21 juni: Mesch - Aubel (20,48 km)
De langste dag ging vooraf door de natste tweedekortste nacht. Zondagavond rond 21 uur begon het te gieten en het hield niet op tot maandag 12 uur. In de regen je tent inpakken, dit is iets waar geen enkele kampeerder naar uitkijkt.
Door de nattigheid bleven kiezels en twijgjes aan mijn zolen kleven en met de regelmaat van een klok katapulteerde een of andere kwaadwillige demoon die in mijn andere schoen. In de zware regen om de haverklap je bottinnen moeten ledigen is niet tof, en mijn schoenbeschermers had ik niet bij om gewicht te sparen. Ik kroop in een leegstaande stal om iets met zakdoeken of plastiekzakken te fabriceren, en als bij wonder stonden daar afvalbakken met allerlei bruikbaar materiaal. Twee langwerpige zakken van brioches en twee elastiekjes leverden uitstekend werk: er kwam niets meer in mijn bottines terecht!
In 's Gravenvoeren was Hotel- Brasserie Blanckthys gelukkig geopend. In de namiddag zou het stoppen met regenen, ik kon nu beter bij een warm drankje mijn sociale media updaten.
Van de vriendelijke dienster mocht ik plaatsnemen naast twee stopcontacten. Stekker erin en schrijven maar. Na een poosje merkte ik dat mijn batterij gezakt was naar 60%. Paniek! De lader werkte niet. Aan andere stopcontacten evenmin. Ik gebruik mijn telefoon om te navigeren, ik kan echt niet zonder. Er begonnen al scenario's door mijn hoofd te schieten om met de bus naar Luik te rijden en daar een nieuwe te kopen, toen ik toch nog eens probeerde om de telefoon aan mijn powerbank te hangen. Ping! Het verlossende laadicoontje verscheen! Er zat verdomd geen stroom op de stopcontacten in de taverne! Wat een opluchting…
Na nog een voedzame schotel asperges à la Flamande was het opgehouden met regenen en kon ik verder op pad door de mooie Voerstreek. De foto's spreken voor zich. Met al de glooiingen slopen er vandaag toch +300 hoogtemeters in mijn benen.
Ik arriveerde te laat in Aubel om nog inkopen te kunnen doen en was genoodzaakt in een restaurantje te gaan eten. Daardoor arriveerde ik pas rond 20 uur in de mooie Welcome to my Garden tuin van Bernard.
22 juni: Aubel - Welkenraedt (16,45 km)
Vandaag: door de wind, door de regen, dwars door alles heen (song Ingeborg en Stef Bos)... maar vooral door merg en been.
Het was stif koud: 11° en nonstop regen en wind. Dus weinig foto's, want met natte vingers en druppels die op het touchscreen kletsen valt er met een smartphone niet veel aan te vangen. Ik was al blij dat ik het navigatiescherm geopend kreeg wanneer nodig.
De route vertrok twee kilometer via een Ravel in een diepe bedding die beschutting schonk tegen de elementen. Zoals gewoonlijk wilde Komoot me daarna via kleine veldwegen leiden, maar ik had geen zin in kliedernat hoog gras en verkoos zo lang als mogelijk de Ravel te volgen. Daar genoot ik af en toe van de beschutting van een treintunneltje om droog onder uit te rusten. Lang rusten lukte trouwens niet, ik koelde veel te snel af wanneer ik niet bewoog.
Halverwege passeerde ik Clermont, maar het dorpscafé was dinsdag gesloten. Murphy. Het overdekte terras was te betreden, dus ik trok mijn donsjasje bij aan tegen de koude en nam daar een langere rust- en lunchpauze.
Na Clermont was het steil heuvelop om een eind verder de snelweg en een spoorlijn over te steken, die ik daarna een viertal kilometer via een pad/slijkpaadje moest volgen tot Welkenraedt.
In Welkenraedt zou ik kamperen in de tuin van Catherine, maar omdat de bodem zo zijknat was, bood zij me een bolvormige hut aan die haar creatieve zoons zelf in elkaar timmerden om feestjes in te bouwen.
