20 maart: wandeling naar de bron van Río Tormes
Vertrek vanuit Camping Navagredos naar de bron van Río Tormes en terug via een magnifiek naaldwoud.
Ik weet niet of de grote dolmen bij de bron uit de prehistorie stamt. Ik vond er niets over op internet - behalve dat hij zich daar bevindt - en hij lijkt me niet authentiek.
Heel makkelijke route, 11,6 km
21 maart: panoramawandeling 16 km
De lente werd vannacht ingezet met enkele bliksems, knallende donderslagen — in de bergen klinken die altijd veel harder — en een kletterende hagelbui op mijn blekken dak. Het bleef af en aan wat regenen tot 10 uur, maar dan klaarde de hemel terug op zodat ik er toch nog kon op uit trekken voor een stevige trek van 16 km.
Het eerste uur was saai: door een dicht dennenbos omhoog via een brede grindweg. Sommige dennen waren geïnfesteerd met rupsennesten die de boom binnenkort gaan kaalvreten.
De oversteek over een hoogvlakte daarna bood mooie panorama’s op de besneeuwde ‘Circo de Gredos’ en de lagergelegen dorpen in de vallei.
De afdaling verliep door een veel opener en gevarieerder bos. Sommige gedeeltes hebben een diepgroen grastapijt onder de ranke dennen, wat heel mooie contrasten oplevert. Dorst hoef je op deze tocht niet te lijden, ik passeerde drie bronnen.
Het laatste gedeelte over een GR naast de rivier was geasfalteerd, jammer. Maar een mooie waterval tussen megagrote granietblokken maakte die asfalt enigszins goed.
22-23 maart: zonder kleerscheuren naar Refugio Laguna Grande, overnachting, en terug
Slechts 7 km met wel wat hoogtemeters. Dat zou een ontspannen tocht worden. Dacht ik…
De klim tot het hoogste punt (2100m) verliep vlotjes. Af en toe waren er wel lastige stukjes sneeuw, maar er was al veel over gelopen en al te diep zakte ik er niet in weg.
Het hoogste punt bood een machtig uitzicht over de besneeuwde Circo de Gredos, een halfronde rotsformatie rond een lagune met heel scherpe kammen en pieken. De lagune lag nu nog onder het ijs.
De moeilijkheidsgraad van het pad veranderde in mijn nadeel tijdens de afdaling naar de Laguna. Er lag nog een dik pak sneeuw dat op dit tijdstip van de dag waterig zacht geworden was. Met als gevolg dat ik er dikwijls kniediep inzakte. Het laatste gedeelte naast de lagune was het pad zelfs niet meer zichtbaar en moest je sporen van voorgangers volgen. Een keer zakte ik met mijn linkerbeen Q-diep, d.w.z. tot aan mijn achterste, in een gat. Mijn voorganger had sneeuwschoenen aan gehad, daarmee zak je niet weg. Met één been tot je heup in de sneeuw sta je in geen makkelijke houding om je daar terug uit te hijsen... Met behulp van mijn wandelstokken lukte het.
Ik deed bijna twee uur over die laatste 2,5 km. Het gevolg van al die sneeuwpret was dat mijn bottines, sokken en broekspijpen kletsnat waren geworden.
Rond halfzes arriveerde ik bij de refuge, blij dat ik het er alleen maar nat en zonder kleerscheuren had vanaf gebracht. Ik weet niet of ik aan deze tocht was begonnen als ik had geweten hoe dat laatste verraderlijke gedeelte erbij lag. Maar ik had (verplicht) een slaapplek gereserveerd, ik stond ervoor en moest ik erdoor..
De terugtocht de volgende ochtend zakte ik niet meer weg in de sneeuw. Die was ‘s nachts terug wat aangevrozen en een eind voor mij liep een groepje zonder sneeuwschoenen. In hun voetsporen wist ik dat ik niet zou doorzakken.
Vrijdag liep ik vrijwel heel de weg alleen, op enkele tegenliggers na. Vandaag zaterdag was het een drukte van jewelste in de tegenrichting. ‘s Ochtends vroeg de ‘echten’ met rugzak, piolet, musquetons en touwen om te gaan klimmen. Later in de ochtend gezinnen op gympies, sommigen zelfs in short.
Toen ik rond de middag terug op de parking arriveerde was ik moe maar tevreden dat het gelukt was. Dat is goed voor mijn zelfvertrouwen, want ik merk dat de terughoudendheid en twijfel voordat ik aan zoiets begin veel groter is geworden dan vroeger.
Sierra de Gredos foto's in één oogopslag