3 augustus: Rollegem-Kain - 22,5 km
Mijn eerste stapdag in Wallonië verliep voorspoedig. Een vrij koele 23 graden in de namiddag, weinig volle zon en een rustig parcours.
In Dottigny waren enkele cafés gesloten, maar in het centrum was taverne BarLeBrunchy open, ook om binnen te lunchen. In Wallonië is de inflatie blijkbaar lager dan in Vlaanderen: voor 7,5€ had ik een megalekkere tonijnsalade op een dik bed van crudités, een koffietje achterna en een heropgeladen telefoon. Vive la Wallonie! De coronasituatie is hier ook minder ernstig, zo stelde ik onderweg visueel vast.
Na de oevers van de IJzer en de Leie, was het nu aan de Schelde om me welkom te heten op haar jaagpad. Het klokhuis dat ik haar toevertrouwde passeert over enkele dagen misschien langs mijn thuisstad Antwerpen....
Rond zeven uur arriveerde ik moe maar content bij mijn nieuw Welcome To My Garden tuingastgezin, Pierre en Ivy en hun driekoppige kroost in Kain, nabij Doornik.
Ondertussen heb ik 330 km afgelegd en blijken de voeten eindelijk gerodeerd!
4 augustus: Kain - Tournai/Doornik - 4,5 km
Kort stapdagje en lange rustdag dinsdag omdat Kain vlakbij Doornik ligt. Aan de Schelde voor Doornik stond een monument voor 'Les Passeurs', de overzetdiensten met een platte schuit die overgetrokken werden aan een touw dat over de rivier gespannen was. Als de passeur niet actief was, liet men het touw zakken tot op de bodem zodat de scheepvaart kon passeren. In verschillende dorpen waren passeurs actief. De laatste stopte in 1952.
Na 3km langs de Scheldeoever doorkruiste ik de stad op weg naar Chambre d'Hôte Maison Tahereh. Die bleek goedkoper dan een bed in de jeugdherberg! De warmhartige uitbaatser Monique is een aanhangster van het Bahai geloof. Ik voerde een erg fijn en diepgaand levensbeschouwelijk gesprek met haar. Het was weer bloedheet en ik nam eerst een verkoelende douche en dook dan voor een heerlijk namiddagje rust in een echt bed.
5 augustus: Tournai/Doornik -Flines-lès-Mortagne -16,5 km
Wegens de voorspelde hitte was ik vanmorgen om 6:15 al aan het stappen. Eerst 10 km naast de Schelde, aan een flinke tred omdat het nog lekker fris was. Daarna nog 6 km door de velden tot camping Des Potteries, juist over de Franse grens. Un camping 'bien sympa', Franse landelijke stijl, niet te clean en afgeborsteld. Ik was er al om 11uur.
Om 5 uur opstaan 'weegt' in de namiddag. Gedurende 1,5 uur ben ik in een diepe comaslaap gevallen op mijn matraske in de schaduw. Erg verkwikkend.
Ergens in de maisvelden moet de grens gelegen hebben, maar een douane- of grenspost/steen heb ik niet gezien. Jammer van de gemiste foto, haha.
6 augustus: Flines Lès Mortagne - Bernissart - 21,5 km
Zoals gisteren was ik iets na zessen al aan het stappen, vlak na het eerste ochtendgloren. De campingvijver was nog serieus beneveld zo vroeg.
Vandaag was mijn tocht een lange flirt met de Belgisch-Franse grens. Soms wandelde ik net in Frankrijk, dan weer in België. Op een baantje waren de huizen links België, die van rechts Frankrijk. Onderweg zag ik twee kapelletjes die aan St. Jozef gewijd waren ipv aan Maria of Jezus. Merkwaardig vond ik dat. Na een 10-tal kilometer doorkruiste ik een groot bos. Die schaduwrijke zone was welgekomen want vanaf 10:30 ging de temperatuur serieus de hoogte in.
De laatste 5 km door Bernissart tot aan de camping waren er te veel aan: over het beton en in volle zon. Maar met een stapje trager kom je er uiteindelijk ook wel.
7 augustus: Bernissart - Onnezies - 26,2 km
De dag begon vroeg vandaag. Om 4 uur werd ik uit mezelf wakker en om 4:15 ben ik dan maar opgestaan. Het was nog donker en lekker fris. Anderhalf uur later had ik ontbeten, was alles ingepakt en kon ik op weg.
Het allereerste gedeelte, een pad dwars door de twee vogelvijvers van de Marais d'Harchies, was vandaag het mooiste, in het bijzonder zo vroeg in de ochtend. Tijdens het fotograferen werd ik wel zwaar aangevallen door muggen.