23 juni: Welkenraedt - Eupen (13,06 km)
Geen speciale landschappen of spectaculaire belevenissen vandaag. Het hoogtepunt van de dag was dat het niet meer geregend heeft. De lucht was effen grijs en de landschapskleuren waren ook in 'grisaille'.
Iets voor Eupen stootte ik op een oude grenspaal uit 1817 die de grens aangaf tussen Holland, waartoe ons land toen behoorde, en het Pruisische Rijk. Op het Congres van Wenen (1815) werden die grenzen vastgelegd. Er staan er zo nog een aantal in de omgeving van Eupen.
Op de invalsweg naar Eupen lunchte ik in een wokrestaurant met een buffet à volonté. Ik liet me er eens goed gaan en moffelde ook nog wat fruit en droge snackjes weg voor de lange trek over de Hoge Venen morgen. Dat zal vast een boeiendere (en vermoeiendere) wandeling worden dan die van vandaag.
24 juni: Eupen - Sourbrodt (27,11 km - 540 hoogtemeters)
Hoewel er vandaag een lange trek dwars door de Hoge Venen op het menu stond, ben ik toch vrij laat vertrokken. Ik overnachtte in een B&B in Eupen omdat ik woensdag een videocall met het thuisfront moest plegen. En een bed en een goed hoofdkussen, daar wil ik zo lang mogelijk van genieten. Het blijft laat licht, er was geen regen voorspeld en mijn volgende stop was bij Welcome to my Garden gastvrouw Luzia. Geen campingreceptie waar je voor 20 uur moet aanmelden.
De dag voordien, toen Luzia bevestigde dat ik in haar tuin terecht kon, stelde ze voor me zo nodig ergens te komen oppikken. Dat voorspelde niet veel goeds wat de zwaarte van de wandeling betreft. Ook Komoot kwalificeerde het geplande traject voor de eerste keer als 'zwaar'.
Om 10:30 begon ik eraan. Ik verbleef in boven-Eupen en de GR begon aan de andere kant van de stad, aan de rivier. Ik verwachtte een tweetal kilometer beton, maar Komoot slaagde erin me in de buitenwijken via smalle paadjes tussen tuinhagen vrijwel betonloos tot de GR te loodsen.
Tot kilometer 17 km was het vrijwel gestaag bergop door een bos, stroomopwaarts naast de donkerbruine en soms met schuim bedekte Hill rivier. Die donkere kleur en schuimvorming zijn te wijten aan de veengronden en de typische veenplanten waarlangs de rivier stroomt. Die bevatten vettige bestanddelen die schuim veroorzaken.
Het profiel van de tocht toont aan dat je deze wandeling beter in de andere richting maakt. Dan stap je 17 km comfortabel zachtjes bergaf. In het begin had ik weinig last van de geringe stijging, maar vanaf km 12 begon het toch erg te wegen en moest ik frequenter dan normaal rustpauzes inlassen.
Sommige gedeeltes waren wat moeilijker, maar het merendeel van de paden was goed bewandelbaar.
Eens boven aanbeland in het veengebied, werd het terug vlakker en voelde ik de energie terugstromen naar mijn benen. De adembenemende uitgestrektheid van het landschap en de stilte en eenzaamheid zullen hierin zeker ook een rol gespeeld hebben. Die verdrijven gevoelens van pijn en vermoeidheid vrijwel terstond, of zo voelde ik het althans aan.
Na het veen, vanaf Le Croix de Lorraine, moest ik nog een tweetal kilometer door een imposant bos. De laatste 1.500 meter over asfalt tot de woning van Luzia begonnen dan plots toch weer te 'wegen'. Zowel de benen als de rugzak voelden zwaarder aan. Ongelooflijk welke invloed het landschap heeft op je energiegevoel! Ik was blij toen Luzia me naar het kampeerplekje in haar tuin bracht en ik mijn zak kon afwerpen.
Na mijn snel geïmproviseerd avondmaal mijn e-mails nog beantwoorden kwam er ook niet meer van. De lokroep van de slaapzak was te groot.