Overwinteren in O Sel Ling Boeddhistisch retraite- en meditatiecentrum
Na een zware klim van ruim 1100m arriveerde ik op donderdag 24 november in O Sel Ling. Het begon al te schemeren en ik voelde me leeg en uitgeput. Wat was ik blij dat ik met mijn fiets boven geraakt was!
Meer over klim naar O Sel Ling
Maude, de spiritueel coördinator, kwam me ophalen aan de receptie want de hoeve (cortijo) bevindt zich nog 300 meter verderop. Ze wees me een gezellig kamertje toe met een Tibetaans altaar en een meditatieplek met kussentje en gaf me lakens en enkele warme dekens. Die zijn hier nodig, want bij heldere hemel is er al nachtvorst en de slaapkamertjes worden enkel verwarmd wanneer de haard in de keuken/eetruimte brandt. Die is aangesloten op een centraal verwamingscircuit dat begint te werken zodra de watertank de temperatuur van 60 graden bereikt.
O Sel Ling bevindt zich op 1.5OO meter hoogte in 'the middle of nowhere'. Het heeft zelfs geen adres en er liggen geen nutsvoorzieningen zoals waterleiding of elektriciteitsnetwerk. De oude hoeve (cortijo) en alle bijgebouwtjes errond, zoals de twee (onverwarmde) toiletten met douche en een werkatelier, zijn aangesloten op zonnepanelen. Er zijn zo min mogelijk elektrische apparaten: enkel een koelkast, maar geen diepvriezer, microgolfoven of waterkoker. Om te koken gebruiken we uitsluitend gas. Een wasmachine is er, maar die mag enkel gebruikt worden tussen 12 en 14 uur bij zonnig weer. Zo niet doen we handwasjes.
Wanneer het enkele dagen na elkaar bewolkt is, moeten we erg zuinig omspringen met elektriciteit: we steken zo min mogelijk lampen aan, zo nodig schakelen we over op kaarslicht, en telefoons en laptops opladen doen we in het receptiegebouw 300m verderop, dat over een eigen zonnepaneel beschikt. De douchegebouwen hebben ook aparte zonnepanelen om het water op te warmen, maar een echt warme douche moeten we op zon-arme dagen ook ontberen. Het water wordt dan hoogstens half-lauw. Overdag houden we ons warm met allerlei onderhoudstaken en 's avonds is het genieten bij het haardvuur in de eetruimte.
Ons drinkwater komt uit een gesloten reservoir dat bronwater uit de bergen opvangt. Een verademing na het zwaar gechloreerde en soms zilte kraanwater op de kustroute die ik volgde. Ik drink onderweg normaal gezien altijd kraanwater, maar hoogst uitzonderlijk ben ik hier in Spanje enkele malen moeten overschakelen op flessenwater omdat het Spaanse kraanwater me onpasselijk maakte.
Kortom, er is in O Sel Ling iets minder comfort dan thuis, maar dat gebrek aan luxe wordt voor mij ruimschoots gecompenseerd door de stilte die hier heerst en de adembenemende natuur en landschappen. Het herinnert er ons ook aan hoe verwend we zijn in een rijk en welvarend land te leven waar we maar een knop hoeven in te drukken of om te draaien om licht, elektriciteit en warm water te hebben. En het toont aan dat een leven zonder nutsvoorzieningen mogelijk is, alleszins op geïsoleerde plaatsen met een overwegend zonnig klimaat.
Maandag 12 december
Gisteren hadden we 's ochtends regen en 's namiddags zon met veel wind. Vandaag begon zonnig en rustig, maar na de lunch stak de wind weer op, wat rond 17u resulteerde in een magnifiek wolkenspektakel, waarbij de wolken door de sterke zuidwestelijke wind de vallei van O Sel Ling ingeblazen worden.
Filmpje van het wolkenspektakel
Toen ik begon met filmen, stapelden de wolken zich op in de vallei en vormden een dikke mist. Tegen het einde van de 25 minuten durende timelapse-opname waren alle wolken verdwenen en was de vallei weer open en helder. Dit is een goed voorbeeld van hoe snel de weersomstandigheden in de bergen veranderen.
25 minuten stil zitten en kijken naar het ballet van de wolken was heerlijk. Het is de metafoor bij uitstek om de vergankelijkheid van al het bestaande te symboliseren. Vergankelijkheid of 'anicca' is een van de drie kenmerken van het bestaan in het boeddhisme, samen met 'dukkha' (lijden) en anatta (zonder blijvende essentie).
Als je deze video leuk vond, geef hem dan hieronder een ster. Voor elke ster kent Facebook $0,01 toe, maar het verzamelde bedrag wordt pas uitbetaald als de drempel van $100 is bereikt. Dat wil zeggen, ik moet 10.000 sterren verdienen 😓. Als dit gebeurt, zal ik natuurlijk de $ 100 aan 'sterrengeld' doneren aan het Tashi Lhunpo-klooster India, mijn huidige #cyclingforTibet doel.
Donderdag 16 december - een wandeling boven de wolken.
