10 augustus: Bellignies - Villers-Sire-Nicole - 27,33 km
Om 3u20 uit de veren vandaag om de hitte te snel af te zijn. Er stonden +22 km op het menu, wat neerkomt op ruim zes uur te gaan, inclusief pauzes. En er beginnen nu ook hoogtemeters bij te komen...
Mijn tent was nog kliedernat, want van 23:45 tot 1:30 had het stevig geregend en geonweerd. Daardoor had ik maar weinig geslapen. Om 4:45 toog ik op pad, Petzl koplampje om het hoofd want het was nog stikdonker. Het begin van mijn tocht was bosrijk en moet het mooiste geweest zijn, maar in het donker zie je niet veel van het landschap. De rust en stilte van de nacht buiten voelen wel weldadig aan.
Tegen dat het licht werd, slofte ik door een monotoon ruraal landschap met weiden, aardappel- en maisvelden en gemaaide korenvelden. Geen boom meer te bespeuren. Ik had een erg gelukkige engel gediend dat de zon er maar tegen 12 uur door kwam. Maar wegens de vochtigheid na het onweer was het erg zweterig weer.
In Villers-Sire-Nicole had ik ook chance: er was een bakkertje dat niet op Google maps stond. Ik kon nog wat lekker maar ongezond proviand inslaan. Beter iets dan niets.
Rond 12:30 bereikte ik Camping les Avallées, waar ik botweg de toegang geweigerd werd. Weer eentje om aan onze 'pas sympa' zwarte lijst toe te voegen. Wegens Covid 19 mochten er alleen jaarkampeerders in, maar dit stond niet aangekondigd op hun website. Ik moest maar gaan wildkamperen, zei de uitbaatster. Ze was wel zo vriendelijk mijn waterzak te vullen, want die was wegens het broeierige weer helemaal leeg geraakt. Ik trok een selfie met de camping op de achtergrond om eventueel aan de politie te kunnen bewijzen dat ik me er aangeboden had, want wildkamperen is hier verboden. En dit alles net op het heetste moment van de dag en met 26 kilometers in de vermoeide benen.
Ik wandelde dan maar het achterliggende bos in en besloot aan lokale bewoners te vragen of ik op een van de nabije weilanden mocht kamperen.
Eerst kwam ik een vissersterrein tegen waarop enkele caravans stonden. Aan de ingang hing een telefoonnummer om in te schrijven voor een feest op 15 augustus. Ik belde om te vragen of ik er een nachtje mocht staan, maar dat ging niet wegens dat feest. Ik mocht er wel wat in de schaduw uitrusten van mijn lange trek, maar niet overnachten.
Na die rustpauze liet ik mijn rugzak daar liggen en ging verder in de buurt vragen of ik mijn tent ergens mocht plaatsen. Al in de eerstvolgende woning had ik geluk: Thomas, Nicolas en border collie Loki (Noorse godin) kwamen net het tuinpad afgewandeld en ze reageerden heel enthousiast op mijn vraag. Ik beleefde er een fantastische namiddag, werd uitgenodigd voor het avondeten en mocht in de logeerkamer overnachten omdat er weer zware onweders voorspeld waren.
11 augustus: Villers-Sire-Nicole - Solre-sur-Sambre -19,6 km
Om 8 uur verliet ik enigszins met pijn ik het hart de gastvrije haard van Thomas en Nicolas. Ze hadden me een oud smokkelpaadje naar het Belgische Rouveroy gewezen dat me een grote asfalt-omweg via Villers-Sire-Nicole bespaarde.
Op die landweg kwam ik Jean François met zijn toffe hond Gus tegen. Elke morgen maakt hij per fiets een rustig ommetje met Gus, die vrij mag rondlopen, om het welzijn van zijn weidekoeien te inspecteren. De enigszins onstuimige Gus draagt een elektronische halsband waarmee JF hem van op afstand onder controle kan houden indien passanten schrik hebben van loslopende honden. Ik was al van ver aan het aangeven dat hij Gus niet hoefde aan te lijnen en we sloegen een 'hondenpraatje'.
