Opmerking: de foto's zitten allemaal gegroepeerd in één Cabo de Gata album op Flickr. Schuif met je cursor over een foto om te zien waar ze genomen werd. Je bereikt het fotoalbum via onderstaande knop. Linksboven op de Flickr pagina kun je aanduiden of je de weergave in volledig scherm of in tegeltjes wenst.
21/12: Wandel/looptocht richting Pozo de los Frailes, terug via het bergdorpje Las Presillas.
24/12: Kerstavondwandeling naar La Isleta DEL MORO via het kustpad en terug langs de baan wegens invallende duisternis.
25/12: Naar de Caldera de la Majada Redonda krater.
Met de fiets bergop naar Las Presillas en van daar een wandeling naar de Caldera de la Majada Redonda krater.
Ik dacht dat het een serieuze klim zou worden, maar het pad liep langs en naast een droge rivierbedding tot in de reusachtige krater. Helemaal niet zwaar dus.
26/12: Wandeling naar Cortijo de la Rellana (15 km, hoogteverschil 450 meter)
Omhoog via een pad dat vertrekt aan hotel rural ‘El Paraiso’. Op het laatste, steile gedeelte van de klim werd het pad vrij lastig wegens veel grote, losliggende keien. Ik was blij dat ik mijn wandelstokken bij had. Om van het pad terug op de weg te geraken moet je op handen en voeten over een vijftal meter een heel steil bermhellingetje op met veel uitglijgevaar wegens losliggende keitjes. Je kunt niet diep vallen, maar blauwe plekken en kneuzingen zou je er wel aan overhouden. Er groeien gelukkig wel redelijk wat palmitas en dikke graszoden waaraan je je kunt optrekken en vasthouden. Ik geraakte er zonder grote uitschuivers op.
Boven zie je heel ver uit over het hinterland van Cabo de Gata.
Ik stapte verder tot de ‘Cortijo de la Rellana’, vanwaar je ook een zeepanorama hebt. Die Cortijo bestaat uit vier onbewoonde landhuizen: één oud en drie van recentere datum, maar allemaal in een staat van verregaand verval. De ligging en het uitzicht zijn er nochtans prachtig. De hoofdweg is met de wagen goed te doen, maar je moet er wel telkens een lange en steile klim voor over hebben.
De afdaling via de berijdbare weg was makkelijk en snel. Onderweg kwam ik een schaapherder met hond en kudde tegen. De moderne uitgave van een schaapherder, met smartphone.
Ik was terug op zeeniveau tijdens ‘orange hour’ met een wassende volle maan. Betoverend.
28 dec: Run/hike naar San José, terug via Pozo de los Frailes (18,3 km, 270 hoogtemeters)
Gisteren schreef ik dat het een actievere dag zou worden. Dat werd het, een beetje ‘overactief’ zelfs, buiten mijn wil om…
Het plan was om via de kustweg naar San José te gaan. Lopen waar de weg het toelaat, de moeilijke stukken wandelen. 16 km heen en terug, volgens Komoot. Maar ik had onvoldoende ingezoomd op het laatste gedeelte van het traject…
De eerste 5 km waren licht klimmend maar makkelijk te lopen. Vanaf een bouwval die werd ingenomen door een kudde geiten lagen er veel losse keien en werd het vnl. stappen. Op km acht — halfweg, dacht ik — stond ik aan uitkijkpunt Loma Pelada, met uitzicht op de baai van San José, maar het dorpscentrum bevond zich nog ruim 2 km verder. Het pad werd een smal steil afdalend geitenpaadje. Ik moest erheen om er, zoals gepland, iets te eten voor de terugweg en klokte af op 11 km toen ik aan mijn bocadillo (broodje) begon.
Als ik dezelfde weg terug zou nemen, haalde ik het niet voor het donker. Gelukkig was de terugweg via Pozo de los Frailes korter en veel makkelijker: door een droge rivierbedding en langs makkelijke paden. Toen de zon al achter Los Dos Frailes verdwenen was, arriveerde ik aan de camping.