Het is de afgelopen vier dagen erg mistig en regenachtig geweest in O Sel Ling, waardoor we het best moeilijk hadden, omdat de zonnepanelen de accu niet meer oplaadden en we niet konden zien hoeveel stroom er nog in zat. Omdat we wisten dat het meerdere dagen na elkaar donker en bewolkt zou worden, gingen we vanaf dag één over op elektriciteitsbesparing: minimale verlichting in de keuken en in onze slaapkamers, kaarsen als het kon en geen internet omdat de router ook te veel energie verbruikte.
Vanaf dag twee was er geen warm water meer om te douchen en moesten we het doen met een emmer met een klein beetje heet water uit de waterkoker.
Eindelijk leek het er 's namiddags op dat de zon door de mist heen zou breken. Ik zag vanaf de cortijo (boerderij) dat dit mooie wazige lichteffecten zou opleveren en vertrok voor een wandeling naar het Tara beeld, zo'n 100 meter hoger. Mijn verwachting klopte: het was een magische wandeling met mistige taferelen en een prachtige zonsondergang boven de wolken die nog boven de vallei zweefden.
Als de zon morgen al die laaghangende wolken wegveegt, krijgen we een mooie en zonnige zaterdag. Dat is in ieder geval wat de weersvoorspelling belooft voor morgen en de dagen erna. Yihaaa! Terug naar het ‘normale’ leven zonder regenjassen.
Die avond had ik het geluk getuige te mogen zijn van een prachtige zonsondergang boven laaghangende wolken. Gelukkig had ik een klein statief bij me en kon ik een korte timelapse video maken. Voor dit filmpje van 27 seconden moest ik ongeveer 20 minuten het statief vasthouden, omdat het op die helling vrij hard waaide. Ik ben daar gebleven tot ik het te koud kreeg en stijf werd van het statief vast te houden. Helaas was dit niet lang genoeg om de volledige zonsondergang te filmen. Dat zal voor een andere keer zijn.
Vrijdag 17 december: afscheidsfeestje
Aanstaande dinsdag vertrekt Jenny, een Duitse vrijwilligster uit München, terug naar huis. Ze arriveerde hier een dikke week voor mij en was van plan in totaal twee weken te blijven en daarna nog een tiental dagen door Zuid-Spanje te trekken. Maar ze was hier zo graag dat ze haar vertrek almaar uitstelde. Uiteindelijk vertrekt ze dinsdag en gelukkig pas om vier uur 's namiddags vanuit Malaga.
Alma, de Mexicaanse kokkin, Jessie zelf en Adrian, een jonge Spaanse vrijwilliger, waren uren in de keuken in de weer om de hapjes voor het afscheidsfeestje klaar te maken. Het resultaat mocht er wezen: een romig pompoensoepje, videetjes met geitenkaas of champignonvulling, een warme gemengde groenteschotel, veggie minihamburgers, verse humus, olijventapenade, gekruide gebakken aardappeltjes, looksaus en zelfgemaakte focaccia met ui. Als zoete afsluiter een romige kaastaart met suikervrije vruchtencoulis.
We waren gelukkig met velen om al deze lekkernijen te lijf te gaan, maar ondanks de ijverige hulp van de ros-witte kater Karuna, die vooral de kaastaart zag zitten, bleef er toch nog voldoende over voor de lunch de volgende dag. De laatste drie dagen kwamen er drie nieuwe vrijwilligers bij: Tin-tin (China) kwam vandaag aan, Adrian vrijdag en Miguel, een handige Harry uit Valencia, is er sinds woensdag. Jirka uit Tsjechië kwam er enkele dagen na mij bij en de Noorse directeur Anne Wenaas is er natuurlijk permanent. Met mij erbij zeven verschillende nationaliteiten, een heuse Toren van Babel. Maar we verstaan mekaar goed.
Vrijdag 23 december: avondwandeling
Een dag voor kerstavond, was het heerlijk zomerweer in het boeddhistische retraitecentrum O Sel Ling.
Nadat ik mijn was had gedaan - die na een paar uur al droog was - rolde ik mijn broekspijpen op om meer van mijn huid aan de zon bloot te stellen en mijn vitamine D-reserves aan te vullen en ging wandelen in de Alpujarras-gebergte. Wat zijn deze bergen stil en mooi!
Op de terugweg ontmoette ik de directeur van O Sel Ling, Anna. Ze ging bergop om te controleren of de irrigatiesloten (cequías) nog open waren. Water is van vitaal belang in dit gebied, en heel vaak blokkeren buren de sloot en leiden ze water dat bestemd is voor O Sel Ling naar hun land. Dit deed me denken aan het verhaal van het 'Water Tribunaal' in Valencia, een boerenrechtbank die elke donderdag om 12 uur bijeenkomt en zulke water- en landgeschillen bespreekt en oplost.