Van het ene praatje kwam het andere. JF werkte een jaar voor de Vlaamse Boerenbod (AVV), maar zag daarna een kans om een eigen hoeve uit te baten in Rouveroy. Een kans die hij met beide handen greep. Hij houdt van het plattelandsleven. Tijdens de ochtendrit langs zijn koeien 'ramasseert' hij ook blikjes die hier jammer genoeg veelvuldig in de bermen liggen. Ik gaf JF een flyertje en hij toonde veel appreciatie voor mijn voettocht en het werk van Infirmiers De Rue. Hij zou zijn echtgenote vragen een fiscaal aftrekbare gift te doen.
Kort daarna vond ik terug aansluiting op het Belgische GR netwerk, met name GR 129. Dit resulteerde in wat extra kilometers, maar dankzij de goede wegmarkeringen verlies je aan kruispunten geen tijd aan GPS staren. Dank aan alle lokale vrijwilligers van vzw Op Weg en haar Waalse tegenhanger die deze paden onderhouden.
Omdat ik later vertrokken was, kreeg ik sneller last van de hitte, maar dankzij de overvloedige nachtelijke regenval waren er genoeg plassen om mijn nekbeschermer regelmatig in onder te dompelen voor verkoeling. Onderweg kwam ik een koppel uit Berchem (mijn woonplaats!) tegen dat de GR in de andere richting volgde. Ze hadden nog een lange strek te gaan tot Mons, gelukkig gepakt met lichtere rugzakken.
Er zat ook een erg 'netelig' stukje in de GR. Op een gegeven moment dacht ik dat ik een anti-reumatische 'netelstreling' kreeg, maar de pijn leek toch nogal heftig. Een wesp had zich inderdaad op mijn kuit geīnstalleerd.... Een mooie gelegenheid om de efficiëntie uit te proberen van een rollerstickje met essentiële oliën dat ik aangeschaft had na een 30-tal gezwollen beten op mijn Q van mieren die zich in Ieper toegang tot mijn tent verschaft hadden. De wespenbeet zwol niet op, maar ik heb er het raden naar of dit dankzij de werking van de rollerstick was.
Vlak voor Solre-sur-Sambre moest ik 2,5 km omlopen naar de volgende brug over de Samber omdat het lokale sluisbruggetje hersteld werd. In volle zon en net toen ik de laatste teug uit mijn waterzak had gezogen.... Tegen dat ik de dorpskom bereikte, was ik redelijk oververhit en dorstig. Café Clé de Sol had zijn wekelijkse rustdag, maar ik zag er beweging. De sympathieke uitbater -- wiens voornaam ik vergat te vragen -- schonk me een gekoelde fles plat water van 2 liter. Deed dat even deugd!
Mijn tentje staat vannacht in de tuin van Welcome to my Garden gast Hélène. Bij het plaatselijke kruideniertje was nauwelijks iets te krijgen voor vegetariërs. Ik kocht een pakje havermout en een potje macedoine met mayo en iets visachtigs erin dat me helemaal niet smaakte, maar om iets in het lijf te hebben, murwde ik het toch maar naar binnen. Deze post heb ik geschreven op de terugweg van het plaatselijke kruideniertje, met mijn voeten en kuiten in het koele water van de Thure. Heerlijk verfrissend, alle vermoeidheid uit de beentjes!
12 Augustus: Solre-sur-Sambre- Thirimont - 12,8 km
Vandaag had ik wandelgewijs een off-dag. Mijn rugzak leek veel zwaarder dan normaal, hoewel er maar één pakje havermout was bij gekomen. Mijn benen voelden aan als zaagmeel. Vraag me niet waarom, ik had dinsdagnamiddag goed gerust, had 's nachts goed geslapen en om 7 uur was het nog niet te warm. Misschien was ik onwel van het vieze potje macedoine de avond tevoren. Ofwel zat er te weinig zuurstof in de lucht zat wegens de aanhoudende hitte. Mijn huidige gastvrouw Sandrine zei dat het nog niet geregend had, de regenstormen waren hier niet gepasseerd. Regen brengt altijd wat meer zuurstof in de lucht... Gelukkig had ik vandaag maar een 12-tal km te gaan.
