3-6 januari: Terug naar Boeddhistisch meditatiecentrum O Sel Ling
Woensdagavond kwam ik met heerlijk zonnig en mild weer aan bij O Sel Ling, op 1500 meter hoogte in het Alpujarra gebergte. Dat viel mee, want de laatste 6 kilometer erg steile en bochtige grindweg op sukkelen bij somber regenweer moet geen sinecure zijn.
Donderdagochtend was het weer helemaal omgeslagen: veel frisser, een dicht wolkendek en regelmatig een stevige regenbui. We zaten ook helemaal in de mist. Geen weer om 's avonds nog een wandelingetje te gaan maken.
Vrijdag kwam de zon er af en toe door, maar de koude hield aan en er begon zowaar dwat (poeder)sneeuw naar omlaag te dwarrelen. Genoeg om tegen 's avonds een dun laagje te vormen. Tegen zonsondergang zag ik toch een kans om de berg op te wandelen tot bij het plateau met het mooie standbeeld van de Groene Tara, de Tibetaanse godin die grenzeloze compassie met alle levende wezens personifieert. Een ideale plek om even te bezinnen en van de machtige zonsondergang te genieten.
Bij zonsopgang vanmorgen vrijdag zaten we eerst boven een wolkenzee. Die loste gelukkig geleidelijk op zodat we terug zicht kregen op de vallei.
Ondertussen heb ik al gekuist, geschilderd en een gescheurd vouwstoeltje gerepareerd. Dat laatste was een serieuze oefening in geduld.
7 januari: Bedenkingen bij een kapot stoeltje...
De zitting van het stoeltje dat ik gisteren van het stort heb gevrijwaard was aan één zijde volledig afgescheurd en de andere zijde begon ook al te lossen.
Het reparatiedoek viste ik op uit een hoop afval. Het was een kapotte draagtas voor werkmateriaal waarvan ik twee goede lappen kon recupereren.
Het naaien verliep moeizaam en traag omdat het canvas zo stevig was. De naald geraakte er moeilijk doorheen. Maar de reparatie was als een meditatie. Heerlijk.
En de voldoening van het repareren is onbetaalbaar. Dank, O Sel Ling, om mij dit te laten doen.
Louter economisch bekeken, als een opdrachtgever een uurloon zou moeten betalen, is dit geen lucratieve zaak. Een splinternieuw stoeltje kost minder. Maar de vermeden milieuschade (grondstoffen, energie, vervoer…), en de daardoor vermeden sociale kosten, compenseren dit voor een gedeelte. De winsten zijn immers gewoonlijk privé, maar de milieuschade, onderhoud van het transportnetwerk e.d. worden afgewenteld op de maatschappij (d.w.z. de belastingbetaler). Eigenlijk zouden die sociale kosten, of toch minstens een gedeelte ervan, moeten verrekend worden in de bedrijfswinsten….. Of zie ik dat verkeerd?
8 en 10 januari — Terug aan het (hard)lopen.
Vorig jaar toen ik net in O Sel Ling was aangekomen ben ik een tweetal keer gaan lopen. Er zijn hier vrijwel geen vlakke stukken, wat het erg zwaar maakt. Ik heb het toen niet volgehouden. Na mijn dagtaak voelde ik me te moe om nog aan zo’n vermoeiende run te beginnen. Loopschoenen aan de haak….
Nu heb ik hier een loopmaatje gevonden, Peter. We motiveren mekaar, want Peter was er ook mee gestopt nadat een andere vrijwilliger/loopmaatje O Sel Ling verlaten had.
Om te beginnen doen we het nog heel kalm aan. We klimmen al stappend via steile paadjes omhoog en rennen dan langs minder steile wegen terug naar beneden. Te steile afdalingen wil ik mijden voor de knietjes.
Eens boven is het altijd puur genieten van de machtige vergezichten. Vandaag zagen we op een helling in de verte een herder met een colonne schapen die hem gedwee in een lange rij volgden. Zo fijn, die klingelende belletjes. Dat geeft een echt berggevoel.
En nu afwachten of we het drie keer per week gaan volhouden. Dat is nl. ons voornemen. Als de blessures maar uitblijven….
13 januari - Onverwachte tegenliggers.
Gisteren had ik een karwei aan een meditatiehuisje nabij de ‘domo’(koepelvormige meditatiehall). Die bevindt zich vrij hoog op de berg.
Toen ik tegen lunchtijd terug afdaalde naar de ‘cortijo’ (hoeve) stonden er twee berggeitjes op mijn pad. Tegen dat ik mijn werkmateriaal stilletjes had neergelegd en mijn smartphone had opgediept, stonden ze natuurlijk al 20 meter hoger, maar toch nog dicht genoeg om ze op de gevoelige plaat te kunnen vastleggen.
Januari en februari
Waaruit bestond mijn vrijwilligerswerk? Voornamelijk uit ramen en deuren herstellen en schilderen, dode bomen en struiken tot brandhout kappen, oude klimop van buitenmuren verwijderen -- dat was geen sinecure, ik had er zelfs een hamer en bijtel voor nodig -- meditatiehutten schoonmaken, droogtoiletten leegscheppen, putten graven om 30 paaltjes met uitspraken van Boeddhistische meesters langs het bezoekersparcours te installeren....
Na het werk en tijdens mijn vrije dag bleef er genoeg tijd over om mooie wandelingen te maken en foto's te trekken van de prachtige omliggende landschappen. En sommige machtige zonsopgangen en -ondergangen...
Je vindt ze allemaal in onderstaand Flickr foto-album.