Daarna leidde de GR412 Ouest me door het dorpje Hensies en dan dwars door een grote vlakte met windmolens waar nauwelijks een boom te bespeuren viel. Net op een tijdstip dat de hitte begon toe te nemen. Bovendien mondde het GR pad daar uit in een ondoordringbare woestenij van netels en doornen, waardoor ik in die hitte nog een blokje rond moest maken vooraleer ik rond 11 u, na 18 km stappen, in de gemeente Monceau arriveerde.
Ik had nog geen slaapplaats gevonden, een Welcome To My Garden host in Wihéries die ik woensdag aanschreef, had nog steeds niet geantwoord. Ik ging dus mijn kans wagen in Monceau. Wegens de hitte was er echter maar weinig volk op straat, en in een cafeetje dat -- gelukkig -- open was vond ik ook geen kandidaat gastheer/vrouw. De enkelingen die ik ontmoette raadden me aan naar La Maison du Quartier te gaan achter de kerk. Daar hielpen twee vriendelijke medewerksters me mee zoeken. Ondertussen had ik echter een tweede WTMG tuinhost aangeschreven, Aline in Onnezies, 7 km ten zuid-westen van Monceau, waar ik terecht kon. Eigenlijk een beetje uit mijn staprichting, wat mijn totaaltraject weer enkele kilometers langer maakt....
Omdat het 's middags te heet is om te stappen, bracht ik mijn tijd gedeeltelijk door in het Maison de quartier en, wanneer dit al vrij snel dicht ging, in het cafeetje van 's ochtends.
Rond 18 uur kocht ik wat avondeten in de lokale Carrefour en daarna vertrok ik zo gezwind als mogelijk naar Onnezies. Omdat ik verwachtte dat het traject weer in volle zon door de velden zou lopen, had ik in het cafeetje eerst mijn marcelletje en pet, waaraan ik gisteren een zakdoek als nekbeschermer bevestigde, eerst goed nat gemaakt. Dat helpt enorm om je lichaam koel te houden. Na 4 km deed ik dit nog eens over met een flesje water. Uiteindelijk bleek het, god zij dank, een vrij schaduwrijk traject via een Ravel in een diepe, beboste bedding.
Rond 20 uur arriveerde ik bij Aline in Onnezies, een heel rustig en landelijk dorpje.
Het was een lange dag, morgen houd ik het bij een achttal kilometer naar een camping net over de grens in Frankrijk.
8 augustus: Onnezies - Bellignies - 8,8 km
Vanmorgen heb ik uitgeslapen tot 5:30 omdat gisteren erg zwaar geweest was en ik vandaag maar een korte tocht voor de boeg had. De boog moet niet altijd gespannen staan...
Om 6:30 was ik op pad. Enkele honderden meters voorbij de woning van Aline begint een uitgestrekt bos en ik plande mijn route er dwars doorheen. Maar voordat ik de zoom van het bos bereikte, zag ik op een weiland een reetje dat ongestoord stond te grazen. Jammer genoeg iets te veraf om op de gevoelige plaat te kunnen vastleggen. In het bos zag ik er ook nog twee, maar eer ik mijn telefoon had opgediept sprongen ze sierlijk het onherbergzame bos in.
Ik was van plan om naar camping La Jonquière te gaan in Hon-Hergies, Frankrijk. Zij zouden ook een restaurant hebben, maar omdat zoveel etablissementen dicht zijn wegens corona besliste ik even te bellen of de camping open was. Ik bevond me toen in Bellignies, en daar was het laatste kruideniertje dat ik passeerde. De telefonist van La Jonquière zei dat ze vol zaten en weigerde me botweg te ontvangen, zelfs als weinig mobiele tenttrekker. Helemaal niet 'sympa', een camping die alle wandelaars en fietsers op hun zwarte lijst zouden moeten zetten. En caravan- en mobilhome reizigers ook, uit solidariteit met hun minder mobiele en meer kwetsbare evenknieēn.
Maar deze tegenspoed draaide uit op een enorme meevaller. In Bellignies was namelijk ook een camping municipal die niet op Google maps werd weergegeven en waar ik uitzonderlijk hartelijk ontvangen werd. Niet normaal wat de (vrijwillige) campingbeheerder Monsieur Claude voor me deed. Hij belde naar de burgemeester en kreeg toestemming om me twee dagen gratis te laten kamperen.
Morgen wordt het een 100% canicule rustdag. Ik verzet me alleen om iets te gaan eten in het lokale restaurant.