29 dec: Vanmorgen was de vermoeidheid van de lange trek gisteren nog voelbaar in de beentjes. Het was heel de dag bewolkt met een kil briesje. Een zwemdag zou het niet worden. Om toch niet heel de tijd te luieren, trok ik in de late namiddag even op ‘verkenning zonder doel’ in het wandelgebied achter de camping. Alle zijpadjes die ik insloeg liepen dood, maar ik genoot van het zicht op de heuvels, de kleurrijke gesteentes en de stilte van de uitdovende dag.
Opnieuw was het bijna donker toen ik terugkwam.
30 dec: met fiets naar Rodalquilar en wandeling rond de Cerro de Cilos en de vervallen goudmijn.
Ik deed deze weg vorig jaar in de andere richting en wist dat me een pittige klim te wachten stond naar het Punto de vista La Amatista. In de andere richting is de klim klim korter, maar veel steiler. Vorig jaar moest ik mijn fiets over het laatste steilste gedeelte duwen. Ik was benieuwd of het me nu, onbepakt en met een betere fiets maar met minder getrainde benen, zou lukken.
De goudmijn van Rodalquilar is zeker een bezoek waard en het is een mooie wandeling erheen (4,5 of 10 km)
Een beetje geschiedenis...
Reeds in de 16de eeuw werden er in Rodalquilar ertsen ontgonnen: aanvankelijk aluin, dat gebruikt werd om pigmenten te fixeren op textiel. De aanwezigheid van ertsen en mineralen verklaren de herhaalde aanvallen door piraten vanaf de zee en de aanwezigheid van versterkte forten en wachttorentjes aan de kustlijn.
Vanaf 1870 ontstond er 'zware' lood en zilver mijnbouw. In 1883, toen deze ertsen bijna uitgeput waren, vond men goud in de regio. De meeste goudaders bevonden zich in de Cerro de Cilos bergketen. Er ontplooide zich een heuse goudkoorts, vanuit heel de wereld zakten bedrijven af naar deze regio om goud te zoeken. Vanaf 1931 werd het goud ontgonnen door een Engels bedrijf. In 1936 brak de burgeroorlog uit (1936-39) en in 1943 eigende de staat zich de mijnen toe. Op het hoogtepunt werkten er 700 arbeiders. De bevolking explodeerde tot bijna 1400 inwoners in 1960. Vanaf 1966 daalde de rendabiliteit van de mijn en vond er een snelle demografische neergang plaats tot een 70-tal inwoners. Men vermoedt dat er nog 3 ton goud in het gebied zou kunnen zijn, maar omdat Cabo de Gata in 1987 de status van natuurpark kreeg, mag er geen nieuwe mijnactiviteit ontwikkeld worden.
Op de terugweg arriveerde ik net op tijd aan het Amatista viewpoint om nog een stipje van de ondergaande zon te kunnen opvangen. Als ik mijn fiets had moeten duwen zoals vorig jaar, was ik te laat geweest. Ik geraakte boven zonder duwen of afstappen.
1 januari 24: Sea to summit hike: naar de top van de Fraile
Na een luie eindejaarsdag heb ik het nieuwe jaar stevig ingezet met een ‘sea to summit’ naar de top van de hoogste van de twee Frailes.
Het was een klim over ongeveer 4 km met 550 gecumuleerde hoogtemeters zonder technische moeilijkheden. Wel af en toe een beetje gevaar om weg te rollen over losse keitjes. Vanaf km2,5 was het pad soms wat moeilijk te vinden. Steenmannetjes wezen de weg, maar ze stonden soms nogal ver uit elkaar.
Het panorama op de top was magnifiek. Ik zag ook heel duidelijk het kustpad naar San José dat ik enige dagen geleden gelopen heb.
Ik daalde af via een gedeeltelijk andere route die makkelijker leek dan de klim. Minder steil en minder losse keitjes.
Een tof begin van het nieuwe jaar.
2 januari: Laatste duik in zee
Morgen vertrek ik naar Oseling Centro De Retiros in de Alpujarras.
Van mijn laatste dag aan de kust profiteerde ik om een laatste plons in zee te doen. Voor de verandering fietste ik naar het Los Genoveses strand voorbij San José. Een groot zandstrand, maar met weinig beschutting tegen de wind. Aan de frisse kant om op te drogen… Er gaat niets boven het beschutte strandje bij La Isleta DEL MORO om te zwemmen.
Maar het landschap voorbij San José was wel wijds en imposant. Tevreden dat ik het gezien heb.