De middelste 8 km van het parcours waren blakend heet: over een plateau met onmetelijke korenvelden. Wanneer er eens een boom stond vond ik die fotograferenswaardig, zo zeldzaam waren ze. Er was ook helemaal geen bewoning, enkel goudgele velden doorsneden met brede grintwegen. Heel mooi, moest het er maar niet zo heet geweest zijn... Het enige dat ik tegenkwam was een klein kapelletje met een heel mooi verweerd stenen heiligenbeeldje. De tekst was niet meer leesbaar, waarschijnlijk is hij de patroon van de landbouw.
Zo'n 300 meter naast de GR lag de zoom van een bos, maar volgens Osmand GPS bleken daar geen paden door te lopen. Toen het pad even de boszoom raakte, dook ik voor geruime tijd het bos in om weer bij mijn positieven te komen. Zon of schaduw, wat een verschil! De talrijke sluipwespen en vliegjes nam ik maar voor lief. Ze hadden medelijden want ik werd niet gestoken.
Na die schaduwpauze ging het iets beter, en bijna aan het einde van de lange korenveldweg stonden koeien en kon ik mijn pet-airco in hun drinkbad soppen. Een frisse nek, dat maakt al meteen een groot verschil uit! De laatste 4 km verliepen dan ook iets vlotter.
In de grote tuin van Boris en Sandrine sta ik achteraan in een schaduwrijk bosgedeelte. Voor vanavond laat ik een pizzaatje uit het naburige Beaumont komen, want mijn eetvoorraad is weer fel geslonken. Vandaag ben ik geen enkele winkel tegen gekomen. Er was één kruideniertje, maar daarvoor was ik vanochtend veel te vroeg. En wachten met de nakende hitte was geen optie.
13 augustus, Thirimont - Vogenée - 23,9 km
Om 4 uur uit de veren en om 5:30 op pad: er stonden +22 km op het menu en, hoewel er iets minder warm weer voorspeld was, verkoos ik enkele verzekerde frisse ochtenduren boven de minder zekere voorspelde temperatuurdaling. Juiste beslissing: tot 10 uur bleef de zon versluierd door nevel, maar daarna ging het kwik pijlsnel de hoogte in tot 34° in de schaduw in de namiddag.
De rugzak had vandaag terug zijn normale gewicht en het zaagmeel was uit de benen. Oef, het bleef maar bij één downdag gisteren. De zonsopgang was speciaal, af en toe gluurde de zon door een spleet in het wolkendek. Ik liep over een plateau en zag schimmig in de verte de kerktorentjes van de dorpjes die ik nog moest passeren.
Twee reeën, enkele hazen en een grote spreeuwenwolk over de gemaaide velden animeerden de ochtendstilte. Jammer genoeg te ver verwijderd om te kunnen fotograferen. Ik passeerde achtereenvolgens de dorpjes Clermont, Castillon, en Fontenelle.
Tegen 11:40 was ik in Warcourt. Ik passeerde een Chinees restaurant dat om 12 uur opende en besliste te wachten om voor 's avonds een uithaal- groentengerechtje mee te nemen. Iets lichter en gezonder dan altijd maar pizza's....
De laatste 3 km van de Chinees naar camping Le Cheslé verliepen via Rue du Calvaire, en een kalvarie werd het: bergop over volle-zonbeton. De straat stond vol katholieke gedenktekens. Eerst passeerde ik Basiliek Saint Materne, waarvan de oudste gedeelten dateren van de laat-12de eeuw. Het is een Maria- bedevaartsoord omdat de maagd daar ooit in een boom verschenen is. Daarna volgde een kerkhof met aan de ingang een dreiging aan zondaars dat god hun wandaden betaald zou zetten. Wat mij betreft was het kerkhof me welgekomen. Het bracht me verkoeling omdat ik mijn pet-airco er kon bevochtigen aan een kraantje, waardoor de kalvarie iets dragelijker werd. Daarna volgden nog een kapelletje en wat kruisbeelden
Tegen 14 uur arriveerde ik in camping Le Cheslé, waar ik heel hartelijk ontvangen werd.