Ik keerde om en sloot me via een mooi GR-pad aan bij Anna’s wandeling bergop langs de irrigatiesloot. Het begon al aardig donker te worden toen we twee jonge wielrenners met bepakte fietsen tegenkwamen. Ze hadden vertraging opgelopen omdat dit enkelsporige pad moeilijker was dan ze hadden verwacht en vroegen de weg naar Capileira, een van de drie 'witte dorpen' op de tegenoverliggende berg. Gelukkig had ik bij een splitsing slechts een paar honderd meter verwijderd van de plek waar we elkaar ontmoetten, een wegwijzer naar Capileira gezien. Ze waren er bijna, nog zes kilometer te gaan.
Tegen de tijd dat we terugkwamen in O Sel Ling, was het stikdonker en tijd voor het avondeten.
Toen ik van de cortijo terug naar mijn kamer liep, zag ik een vallende ster. Is dat een goed of een slecht voorteken?
24-25 december: Kerst in O Sel Ling
Op zaterdag, de dag voor kerst, had Anna van het boeddhistische retraitecentrum O Sel Ling alle vrijwilligers uitgenodigd voor een lunch in Pampaneira, een pittoresk dorpje op 12 km afstand van O Sel Ling.
Ze had een tafel gereserveerd bij El Castaño, een restaurant vrij hoog in het dorp.
We parkeerden op een parkeerplaats naast de kerk bij de ingang van het dorp en moesten via kleine steegjes en enkele stenen trappen naar boven lopen. Pampaneira is een vrij toeristisch dorp met veel boetiekjes en restaurants.
Het was een warme, zonnige dag en we konden buiten op het terras eten. Dit was mijn allereerste kerstmaaltijd in een T-shirt op een zonnig terras!
Het eten bij El Castaño was heerlijk en de toetjes — cheesecake, tiramisu en oma's pudding — hemels.
Bedankt, O Sel Ling, voor deze traktatie!
Toen we op eerste kerstdag de eetkamer binnenkwamen, merkten we tot onze grote verbazing dat ’papa noël’ een nachtelijk bezoek had gebracht aan de cortijo. De ene helft van de tafel was gedekt met cadeautjes, tenminste één voor iedereen. Wat aardig en vrijgevig van Miguel!
Voor de lunch maakte Ting-Ting samen met enkele helpers heerlijke Chinese momo's voor het hele team, de drie nonnen van het nonnenklooster en twee Duitse vrienden. Als toetje hadden we een enorme chocoladetaart die Nieves uit Malaga had meegenomen. Te veel lekkers voor één dag!
Iedereen bedankt voor jullie vriendelijkheid en vrijgevigheid!
31 December: Oseling klinkt om 23 uur op het nieuwe jaar
We hebben lang getwijfeld: zouden we met nieuwjaarsavond afzakken naar Pampaneiras om daar samen met de dorpelingen 'de 12 druiven' te consumeren, of blijven we veilig en wel in Oseling?
In Andalusië is het de traditie op elke slag van de middernachtsklok een druif te verorberen: één voor elke maand van het volgende jaar. Dat brengt geluk, en wanneer je dit verzuimt mag je je aan het ergste onheil verwachten. Miguel was voorstander om af te zakken, de overigen hielden het liever rustig met een wat hapjes en snackjes in O Sel Ling. Daarom beslisten we pas om 21 uur te eten, later dan gewoonlijk, want anders zouden we heel lang moeten wachten tot 24 uur.
Uiteindelijk lukte dit wachten toch niet... Iedereen was moe van het werk overdag en wilde eigenlijk liever naar bed. Om het onheil van de vergeten druiven niet over ons af te roepen, voerden we deze ceremonie een uur vroeger uit. Alleen Miguel, een Valenciaan in hart en nieren, wilde niet vals spelen. Hij zou wachten tot 24 uur en kon dan voor de overigen de 12 klokslagen om de druiven te eten om 23 uur nabootsen. Hij nam een pan en een grote lepel, oefende enkele malen om de juiste interval te vinden, en om klokslag 23 uur aten we de 12 druiven. Hilarisch. Bedankt Miguel.
Hieronder vind je een link naar het volledige O Sel Ling fotoalbum, waar ik dagelijks de beste foto's aan toevoeg.
China verwoest de Tibetaanse cultuur en traditie in Tibet. Die kan enkel overleven via Tibetaanse kloosters in het buitenland. Ik fiets voor het Tashi Lhunpo klooster in Bylakuppe, India. Help de Tibetanen in ballingschap hun bedreigde cultuur te bewaren met een gift via de donatiepagina https://www.reachoutforacause.org/ik-help of via een gewone bankoverschrijving op rek nr BE63 8918 7405 7108 van Reach Out vzw met vermelding 'Tibet'
Dank - Thuk ye she
Alle #cyclingfortibet etappes tot vandaag: https://www.komoot.nl/.../-cycling-for-tibet-summer-2022
#CostaBlanca #cyclingforTibet #KeepTibetCultureAlive #reachoutforTibet #humanrightsforall #SaveTibet #FreeTibet
Klik op een van onderstaande links voor meer info:
International Campaign for Tibet Europe - Freedom for Tibet - Campaign for Tibet - International Campaign for Tibet Deutschland e.V. - Lights on Tibet - TibetNews - Free Tibet - Tibetan Community in Belgium - Reach Out for a Cause