon kwam er af en toe door. Ik kon vertrekken richting Hantum, mijn volgende halte. Daar ga ik het Karma Deleg Chö Phel Ling
Boeddhistisch Studie- en meditatiecentrum bezoeken, het allereerste Tibetaanse centrum in Nederland.
's ochtends was ik opgestaan met onverklaarbare buikloop -- ik kan mijn eigen campingkookkunst toch niet in twijfel trekken? Na enkele ferme ontlastingen begon ik me vrij platjes te voelen, maar er stond weinig wind en tot de ferry was het maar 15 km. Dat moest lukken.
Vanaf Harlingen wilde ik nog 20 km Oostwaarts fietsen, zodat ik de dag nadien kort na het middaguur in Hantum kon arriveren. Sherab, de plaatselijke Loma (leerling van een Lama, religieus leraar), verwacht me.
Tot het inschepen op de ferry bleef het droog, maar op zee -- de overtocht duurt 2 uur -- begon het te gieten. Die bui zou tot 's avonds aanhouden.
Ik wilde op de ferry mijn sociale media bijwerken, maar de buikloop dwong me na een half uurtje tot een dutje. Ik vermoed dat die misschien te wijten was aan het eilandwater? Mijn maag kan normaal wel tegen een stootje.
Alle foto's week 3 in één oogopslag
Doneren voor het behoud van deze mooie en gastvrije cultuur kan via https://savetibet.nl/cyclingfortibet/.
Belgische volgers die liever een gewone overschrijving doen kunnen op BE63 8918 7405 7108 van Reach Out vzw doneren met vermelding #cyclingfortibet.
International Campaign for Tibet Europe
International Campaign for Tibet
#keeptibetculturealive #cyclingfortibet #cyclingforacause #vlieland #Vlielanddunes #vliehors #waddensea #sunset