14 augustus: Vogenée - Sautour - 27,1 km
Belangrijkste feit is dat ik vandaag de drempel van 500 km overschreden heb. 520 km om juist te zijn. Nog even en dan ben ik ongeveer in de helft, hoewel ik nu nog niet kan inschatten hoeveel kilometers me nog te wachten staan op die kronkelende GR routes.
Het eerste dorpje dat ik op weg naar Philippeville tegenkwam was Yves-Gomezée. Toen ik het dorp uitwandelde, ontmoette ik op een open plaats in het bos twee mannen die een dikke balk in twee aan het zagen waren. Ik vertelde ze wat ik aan het doen was --Staptocht rond België ten bate van Straatverplegers vzw -- en een van hen zei dat er in hun dorp ook een dakloze verblijft ('woont' kan ik hier niet schrijven....). Zijn vaste verblijf- en slaapplaats is een bushokje. Hij zit daar regelmatig te eten, met een grote pot mayonaise voor zich waarin hij saucissen en andere junk food dopt. Voor de rest hangt hij wat rond in het dorp. De lokale bewoners hebben nauwelijks contact met hem, maar hij wordt gedoogd. Hij blijkt een inkomen te hebben want hij koopt alles wat hij nodig heeft. Dakloosheid is dus niet alleen een probleem in grote steden... Dit zou niet mogen zijn... Laten we de organisaties versterken die deze mensen proberen van straat te halen om hen terug een menswaardig leven te geven. Dit moet van ons uit gebeuren, want onze talrijke overheden liggen niet wakker van daklozen.
De GR slingerde daarna over een rustige grintweg door de velden, maar er was altijd autogedruis te horen omwille van de drukke wegen in vlakbij. Mijn toeschouwers waren een grazende vlucht ganzen en een piepklein kikkertje, nauwelijks groter dan een kiezel. Ik kreeg 's ochtends een drietal lichte regenbuitjes over me heen.
In Philippeville had ik eindelijk eens wat meer keuze qua voedselaankopen want er was een Carrefour. Ik ging er ook een kleinigheidje eten. Daarna moest ik met een zwaardere rugzak verder, waardoor mijn onderrug links wat begon tegen te wringen. Waarschijnlijk met reden.... Daarom nam ik een langere rustpauze en at een juist gekocht appeltje. Appels zijn voor me hier heel 'kostbaar' geworden. Ik geraak er niet dagelijks aan en ik kan ook geen pak van zes mee sleuren wegens te zwaar en volumineus. Drie tegelijk kopen is de max, en de eerste meteen ter plaatse opeten. De appels die hier talrijk aan de 'pommiers' hangen zijn jammer genoeg nog te zuur. En de arme pommiers gooien wegens de aanhoudende droogte vroegtijdig hun nog onrijp fruit af.... De wespen en mieren wrijven in hun pootjes, smullen geblazen. Tja, hitte, droogte, klimaatverandering... We zijn er nog onvoldoende mee begaan. Het wordt hoog tijd dat iedereen ten volle beseft dat de appels die in grote getale in onze supermarkten voor het grijpen (d.w.z. 'kopen') liggen, aan bomen groeien -- of in hedendaagse appelgaarden aan iets lagere struiken -- die de juiste klimaatomstandigheden en voeding nodig hebben om te kunnen bloeien, groeien en fruit produceren. Als we gewoon verder blijven 'overconsumeren' en onze planeet uitputten, zal er binnen afzienbare tijd nauwelijks nog een appeltje voor de dorst zijn...
Ik overnachtte in de grote tuin van Karl in Sautour, vlak naast een mooie vijver. Ik hoor de eenden en ganzen scharrelen en smakken rond mijn tent. Hopelijk is mijn rug morgen na een nachtje rust weer beter. Een nieuw lichamelijk aandachtspunt. Er begint sleet op te komen... ☹️
15 augustus, Sautour - Matagne-la-Petite - 13,3 km
Toen ik vanmorgen opstond voelde ik meteen dat de pijn in mijn bekken/onderrug links nog niet verdwenen was. Ik moest voor de sponsorfoto op zoek naar Karl, die ergens ten velde bij de dieren zat. Het pijnlijk knagend gevoel bij elke stap was er nog, zelfs zonder rugzak.... Daarom besliste ik de GR, die opnieuw een grote omschrijvende beweging maakte, rechts te laten liggen en de kortere fietsroute van 13 km te nemen naar Matagne-la-Petite.
Het eerste dorpje dat ik passeerde was Villers en Fagne. Het was op zijn Saint-Marie's uitgestorven. In een privé voortuintje stond een heuse Mariagrot. Tijdens mijn lunchpauze op een boomstronk in het bos vergat ik de dagelijkse 'rustfoto' te nemen. Daarom voor de verandering eens een selfie met de rugzak op mijn rug, i.p.v. onder mijn derrière...
Vanaf Matagne-la-Grande volgde ik de Ravel tot Matagne-la-Petite. De spoorlijn (<1864) werd eerst alleen voor goederenvervoer gebruikt (kalksteen). Toen er meer fabrieken kwamen, vervoerde hij ook passagiers, vnl. fabrieksarbeiders. In de jaren '70 werd de spoorweg afgebroken en sinds 1996 kreeg hij een herbestemming als Ravel (weg voor trage reizigers).
Morgen zondag gun ik mijn rug een dagje recuperatie.
16 augustus: rustdag en dineren in Treignes
De campingbaas had me gisteren gezegd dat ik eetwaren kon kopen 'au petit magasin tout près'. Naar beneden en dan rechts. Aan de overzijde van de vallei, op enkele honderden meters van de camping, zag ik inderdaad enkele huizen rechts van de weg. Ik op mijn sletsen daarheen in de hoop een stuk fruit te bemachtigen. Geen petit magasin te bekennen. Enkele bewoners die hun auto's aan het wassen waren, informeerden me dat le petit magasin in Treignes was, zo'n 3 km verder. Dus sletste ik maar terug naar de camping en at ’s avonds een portie frieten omdat de campingtaverne niets anders had voor vegetariërs. Zelfs geen blad sla...
Maar hoera! Le petit magasin bevond zich naast het restaurant waar ik de dag nadien zondag een tafel had gereserveerd om 18 uur, want één keer friet op zaterdagavond volstond wel. En het winkeltje zou op zondag tot 18:30 geopend zijn, verzekerden enkele kampeerders me. Perfecte timing om mijn aankopen net voor het diner te doen en morgenvroeg vorstelijk te kunnen ontbijten.
Het onweer was voorbij, dus tegen 17 uur toog ik welgezind naar Treignes, het netzakje in de broekzak en deze keer iets steviger geschoeid. Le petit magasin, een AD Delhaize! Driewerf hoera, die hebben wel wat! De volgende foto vertelt de rest van het verhaal. Het sluit op zondag om 17 uur. Weer kin kloppen....
Ik zou dan maar een dessertje met fruit nemen in restaurant Montjoie, maar al hun fruit was op.... Druk Sainte-Marieweekend achter de rug. Gelukkig kon ik er wel een verse sla eten. Zes kilometer voor een slaatje. En morgenvroeg havermout met water.... Maar de landschappen maken alles goed.
Doordat het winkeltje dicht was, kon ik voor zes uur nog even kort het Musée des sabots (Ecomusée du Viroin) binnen springen. Er waren fantastisch modieuze klompen te zien!
Morgen moet ik weer even Frankrijk in naar een camping, want de Welcome To My Garden tuin die ik aan de Belgische kant van de grens contacteerde reageerde niet. Maar nu heb ik de Franse campingbaas wel eerst even gebeld om te vragen of ik welkom was.....